De Brieven Die Ik Je Voorlees

DE BRIEVEN DIE IK JE VOORLEES 

© 2015 Vicky Claerbout

[Originele titel: “Letters To Be Told” © 2010 Vicky Claerbout]

Op een druilerige vrijdagmorgen zit Karel aan de keukentafel. Hij drinkt er zijn dagelijkse kop koffie terwijl de weervrouw op de radio nog meer kil herfstweer voorspelt. Pas nadat hij naar goede gewoonte de puzzelpagina met het kruiswoordraadsel en de sudoku op de plaats van zijn vrouw heeft gelegd, plooit Karel de krant terug dicht om zo vanaf de eerste pagina het nieuws door te nemen. Hij herinnert zich nog goed hoe graag zij de kruiswoordraadsels invulde alvorens aan haar hectische werkdag te beginnen. Karel moest steeds lachen wanneer ze geen moeite had met het invullen van de moeilijke opgaves. Maar de simpele? Daarvoor had ze zijn hulp nodig.

Hij neemt de thermos en vult zijn koffietas nog eens bij. Wat Karel niet zou geven om Jackie nog eens te horen klagen over zijn overmatige koffiedrinken.

Terugdenkend aan de gelukkige tijd die ze samen hebben doorgebracht, de goede en de slechte dagen, sluipt een droeve glimlach op Karel’s gezicht. Ook al is ze niet echt meer hier, zijn Jackie helpt hem nog steeds de lastige dagen door te komen. Het is de overtuiging dat ze nog steeds op hem toekijkt die ervoor zorgt dat hij niet opgeeft.

Karel mist haar glimlach en haar luide gelach dat zo vaak door het hele huis te horen was. Het is door de afwezigheid van haar geneurie in de keuken en de heerlijke geuren die hem steeds tegemoetkwamen na een lange werkdag dat Karel zich eenzaam en bedroefd voelt.

Hun zoon was de enige reden waarom Karel elke dag opnieuw de moeite deed om uit bed te komen. Het was door Michael dat hij een poging deed om toch zo gelukkig mogelijk te leven. De arme jongen verloor niet enkel zijn moeder, maar ook de zorgeloze kindertijd die hij verdiende. In de plaats daarvan moest Michael leren leven met het verlies van iemand van wie hij hield, een vrouw van wie hij dacht dat zij er altijd voor hem zou zijn.

Het was Michael die ervoor zorgde dat Karel de hoop niet opgaf. Jaar na jaar deed Karel zijn uiterste best om er steeds te zijn voor Michael en uiteindelijk is dit wat hem rechtop hield.

Opgaand in de herinneringen van een tijd toen Jacqueline, zijn Jackie, nog steeds bij hem was, schuift Karel de krant opzij. Verzonken in gedachten, draait hij aan de trouwring aan zijn linkerhand. De ring is zo veel meer dan zomaar materialistische evidentie van zijn huwelijk. De ring herinnert hem aan de dag waarop hij zijn Jackie ontmoette, de moeilijkheden die ze samen doorkwamen en hoe sterk hun liefde voor elkaar wel niet was. De ring staat ook voor hoeveel hij ook nu nog van haar houdt, ook al is hij de enige die nog overblijft.

Wetende dat zijn Jackie zou doorzetten, zich sterk zou houden had ze in zijn plaats geweest, geeft hem kracht. Hij weet maar al te goed dat ze van hem hetzelfde zou verwachten, dat ze zou willen dat hij zijn leven zo uitbundig mogelijk leeft en niet miserabel in een hoekje schuilt, wachtend tot ook zijn tijd kwam.

Wanneer zijn kop koffie op is, staat Karel op en hij laat de keuken achter zich. Onderweg naar zijn bureau passeert hij de foto van Jacqueline die daar al jaar en dag aan de livingmuur hangt. Hij doet wat hij altijd doet. Hij kust de toppen van zijn vingers en brengt ze naar haar glimlachende lippen terwijl hij zachtjes fluistert, “Ik zie je graag”.

Karel zet zich met een diepe zucht neer in de stoel aan zijn bureau. Hij ademt diep in en probeert zo zijn zenuwen wat te kalmeren. Zich er niet van bewust dat hij het opnieuw doet, begint Karel met zijn trouwring te spelen. Een vijftal minuten later heeft hij alle moed vergaard die er te vergaren valt en opent hij de onderste lade. Op een klein, handgemaakt, houten doosje na is deze lade leeg. Het zien alleen al van dit doosje stuurt zijn gedachten terug naar de laatste dagen die Jackie met hem doorbracht. Het doosje was een geschenk van haar op die allerlaatste dag. Ze deed Karel beloven dat hij alle brieven erin zou lezen, maar enkel en alleen op de aangegeven data. Het was met haar laatste adem dat ze fluisterde, “Lees de brieven” en “Ik zie je graag”.