THE BEAUTY WITHIN: THE HIDDEN HEIRESS (Reincarnated)

Chapter 18

Celeste Point Of View

Kieran!!.

I screamed inside my head. I could never forget those gorgeous pair of heterochromia eyes.

Huminga ako ng malalim. Hindi niya pa kasi binibitawan ang kamay ko. Ramdam na ramdam ko rin ang napakalalim niyang mga tingin na para bang binabasa niya ang buong pagkatao ko.

I cleared my throat.

“Hi. Ako nga pala si Celeste, ako yung tumulong sayo. Nakita kita kanina malapit sa talon. Marami ka ring sugat at may tama ka pa ng baril sa bandang balikat mo. Pero huwag ka mag-alala, malinis na ang mga sugat mo. Maghintay ka nalang ng ilang araw para maghilom na ng tuluyan ang mga sugat na natamo mo.” mahinhin kung paliwanag sa kanya.

But to my dismay he still didn't say anything. Hawak-hawak niya parin ang kamay ko. Ang lamig ng mga tingin niya, nakakatakot. His eyes were so dull and empty. Kahit isang emosyon wala kang makita.

“Look mister. I have to go back. Baka kasi hinahanap nako sa amin” mahinang saad ko.

But after a few minutes I still didn't get any answers from him.

“Babalik ako bukas mister kaya huwag ka mag-alala. May pagkain na rin sa kusina. Kakaluto ko lang non kaya mas mabuti kung kainin mo na habang mainit pa.” Pagpapa-alam ko sa kanya.

For the third time he still didn't say anything making me really confused. I stared at him with confusion and uncertainty. Hindi ba siya nakakapag-salita?. Or hindi lang talaga siya mahilig mag-salita?.

“Mister I know this is quite rude and offensive but, can't... can't you talk”Nag-aalinlangan kung tanong sa kanya.

'Ang kapal ko'

Hihingi na sana ako sa kanya ng paumanhin pero agad ding napatigil ng makita ko siyang marahang tumango.

I froze. Oh, kaya pala hindi niya sinasagot ang mga tanong ko kanina dahil hindi siya nakakapag-salita. It made me guilty at some point.

“I'm sorry to hear that– I mean I'm sorry to know that.” I felt my cheeks heating up. That was embarrassing!.

He didn't seems offended though instead his grip on my hand tighten making me look at him confused again.

'Aside from being mute, may saltik din ba ang utak niya?.

“I really have to go mister. I will come back here tomorrow to visit and check on you. So please let my hand go.” I begged and give him a reassuring smile.

Matapos ang ilang minutong paghihintay ay naramdaman ko na ang dahan-dahan niyang pagbitaw sa kamay ko na labis na ikinatuwa ng isipan ko.

Ang lamig kasi ng kamay niya. Siguro matagal na siyang patay at naiisipan niya lang bumangon kasi tinatamad na siyang humiga.

“I will take my leave now then mister. If you need anything the storage room is that way. And if you're hungry the kitchen is downstairs. Don't worry the ingredients are complete incase you want to cook something. Oh and, huwag ka munang gumalaw baka bumuka yung tahi sa sugat mo.” paalala ko sa kanya. Binigyan ko muna siya ng matamis na ngiti bago binuksan ang pinto palabas sa kwarto na tinutuluyan niya.