Bravelands De Outsider

proloog

WINDVLIEGER

Het verblindende landschap leek zich eindeloos uit te strekken. Zelfs Windvlieger, de gier die hoog boven de savanne cirkelde, kon met moeite zien waar de grenzen van Bravelands lagen. Ze kneep haar oude ogen samen, liet haar blik over de grote gele graszee glijden en vestigde hem uiteindelijk op het punt waar die de eindeloze blauwe lucht in een glinsterende streep van licht raakte. De punt van haar vleugel trilde even en ze nam een bocht, om vervolgens in een brede, elegante spiraal door de hete lucht naar beneden te vliegen. Haar zwerm volgde haar terwijl de vogels elkaar met scherpe keelklanken toeriepen. Windvlieger was stil en bestudeerde de savanne. Ver onder haar trokken kuddes dieren als mieren over het land in de pootsporen van de vorige generaties. Een diepe groeve in het land gaf aan waar de modderige rivier kabbelde; een kudde gnoes dromden er samen en galoppeerde over de oever. Zebra's en gazelles, die verderop samen stonden te grazen, keken even ongeïnteresseerd naar de gnoes, om daarna weer rustig verder te grazen.

Een donkere vlek in het landschap trok Windvliegers aandacht: het was een dier dat afgezonderd was van de anderen en niet bewoog. Ze ging lager vliegen en paste haar route klapwiekend aan. 'Kijk daar, mijn zwerm. Kijk.' De anderen volgden haar in spiraalvormige cirkels naar beneden. 'Opdat Windvliegers ogen altijd zo scherp zullen zijn,' riep Zwartvleugel. 'Ze is er weer in geslaagd vers vlees voor ons te vinden!' De anderen schreeuwend goedkeurend. Het was wat Windvlieger had gehoopt: het karkas van een gazelle. De oude en vermoeide geest van het dier was al verdwenen, haar ogen stonden leeg en doods. Misschien had een cheeta haar ten val gebracht. Het dier lag half verborgen tussen okerkleurige stenen, nauwelijks zichtbaar voor vleugelloze aaseters. De gazelle had haar tijd en leven gehad, maar nu zou ze de gieren voeden - net zoals zij, op hun beurt, op een dag de magen van vlees- en aaseters zouden vullen. alles was zoals het hoorde, dacht Windvlieger. 'We moeten het vlees controleren,' riep ze. daarna kunnen we rustig eten.' Windvlieger hief haar kop op en vloog met een scherpe bocht naar het land. Achter haar klapwiekten en krijsten de andere gieren. Haar klauwen raakten de zanderige grond en ze hopte met een paar sprongen dichterbij de gazelle. Met een snelle blik op de vogels links en rechts van haar, knikte Windvlieger kort. 'Een slechte dood zal blijven hangen bij de gevallenen.' 'Opdat de Grote Geest altijd een goede dood schenkt,' viel de rest van de zwerm in. 

Ze wachtten en keken naar Windvlieger voor het eindoordeel. Die sloot haar ogen. 'De prooi is schoon,' zei ze uiteindelijk. 'Eet, mijn zwerm.' De gieren scheurden dunne stroken vlees van de flank van het karkas en schrokten die snel naar binnen. 

Toen het karkas helemaal was opgepeuzeld en de beenderen waren ontdaan van de laatste restjes vlees, deed Windvlieger een stap achteruit. Ze sloeg met haar vleugels en lanceerde zichzelf weer de lucht in. De andere gieren volgden haar voldaan in een chaos van vleugels en krassend gekrijs. Het voelde goed om weer de lucht in te gaan en hoger en hoger te vliegen in de heerlijke zwoele wind. Ze wist dat haar zwerm goed had gegeten en weer een dag had overleefd. 

Toen ze hoog genoeg was om een brede, warme luchtstroom te voelen, liet Windvlieger zich meevoeren. Ze keek nog eenmaal naar beneden. Van de glinsterende horizon tot aan de donkere, dichtbegroeide wouden en de lage bergketen verderop keek ze over het land. Voor haar lag een bos van platte acacia's. Aan de rand, net binnen de schaduw, zag ze goudgele vormen bewegen tegen de droge aarde. Leeuwen, dacht ze, die liggen te rusten op het warmste moment van de dag. 'Ze zullen niet jagen, nu nog  niet,' zei Zwartvleugel, die haar blik volgde. 

'Nee, niet voor het schemert,' antwoorde Windvlieger. Dan hebben zij hun feestmaal. En daarna volgen wij. Windvlieger had gemengde gevoelens over de grote troepen van Bravelands. Leeuwen betekenden onbezoedeld en overvloedig voedsel. Net zoals de andere schepsels van het land volgden ze de Regel: ze mochten alleen doden om te overleven. Maar hun arrogantie vervulde haar met afkeer: ze behoorden tot de weinige schepsels die Oppermoeder, de leidster van alle dieren, niet volgden en haar wijsheid respecteren. Twee welpjes waren vol energie aan het ravotten en buitelden over elkaar heen, zelfs in de hitte van de hoge witte zon. Terwijl haar schaduw over de kleinste van de twee gleed, keek hij naar boven. Zijn gouden ogen keken recht in de hare en hij opende zijn kleine muil. Ze was nog steeds hoog boven hem, maar het gegrom vulde de lucht rondom haar. Ze kon het zelf bijna niet geloven, maar Windvlieger merkte dat haar vleugels trilden; ze was even uit koers gebracht. 'Windvlieger?' vroeg Zwartvleugel bezorgd. Windvlieger keek om en besefte dat niemand anders vaan haar zwerm de impact van het gegrom had gevoeld. Nee. Dat was niet de stem van die kleine leeuw. Onmogelijk. 'Niets aan de poot,' antwoorde ze kort. Deels kwaad, deels nieuwsgierig legde ze haar vleugels weer goed en probeerde ze opnieuw de juiste balans te vinden. Geen leeuwengebrul kan zo hoog reiken, zeker niet dat van een welp. Hier is meer gaande. Windvlieger vloog verder en zocht opnieuw naar de leeuwenwelp. Hij stond er nog altijd, vastberaden en uitdagend naar boven te kijken. Uiteindelijk begon zijn staart triomfantelijk te zwiepen en draaide hij zich om. De andere welp volgde hem toen hij terug naar zijn troep sprong. In gedachten verzonken trok Windvlieger nu naar het oosten. Wat ze net had gezien was een teken, daar was ze zeker van, maar ze wist niet wat de boodschap kon zijn. Een welp die de lucht zo laat trillen! Dat moet een visioen zijn, een voorteken. Ze stuurde haar zwerm hoger en verder de helderblauwe lucht in, tot de kleine leeuwentrope en zelfs de enorme kuddes van de savanne verdwenen waren in de prachtige uitgestrektheid van Bravelands.