KALBİMİN ESİRİ

3.Bölüm

Ağaçlar dışında hiç bir şey yoktu.Ne bir yol,nedeki bir ev...Hiç bir şey yoktu. Bir tek ben vardım.Hayattaki yalnızlığım bu ormandada devam etti.

Eğer bu savaşı kazanırsam yalnız kazanıcağım,eyer kaybedersem yalnız kaybedeceğim.

Yanında durduğum ağaçtan tutunup koşmaktan acımaya başlayan karnımı tuttum.Bu şekilde kontrolsuz devam edemem.
Ormanın içinde dönüp durmak yerine bir an önce yola çıkmam ve bir araba bularak buradan uzaklaşmam gerekiyor ama yolu nasıl bulacağım işte onu tam olarak bilmiyordum.

Az önce koşarak geçtiğim yola doğru baktım ve beni takip eden hiç kimsenin olmadığını gördüm. Bu beni sevindirmişti.Hâlâ peşimden kimsenin gelmemesi biraz da olsa rahatlamama neden olsada henüz tam kurtulmadığım için çok korkuyordum.Eğer bir an önce bu ormandan çıkmazsam büyük ihtimal o adam beni yakalayacaktı ve bu kadar uğraştan sonra böyle bir şeyin olmasın hiç istemiyordum..

Çünki eyer böyle bir şey olursa, Eyer O cani beni yakalarsa işte o zaman olacakları düşünmek bile istemiyordum.Yeterince dinlendiğimi düşünüb bir yol bulma umuduyla yine koşmağa başladım.

Ormanın derinliklerine doğru irelledim.Sanki ben irelledikce orman daha da karanlık oluyor gibiydi ama bu korkmama neden olmadı ve devam ettim.

Artık içimde bir rahatlık oluşmuştu.belli ki adam beni umursamayıp yoluna devam etmişti aksi taktirde şimdiye kadar beni bulması gerekti.İçimde ondan kurtulduğum için şükür ederken dikkatle çalıların arasından yürümeye başladım.Aklıma az önce kemerimin içine sıkıştırdığım telefonum gelmişti.

Direk elimi kemerime atıb telefonu olduğu yerden çıkartdım.Telefonun açma tuşuna basdıkdan sonra telefonum açılmış, gördüğüm saatle gözlerim irilemişti.
(Saat '02:45')Ne zaman bu kadar vakit geçmiştiki?

Telefonumu kilidini açıb boş boş telefona bakmağa başladım.aslında telefona bakma sebebim babamın beni arayıp aramamasıydı. Tabikide umrunda olmadığım için telefonuma hiç arama gelmemişti.

Az önceki olayların yorğunluğuyla hiç babamın beni merak edib etememisini kafama takmıycaktım. Zaten onun için ben sadece para makinesiydim.

Başqa hiç bir değerim yoktu gözünde bu yüzden ondan çok uzun zamandır Ümiti kesmiştim.Telefonun sarjı az oluğu için fenerinde açamıycaktım. İçimde güzel bir küfür ettikden sonra yoluma devam etmeye başladım..

******

Uzun zamandır yürüyordum ve artık içimde bir huzursuzluk vardı.Telefonumun az önce sarjı bittiği için kimseyide arayamamıştım.
Sanki ormanda saatlerdir ayni yerleri yürüyormuş gibi hiss ediyordum. Artık bu lanet olası ormandan çıkmak ve evimə gitmek istiyordum.

Kararımı aniden deyiştirip yürüdüğüm yolun ters yönüne doğru yürümeye başladım.Her şeyden bıkmış şekilde yavaş ve dikkatli adımlarla irellemeye başladım. Belkide normal bir zamanda şu an ki vakitte yani saat 3 civarlarında ormanın içinde yürüyeceğim aklıma gelseydi o an korkudan öleceğimi düşünürdüm galiba.

Kafamdan gereksiz düşünceleri def ederek adımlarımı hızlandırmağa başladım. Artık bu ormanda kalmaktan korkuyordum ve her an karşıma her şey çıka bilirdi.Çalıların içinde uzunca yürüdükten sonra sonunda yolu bulmuşttum. Yolu gördüğüm an kurtulduğum için Allaha şükür ediyor hemde yola doğru koşmağa başlamıştım. Sonunda az önceki kabusttan uyanıcaktım. Evimde olucaktım.

5 dk ya yolun kenarına vardığımda yolun her iki tarafınada baktım. Hiç bir araba yoktu.Nerde olduğum hakkında hiçbir fikrim yoktu.Ama pes etmedim kolay olmasa bile yolu bulmuttum. Şimdide evimin yolunda bula bilirdim.