𝙋𝙤𝙧 𝙛𝙖𝙫𝙤𝙧 𝙣𝙤 𝙙𝙚𝙟𝙚𝙨 𝙦𝙪𝙚 𝙩𝙚 𝙨𝙪𝙚𝙡𝙩𝙚 𝙖 𝙩𝙞 𝙩𝙖𝙢𝙗𝙞𝙚n

{12} - Without you

Chapter 12 - "Nasaan ka na, aking mahal?."

*Carmen Epinoza's POV*

(I feel like this part can match with the song "Mr. Loverman" by Ricky Montgomery)

---------------------------------------------------------------------------------------

Pagkatapos namin maghanap kay Jose, ako'y umupo sa kanyang lamesa at ilinagay ko ang aking kamay sa lamesa. Tapos umupo ako.

Kinuha ko yung pluma ni Jose at kumuha ng papel, at nag sulat ng liham para sakanya lamang.

--------------------------------------------------------------------------------------

Aking mahal,

Pasensya na kung wala ako sa tabi mo nung umalis ka. Ngayon, ikaw ay nawawala. Wala ka na sa aking tabi, at ang aking pakiramdam ay mahina. Ikaw lang ang nagpapalakas sa akin. Kasalanan kong nawala ka, kasi pinaalis pa kita, gusto na kitang yakapin, aking mahal.

Nasaan ka ba?, ayokong mawala ka, ayokong alamin kung patay ka o buhay ka. Gusto ko nalang umiyak, kasi hinde ako ganon ka tapang. Pero tinatapangan ko parin ang aking ka loob-looban para sainyo ni Annatalia, na hanggang ngayon, umiiyak parin sa kanyang silid. Hinde ko alam ang gagawin ko. Pero sana magkita tayo muli, aking mahal. Mahal na mahal kita.

Ang iyong mahal,

Carmen Epinoza.

-------------------------------------------------------------------------------------

Pagkatapos ko ay pumunta ako sa silid ni Annatalia.

Kumatok ako sa pinto, pero walang sumasagot.

Kaya binuksan ko yung pinto at natutulog lang si Annatalia, na mamaga ang mga mata dahil sa kakaiyak nito.

Kinumutan ko siya at hinawakan sa ulo, linapitan ko siya sa mag tenga at sinabing, "Annatalia, tapangan mo ang loob mo, magkikita rin kayo ng kuya mo, pangako." sinabi ko.

------------------------------------------------------------------------------------

Lumabas ako sa silid ni Annatalia, at tumigin sa may bintana.

"Nasaan ka ba, aking mahal?..."

"Kailangan pa kita."

"Naaalala ko pa rin ang iyong mga paboritong kanta, ang paraan ng pagkanta mo sa kanila nang malakas sa pag-aakalang walang nakikinig, at pagkatapos ay naguguluhan nang malaman mong narinig kita." tumulo ang aking luha habang naka ngiti.

"Naaalala ko pa rin ang iyong mga maliit na quirks kung saan palagi kong nakikita na nakakaakit sa akin, ngunit palagi mong iniisip na nakakainis."

"Naaalala ko pa ang iyong ngiti, ang malambot na quirk nito, paanong hindi?. Nakatanim na ito sa aking isipan, kahit na sana ay hindi."

"Mamahalin parin kita habang buhay."

"Sa susunod na habang buhay nalang tayo magkita, aking mahal."

----------------------------------------------------------------------

*Annatalia Burgos' POV*

Bumangon ako at lumabas sa aking silid at nakita si ate Carmen na umiiyak sa may bintana.

"Ate!." tumakbo ako papunta sakanya at yinakap siya.

"Bakit ka umiiyak?." tanong ko.

"Ah.. w-wala... naisip ko lang yung kuya mo.." sagot niya.

"Ako din, ate, minsan naiisip ko rin si kuya."

"Kuya, bakit ka kasi umalis?..."

---------------------------------------------------------------------------

(I know you guys are gonna cry <3)