Viraha | Haechan

열둘 • The only truth in the passing time

Haechan ilk kez kendini sunuyordu dünyaya. İlk kez açıyordu kapılarını tüm herkese. Bu şarkı benim sesim, hayatım, duygularım demek istiyordu sanki. Tüm ruhumun benliği burada saklı.

Haechan gözlerini kapamadan hemen önce bana baktı. Sonra ise gülümseyerek şarkıyla bütünleşti. "Bu karmaşık parçaları birleştirdiğimizde hikayelerimizi de birleştiriyoruz. Kalbimde duran boşluk için, bir parça buldum. Bir bakışta bunun kesinlikle sen olduğunu fark ettim."

Sadece kendi hikayesi değildi bu şarkı. Bizim hikâyemizdi.

"Sen benim kayıp yapboz parçamsın. Sonunda seni de birleştiriyorum." dedi Haechan nakaratta. Bu sözlerle beraber kalbim tekledi. Bu sözler, aylardır kulağıma fısıldadığı sözlerdi. "Parçalara ayrılmış yara bere içindeki kalbim bile doluyor."

"Sen benim her şeyim olmaya gelmişsin, benim kayıp yapboz parçam."
Benim ona fısıldadığım sözlerdi.

Haechan ile yapboz tamamlamaya çalışırken ikidebir kaybedip durduğum eksik parçalar yüzünden evde sinir krizi geçirirdim. Haechan elinde defteri ile beni izlerken sürekli notlar alırdı.

O günlerden birinde masaya doğru eğilmiş ve son kalan eksik parçaya uzunca bakmıştı. "Kaybetmişsin." demişti bana kaşlarını kaldırarak. Beni sinirlendirmek istemişti.

Ancak onun gibi eksik olan yere bakarken haftalardır uğraştığım yapbozu tek hamleyle bozmuştum.

"Ne yaptın ?" demişti Haechan bana hayretle dönerken. Gözlerimde kızgınlık veya duygusallık göremeyince kaşlarını çatmıştı. Bunu sinirden dolayı yaptığımı değil, bilerek, isteyerek sakince bozduğunu fark etmişti çünkü.

Bu yüzden "Neden yaptın ?" diye değiştirmişti sorusunu. "Neden bozdun yapbozu ?"

Sakince omuz silkerken tüm parçaları kutusuna geri koymaya devam etmiş ve demiştim ki "Tek bir şeyi bile kaybetmemeyi, her şeye sahip olmaya tercih ederim."

O gün anlamalıydım. Defterinin ilk satırına adımı yazmasıyla içinde bir şeyleri uyandırdığımı anlamalıydım.

Haechan söylediğim her biri kelimeyi şarkıya geçirmişken gözlerini açtı ve bu sefer o anda kendi içinden geçen sözlerini söyledi. "Bu çok daha önemliydi, seni düşünürken anladım bunu."

Gözlerimin yaşlarla dolduğunu biliyordum. Haechan diye ismini anan ruhum o kadar sesliydi ki şeytanım ininde sessizce kilide vurulmuş, sesini çıkaramıyordu. Haechan diye gürlüyordu tüm ruhum. Bana yaşamı sevdiren adamın ismini haykırıyordu. Gözlerimden son alevler dökülüyordu bu yüzden. İçimde kalan son kötülüklerin, son acıların serabı Haechan'ın altın sesiyle gidiyordu.

Haechan.

Gözleri benimle buluştu ve son satırları birlikte söyledik. "Benim kayıp yapboz parçamsın, kör edecek kadar parlaksın. Sen yalnız başıma parçalara ayırdığım dünyada bir manzara haline geliyorsun."

"Ekho ile Narkissos... ne de bencil, narsist bir aşk hikayesi." demiştim sanat galerisinde.

Bir gece yarısı, tüm ekip sessiz sedasız özel bir planla yeni açılan sanat galerisine girmiştik. Yetkililerden elbette izin alarak ve özel bir maliyet verirken ilk kez dışarı çıktığımda bu kadar tedbir almıştım.