Kelanman, hindi ako nahilig sa kendi.
Kung may ngunguyain man ako, gusto ko bubblegum. O kaya tsitsirya
Hindi yun kendi kasi kapag kendi, kadalasan matigas.
Tulad ng lollipop. Kendi yun.
Pero may panahong natutunan kong gustuhin ito pagkatungtong ko ng unang taon sa hayskul.
Makaraan ng isang linggo ng pagpapakilala sa harapan ng classroom, tipikal na buhay estudyante ang tumumbad samin sa ikalawang linggo.
Mga takdang-aralin, group work, reports, quiz at exams ang tone-toneladang pinagawa ng mga guro. Masaya mang matuto ng bagong kaalaman, nakakastress lang talaga ang pag-aaral.
Buti nalang, may mga pagkakaibigang nabubuo, mga crush na hinahangain at maya-maya'y istastalk sa Facebook, aabangan ang Twitter feeds at titignan ang instagram accounts, upang pasiyahin at lagyan ng kulay ang buhay hayskul.
At nakakabuo ng araw lalo na kapag nakita mo na si crush, naglalakad sa campus, dadaan sa tapat ng classroom at pagkakataon namang ikaw ay nasa gawing may mga bintanang nakatanaw sa corridor. Lalo na kapag ika'y nakilala ng crush sa hindi mo malamang paraan at siya'y ngingiti sa'yo. Sa bandang huli, buo at solve na ang iyong buong linggo.
Ang hindi ko lang alam, may mas titindi pa pala sa crush.
Magaapat na buwan na ako sa aking bagong paaralan. Hinihintay na ako ng aking mga kabarkada upang kami'y sabay-sabay umuwi. Paniguradong may mga bago silang kwento tungkol sa kanilang mga sariling love life, buhay sa bahay, mga kaaway at minsan mga random na bagay tulad nalang ng mga paborito nilang libro, palabas at ang bagong pelikula sa sine. Nasasabik na rin akong makasabay sila pauwi upang makasagap ng bagong kwento at mga rekomendasyon sa mga maaaring basahin kapag nagkaroon ng libreng panahon.
Pagbalik ko sa classroom, dumiretso agad ako sa aking desk chair at may napansing berde na kending nakalagay dito. Kinuha ko ito at tinignan ang tatak. Matapos kunin ang aking libro sa ilalim ng silya, itinapon ko ang kendi sa basurahan. Malay ko ba kung saan ito nanggaling, hindi ba?
Sa sumunod na araw, bandang uwian muli, may nakalimutan ako sa aking locker. Pagkapasok, napatingin uli ako sa aking upuan at mayroon uling kendi. Ngayon naman, hindi ito simpleng kendi lang kundi isang lollipop. Green pa rin ang balot, katulad ng nauna: apple flavor. Paglapag ko nito sa aking upuan, napansin ko ang isang papel sa sahig. Pinulot ko ito at may nakalagay na mensahe.
Napansin kong hindi mo gusto yung unang kendi. Sana ito magustuhan mo :)
Nabitawan ko ang papel at ito'y lumutang-lutang bago lumapag. Napatingin ako sa labas ng bintana ngunit matapos magmasid, walang tao sa kabilang dulo, at karamihan sa mga tumatakbong estudyante ay masyadong busy para maglaro ng prank sa ganitong oras. Ipinasok ko ang kendi at ang note sa loob ng aking locker at nagmadaling bumaba. Tumataas ang aking balahibo dahil sa pakiramdam kong ako'y hinahabol ng tingin. Hindi ako lumingon para kumpirmahin ang aking hinala. Binilisan ko ang paglalakad hanggang sa maabot ko ang aking mga kaibigan.
Naging araw-araw ang paglalagay ng taong ito ng kendi sa aking upuan. Kadalasan niyang inilalagay ay ang kulay green ang balot. Minsan nama'y kulay dilaw. Kadalasan, matigas na kendi ito o kaya'y lollipop. Lagi ko itong inilalagay sa locker dahil napansin kong sa kada itinatapon ko ang kendi, mayroon din siyang note na iniiwan. Sa ganito ring sitwasyon nagbabago ang flavor ng kending binibigay niya.
Hindi ko ito masabi sa aking mga kaibigan dahil iisipin lamang nila na ako'y nagooverreact at hinahangaan lamang ako ng taong nagbibigay sakin ng kendi. Hindi ko mapaliwanag sa kanila ang kaba na nararamdaman ko at pagtaas ng aking balahibo sa tuwing kami'y lumalabas ng classroom dahil sa pakiramdam na may nakatingin sakin. Kada lumilingon ako, wala akong napapansing nakatingin sa aming direksyon. Kung kaya't wala akong nagawa kundi manahimik na lamang.
