Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi...
İnsanlar, içindekileri kimseye anlatamadan mutlu görünmeye çalışırdı. Ama o içinde sakladıkları bir süre sonra içlerini çürütürdü. Onlarda birilerine anlatıp geçer sanırdı. Sahi anlatınca geçer miydi? Unutulur muydu yaşanılanlar? O da herşeyini anlatabileceği birini bulur muydu? Evet bulacaktı hem de hiç beklemediği...