Bu son olsun.
Yatağına yüz üstü uzanmış bir haldeyken düşündü. "Son kez yapıyorum bunu."
Son kez. Gerçekten.
Yataktan zorla kendini kaldırdı. Uzun zamandır düşünüyordu son seferinin nasıl olacağını. Kendini bildi bileli yaptığı bir şeyi bırakmak öyle kolay olmayacaktı tabii. Ama bir kere kararını vermişti, artık zevk almıyordu.
Eşyalarını topladı. Göle son kez bu amaçla gidiyorum diye düşündü. Son kez yanıma alıyorum bu oltayı. Son kez balık tutacağım.
Bebekliğinden beri babasının balık tutuşunu izleyerek büyümüştü. Yeterince uzayınca babası onun da eline bir olta vermişti. Ama şimdi babası da yoktu. Yalnız başına balık tutmak ise onun için işkenceden farksızdı. Zaten yalnızlığı hiçbir zaman sevmemişti.
Mavi küçük balık da yalnızlığı hiç sevmemişti. Ama kaderi bu ya, kalabalığın içinde yalnız kalmıştı. Onca balığın arasında kendini yalnızlaştırmıştı. Tanıdığı çoktu ama ortadan kaybolduğunda kimse onu aramazdı. Mavi küçük balık bomboş hissediyordu.
En son ne düşündün diye sorsanız "Hiçbir şey." derdi. Bazen cidden doğru cevap buydu, hiçbir şey düşünmeden öylece süzülürdü. Bazen de yalan söylerdi. Kimseyi endişelendirmemek için çevresindekilere ne kadar kırıldığını içinde saklardı.
Bir gün kendi başına gizli düşünceleriyle yüzerken oltaya takılmış sallanan balık yemini gördü ve kahkaha attı. "HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA."
Kimse yoktu etrafta.
"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA."
Kimse de duymuyordu kahkahalarını.
"HAHAHAHAHAHAHHAHAHAHA, ay ne çok güldüm canım. İyi oldu. Acıkmıştım. Çok açım."
Gurul gurul.
Genç balıkçı son kez avlandı. Bu son olsun.
Küçük mavi balık ise şöyle düşünüyordu. "Beni yenmek çok eğlencelidir." Yenildiğini kabul etti. En lezzetli balıklar üzgün olanlardır.
Hayır, hayır.
Afiyet olsun.
