Demon slayer:Hashiras Coming

Mugen Train son sahne:

Tanjiro'dan

'Şu an neler olup bittiğinin farkında değilim ama böyle giderse Akaza Rengoku-kun'u öldürecek... Bu iblis şu ana kadar karşılaştığım en güçlü iblis! Bembeyaz teninin üstündeki siyah çizgilerle zebraya benzerken bir yandan da korkutuculuğu insanın içini titretiyor... onunla karşılaşmak istemezdim çünkü şu an Rengoku-kun çok zor durumda ve benim yapabileceğim hiçbir şey yok...! Bunu kendime yediremiyorum... eğer bir Hashira kadar güçlü olabilseydim Rengoku' ya yardım edebilirdim! Eğer daha çok çalışsaydım şu an Akaza çoktan ölmüştü... eğer-'

'Duyduğum şiddetli bir sesle kafamın içinde yankılanan sesler son buldu. Sesin geldiği yöne doğru bakınca en son görmek isteyeceğim manza karşımdaydı... Akaza Rengoku'yu yüzüstü bir şekilde yere yatırmış, ciğerlerine baskı uyguluyordu. Bu pozisyonda Rengoku nefes tekniği uygulamaya çalışırsa ciğerleri patlayacaktı! Ama eğer uygulamazsa da vücuduna aldığı yaraları onaramayacak ve hissettiği acı katlanacaktı bir süre sonra da ölecekti!
Bunun olmasına izin veremezdim! Kılıcım işe yaramadığından yerde bulduğum bir kaya parçasını Akaza'ya doğru fırlattım. Ama etki etmiyordu. Şu an ne yaptığımı bilmiyordum, tek istediğim Rengoku'nun kurtulmasıydı.'

'Elime geçen ne varsa Akaza'ya doğru fırlatmaya başladım. Taş, toprak, dal parçaları, hatta yaprak bile fırlatmıştım bir umutla... ama hiçbir işe yaramadı. En son pes edip tüm gücümle Akaza'ya doğru koşmaya başladım. Rengoku'nun kurtulmasını o kadar çok istiyordum ki gözüm hiçbir şeyi görmüyordu. Çünkü ailem öldükten sonra beni kabul eden az sayıda insan vardı. Ve Hashiralar da bu kişilerin arasındalardı. Bana ve kardeşim Nezuko'ya sahip çıktılar. Bize eğitim verdiler, dertlerini anlattılat, dertlerimizi dinlediler, kardeşimin normale dönmesi için çare aradılar...
Ve ben bu insanlardan birini bile kaybetmek istemiyorum! Bunun için ölmeye bile razıyım!'

'Artık nefes bile alamayan Rengoku ve onun üstündeki cani iblisin yanına ulaştığımda Akaza'ya vurmaya çalıştım. Yumruk attım, tekme attım, tekrardan birşeyler fırlattım. Ama hepsini savuşturdu... sinirden ne yapacağımı bilmiyordum. Aklıma gelen her şeyi deniyordum ama bu iblisin zayıf noktası yok!'

'Son anda aklıma gelen şey kanımı dondursa da mantıklı olduğu için gururumu ayaklar altına alıp yapabileceğim son şeyi yaptım ve o cümleleri kurdum. "Bunları isteyerek yapmadığını biliyorum, eskiden mutlu bir hayatın olduğunu biliyorum. Lütfen! Sadece hatırla..." her ne kadar bu cümleden iğrensem de kardeşim de bir iblis olduğu için yaptığı hiçbir şeyi derinlerde istemediğini biliyordum. Bunca zaman gördüğüm tüm iblisler ölünce huzura kavuşuyorlardı. Belki Akaza geçmişinde mutluydu. Belki onun da bir ailesi, arkadaşları, hobileri vardı. Bu düşüncelerle birden gözüm dalmıştı tekrardan. Ama Rengoku-nun bağırmasıyla gözlerimden yaşların boşalması eş zamanlı oldu. Gözlerim yerinden çıkacaktı sanki, parmaklarımı hissetmiyordum, dizlerim titriyordu. Korkudan bağıramıyordum bile! Felç geçirmiş gibiydim sanki. Her şeyi görüyor, algılıyor ama tepki veremiyordum. Karşımda gördüğüm şey... Rengoku-kun...'

'Adam akıllı cümle bile kuramıyordum. İliklerime kadar korkuyu hissettim o an. Konuşabilecek durumda değildim. Zaman ve mekân kavramları bir anda yok oldu benim için. Hiçbir şey hissedemiyordum. Bir boşluğun içine düşmüştüm sanki ve su anda elimi tutup beni oradan çıkartacak tek insanda artık yaşamıyordu...
Rengoku-kun, öldü...

Merhaba arkadaşlar! Bu bölümu yazmak için çok uğraştık. Oy kullanıp yorum yaparsanız çok seviniriz...
Bölümün kısalığından dolayı Hyasuke ve hepinizden özür dilerim...
Bir sonraki bölüm Hyasuke karşimin ellerinden öper UvU Sonraki bölümde görüşmek üzere! ^^

İşte Hyasuke-kun'un hesabı, gerçekten güzel içerikleri var. Bakmanızı öneririz:_Hyasuke_Sato_

Bu da Sufle-chan'in hesabı. Yani bu hikâyemizin 1. Bölümünü yayınlarken elleri kopan o müq şahsın(ben oluyorum tşk): sufleQwQ_