Het museum van gevonden voorwerpen (uitgegeven)

1

Ik heb een auto gestolen.

Geen echte natuurlijk. Ik bedoel maar, dat zou ik nooit durven. Gewoon een speelgoedautootje dat een klant bij mijn kassa vond, van een kind dat het had laten liggen. Voor ik het wist, hadden mijn vingers het in hun greep en belandde het in de zak van mijn werkbroek. De hele dag heb ik aan de bobbel gevoeld die het metalen voorwerp veroorzaakte. Ik bedacht zelfs al wat ik zou zeggen als iemand zou vragen wat ik daar had zitten. Hele verhalen heb ik verzonnen. Maar dat was totaal overbodig, want nu ben ik thuis en niemand heeft me erop aangesproken. Gelukkig maar. Ik ben de slechtste leugenaar ooit.

Zonder duidelijk doel voor ogen zet ik het stuk speelgoed op de brede, eikenhouten vensterbank van mijn kamer neer. Een tijdelijke verblijfplaats, want daar kan ik het natuurlijk niet laten staan. Dan ziet mijn moeder het en vraagt ze me waar ik het vandaan heb. Mijn vader is een ander verhaal. Die zal klakkeloos aannemen dat het een rondslingerend oud speeltje van mijn broertje is.

Op sommige plekken is de rode verf al afgesleten en piept het metaal eronderuit. Gehavend. Gebruikt. Om de een of andere reden doet dat me aan mezelf denken, al klinken de woorden iets te dramatisch om helemaal van toepassing te zijn. Gedeukt zou beter bij me passen.

'Diede?'

Net op tijd weet ik het autootje te verstoppen achter de donkerblauwe pot van de cactus die ik twee jaar geleden van mijn oma heb gekregen. Met een vragende blik in mijn ogen draai ik me om naar mijn moeder, die mijn kamer binnenkomt. 'Wat is er?'

'Ik was vergeten te zeggen dat de nieuwe buren vanavond langskomen om kennis te maken.' Om haar heen hangt de geur van de haarlak die haar halflange, donkerblonde krulkapsel in model moet houden om er op haar best uit te zien voor de buren in kwestie.

'Oké.' Eerlijk gezegd was ik het hele bestáán van de nieuwe buren vergeten. Ik weet dat ze ergens deze week hun intrek hebben genomen in het huis aan de andere kant van de oprit, maar ik heb ze nog niet in levenden lijve gezien. Niet dat het me iets kan schelen. De oude buren zagen we ook alleen maar als we ze toevallig op straat tegenkwamen.

'Er is een jongen van jouw leeftijd bij.'

Die woorden trekken mijn aandacht, maar niet op een positieve manier. 'Als je maar niet weer de hele tijd van die rare opmerkingen gaat maken. Dan blijf ik hier zitten.'

Mijn moeder lacht zogenaamd onschuldig. 'Ach, ik maak alleen maar grapjes, dat weet je toch?'

Gelooft ze het zelf? Volgens mij denkt mijn moeder dat er iets mis met me is vanwege elk gebrek aan een teken van actie in mijn liefdesleven. Het is dat of ze denkt dat ik lesbisch ben. Misschien allebei. Dat eerste klopt naar mijn mening wel, maar dat laatste sowieso niet. Niet dat het haar iets aangaat.

'Ze komen rond een uur of acht.' Na die woorden draait mijn moeder zich weer om en beent terug naar de trap. Dit soort bliksembezoekjes ben ik wel van haar gewend. Mijn moeder brengt nooit veel tijd door op mijn kamer. Wat ik eerlijk gezegd meestal niet erg vind. Dit is mijn veilige plek. Als ik aandacht van haar wil, ga ik wel naar beneden – en dan let er meestal nog steeds niemand op me, waardoor ik het uiteindelijk maar opgeef.

Als haar voetstappen eenmaal ver genoeg weg klinken, haal ik de auto weer tevoorschijn. Ik heb geen idee wat ik ermee moet, ik weet alleen dat ik de kleur mooi vind. Moet ik hem bewaren voor mijn eigen kinderen ooit? Wie neemt er dan ook een autootje van een onschuldige koter mee naar huis? Zoiets kan alleen ik verzinnen. Geen wonder dat mijn moeder denkt dat er iets mis is met me, het is vandaag wel weer bewezen dat ze daar gelijk in heeft.

-

Pas als de kenmerkende piep van onze opengaande poort zijn weg door mijn openstaande raam baant, zet ik me ertoe naar beneden te gaan. Al tijdens het afdalen van beide trappen naar de begane grond hoor ik vanuit de tuin de vrolijk kletsende stemmen van mijn ouders. Die gedragen zich natuurlijk weer als het perfecte stel.