The Papers Know Your Name [LIGHTNOVEL｜UNDER REVISION]

Epilogue

Napaka-espesyal niya para sa akin. Isa siya sa mga taong pilit kong inaalala ang pangalan sa kabila ng kahinaan ko in familiarizing other people's names.

'I would never forget how I wrote your name on papers each day just to make sure I won't forget you.'

'Nananabik na akong makita ka, Joyanilda Zubiri.'

Hindi na ako muling nakabalik pa sa lugar na ito pagkatapos naming magkahiwalay ng landas. Naging abala ako sa pag-aaral ng siyensiya at imbensyon sa ibang bansa. Anim na taon ko rin itong natapos bilang isang iskolar at kahit nakakapagod habulin ang pangarap, nagpatuloy ako because this is what Joy wants me to do when she stared at me so supportively before the end of our youthhood. Hindi ko makakalimutan ang pagtitig niyang 'yon na punong-puno ng paniniwala, pag-asa, at suporta sa ilalim ng sikat ng gintong araw noong hapon ng pinakahuling araw ng aming klase.

Naging isang propesor ako sa U.S. at ngayon lang ako nakabalik ng bansa nang natapos ang ilang taon kong kontrata sa trabaho at return of service para sa foreign scholarship.

Under the sunset that painted the municipality even more yellow, my feet took me to a familiar 'Y' intersection where a familiar trumpet tree grew more gigantic. It's in full bloom of gold.

Napangiti ako nang matingala ito sapagkat dito ko unang nabanggit ang kaniyang pangalan sa harap niya noong unang taon ng hayskul, at huli namang tinawag noong huling araw ng aming kabataan.

'A decade and a half of love. I guess, the parchments of yesterdays were flipping so fast.'

'Parang kailan lang ay magkasama tayong nakinig sa musikang naglalaro sa bunganga ng isang lumang gramophone.'

"Kumusta kaya ang araw mo?"

"I hope that you have been truly well."

"Kung ang pangalan mo'y laging laman ng isip ko, sana gano'n din ang sa akin sa isip mo, Joyanilda Zubiri," sunod-sunod kong bulong sa ere habang nakababad sa ilalim ng halik ng hapong-araw.

I end up closing my eyes and smiling upon remembering the kind of youth I had fostered with her. A youth that I could always bring until I grow old; a youth that's worth keeping as the flowers of these trees continue to perish and re-bloom in a new season; a youth that even the papers would never forget.

'Should I then say my thanks to yesterday for letting me meet someone so loveable as you?'

Nagmulat ako ng mga mata nang may narinig na pagbagsak ng bulko ng papel. Sa aking pagmulat ay sumabay ang tila pagtigil ng aking mundo.

I froze upon seeing an ever-familiar face of someone.

'That face.'

Hindi ko alam kung paano tumugon sa sitwasyon, hindi ko alam kung ano ang sasabihin, ang alam ko lang ay muli na naman akong binabalik sa aking nakalipas.

'It's the face of who owns the name that I don't ever want to forget.'

And my heart...

It goes insane with mixed feelings that I can't even imagine; the feelings that were long engraved in the depths of it for more than a decade and will remain still.

I gulped and I realized the ever-familiar contact of our eyes between our distance, before I called her by her name, "J-Joy..."

Natahimik ang buong kapaligiran maliban nalang sa natural na awit ng kalikasan na tila sinasabayan ang nakakabinging pintig ng aking puso.

Joy was there, standing on the other side of the 'Y' intersection habang nagkalat ang iilang papel sa kaniyang paanan na batid ko'y nabitawan niya nang makita ako.