The Dark House

Chapter 1

18/2/2018
17:36

Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας και στο χορό που είχαν στήσει τα φυλλώματα των ογκοειδών δέντρων, σαν θεϊκή παρέμβαση, συμπώνια για την λύτρωση των θνητών τούτου του κόσμου, το πανδαιμόνιο του ουρανού έπασχε για  την χαμένη ψυχή που σιγά σιγά έχανε την ύπαρξη της σε δαύτο τον κόσμο. Σαν να μοιρολογούσε τον άδικο θάνατο αυτής της ψυχής, δάκρυσε έντονα, προσφέροντας στο τοπίο μία άλλη ατμόσφαιρα. Μουντή. Σκοτεινή. Μυστηριώδης. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος ήταν έντονη και το σώμα έπερνε πια, τη θέση του κάτω από αυτό στα 2,5 με 3 μέτρα. Κανένας δεν το κατάλαβε, κανένας δεν έμαθε και κανένας δεν θα μάθει ποτέ τι απέγινε ή τι έπαθε αυτό το άτομο που ξαφνικά χάθηκε μέσα σε μια νύχτα . Σαν από άλλο κόσμο και πλανήτη, από εκεί που τα όντα δεν έχουν ψυχή, δεν νιώθουν, δεν συμπάσχουν, πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σκοτεινό "παλάτι" του. Φτάνοντας κοντά  στο πελώριο σπίτι, άκουσε τα κλάματα της νεαρής κοπέλας και ώθησε τον εαυτό του να κατευθυνθεί στο δωμάτιο όπου βρισκόταν. Καθώς προχωρούσε, το βήμα του σταθερό και βροντερό ηχούσε σε όλη την έκταση του κτιρίου, δυναμόνοντας το κλάμα της κοπέλας. Όταν πια είχε φτάσει έξω από την πόρτα αποφάσισε να περάσει μέσα από αυτή, ταράζοντας για άλλη μία φορά την κατατρομαγμένη κοπέλα, η οποία βρισκόταν καταμεσής στο κέντρο του ψυχρού δωματίου καθισμένη στα πόδια της έχοντας τα χέρια στα μάτια της. Αντιλαμβάνοντας την ψυχρή του υπόσταση άρχισε να κλαίει βουβά

"Σε παρακαλώ... μηη"

Του είπε μέσα τα αναφυλιτά της,ενώ εκείνος κατευθυνόταν προς το μέρος της. Η φωνή του δεν ακούστηκε, το σώμα του δεν ταλαντευτηκε και η κοπέλα σήκωσε το βλέμμα της απορημένη. Τότε αντίκρισε το βλέμμα του αδίστακτου δολοφόνου και αυτόματα έσυρε το σώμα της προς τα πίσω, με σκοπό να απομακρυνθεί, αλλά μάταια. Το καστανό των ματιών του είχε αντικατασταθεί από το σκοτεινό του μαύρου, αγριεύοντας για ακόμη μια φορά το ψυχρό πρόσωπο του όπως και προηγουμένος.Η μοίρα της κοπέλας βρισκόταν στα χέρια του. Δεν μπορούσε να κουνηθεί, μόνο δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της σαν κυλούμενα ρυάκια . Εκείνος ούτε που κουνηθηκε και μόνο με ένα του βλέμμα , την έκανε νασπαρταράει σαν ψάρι έξω από το νερό. Το αίμα της πάγωσε, τα μάτια της γούρλωσαν τρέχοντας ακόμα μέσα από αυτά τα καυτά δάκρυα της. Το σώμα άρχιζε να τρέμει λόγω της μεγάλης απώλειας οξυγόνου. Σιγά σιγά το αίμα της άρχιζε να ρέει σαν ποτάμι από τη στοματική της κοιλότητα και τα ουρλιαχτά της έγιναν πνιχτά. Σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα βρισκόταν σοριασμένη στο πάτωμα, με το αίμα να ρέει ακόμα από και την καρδιά της να έχει σταματήσει να χτυπά. Όντας ιανοποιημένος πια, και αφού επανήλθε το φυσιολογικό χρώμα των ματιών του,την κοίταξε υποτιμητικά και έχοντας ένα χαμόγελο μίσους να κοσμεί τα χλωμά χείλι του έσκιψε προς το μέρος της, θαυμάζοντας το κατόρθωμα του

"Και κάθε φορά που τα κόκαλα σου, θα τρίζουν κάτω από το χώμα να είσαι σίγουρη για ένα μόνο πράγμα.. Ο Kim.... ο Kim Seokjin  θα είναι ο λόγος"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Χαλλοοοό και πάλι ❤
Αυτό είναι το intro της δεύτερης ιστορίας μου και για να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως θα βγει (xoxo)
Θα χαρώ πολύ αν θελήσετε να μου πείτε τη γνώμη σας! Σημαίνει πολλά για εμένα ❤
Plzz Vote & Comment
Μέχρι το επόμενο
Kisses 🎀

Evelina Kav.
ImaginatorNjr ✒