"Nah, I won't judge you by your decision. Believe me, I did worse things than you can imagine because I was hurt too."
"Thank you, Ebony. I owe you a lot. Hindi ko makakamit ang hustisya sa pamilya ko at ibang tao na naagrabyado ni Alejandro at ng kaniyang grupo kung hindi dahil sa tulong niyo."
"If you are really thankful to me, you will follow my request to get your treatment abroad... for your son and yourself," paghahamon niya sa akin.
Hindi ako kaagad nakapagsalita.
Nawawalan na talaga ako ng pag-asa, sabi na rin kasi ng doctor ay bilang na lang ang buwan o kung suwerte ay taon ko rito sa mundo. Binigyan na ako ng taning lalo't tinuloy ko ang pagbubuntis ko imbes na magpagamot na kaagad.
Ngayon na nagawa ko na lahat ng dapat kong gawin...
Hinahanda ko rin ang sarili ko, kung anong kakalabasan ng operasyon.
Kung hindi man ako maka-survive, panatag akong alam na ni Draco ang tungkol kay Dravis.
Alam kong hindi niya pababayaan ang bata. I know Draco; he's the most amazing man I've ever met. He's loving and caring. He'll love our son for sure; he'll be a great father.
"Paano kaya ako makakabayad sa lahat ng tulong mo?"
Humalakhak siya.
Bigla akong kinabahan dahil parang nakakaisip siya ng hindi maganda.
"Oh, kapag nagkaanak ulit ako, gawin natin mag-bestfriend ang anak natin. Iyon na ang bayad mo," sabi niya sa nakakalokong tono.
Tumaas ang aking kilay. "Si Dravis?"
Na-imagine ko kaagad kung magkaanak siya ng babae, nako... baka sobrang protective kuya ng Dravis ko.
"Masiyado ng matanda si Dravis no'n kapag magkaanak ulit ako. And besides we don't have plans for that yet, maybe five or four years from now. Sinusulit pa ng mag-ama ko ang muli nilang pagkikita... baka 'yong magiging anak niyo ni Lordgen ang magiging kasing edad ng baby ko," tukso niya.
Hindi ko alam pero may kakaibang emosyon sa kaniyang mata, para siyang naghahamon sa akin kaya nagsalubong ang aking kilay.
Kami ni Lordgen... magkakaanak.
Sasagot sana ako sa kaniya nang matanaw ko ang papadating na isang golf cart.
Napangiti ako nang makitang si Lordgen at Raim ang sakay no'n na nag-aagawan pa sa manubela kaya pagewang-gewang sila.
Ebony sighed.
Nang tuluyan silang huminto malapit sa amin ay kaagad kumaway sa akin si Lordgen, kaagad kong pinasadahan ang kaniyang suot.
He's wearing jeans and a black long sleeve. It was folded up to his elbow. I immediately realized why he dressed so well: we have a lot to attend today.
Ngumisi siya nang makita ang tingin ko na iyon.
"Oh, relax, ako lang 'to, Mavis!" bati niya saka yumukod upang halikan ako sa noo.
Hindi ko maiwasan magulat sa galaw niyang iyon kahit ilang beses na niyang nagawa sa ilang beses namin pagkikita.
Ginulo niya ang buhok ko pagkatapos kaya kaagad akong sumimangot.
Nilagpasan naman kami ni Raim para kulitin si Ebony sa kabilang lounge.
Tumingala ako kay Lordgen.
"Aalis na tayo? Magpapalit lang ako ng damit, I'll check Dravis before leaving."
Tumango siya't inalalayan akong tumayo, nagpaalam kami kila Ebony. Gamit namin ang golf cart pabalik sa mansyon ni Ebony kung saan ako tumutuloy.
"Napag-isapan mo na ang alok ko?" tanong niya habang nagda-drive.
Kaagad kong nalaman ang pinupunto niya.
Inalok niya ako na sa bahay niya tumira muna at hindi ko tinanggap dahil nga madami akong inaasikaso, at mas mababantayan dito si Dravis kung umaalis ako ng bahay.
"Sayang sa oras sa paglilipat ng gamit, Lordgen, aalis na rin naman tayo ng bansa pagkatapos ng kasal, hindi ba?" mahinang sabi ko.
Sa gilid ng aking mata ay pansin ko ang paglingon niya sa akin.
Alam kong may gusto siyang isagot sa sinabi ko, ngunit hindi na siya nagsalita pa.
Nang makarating kami sa mansyon ay naabutan namin na buhat ng isang nag-aalaga sa mga bata si Dravis.
Umiiyak siya at mukhang hinahanap ako pagkagising.
Malalaki ang hakbang na lumapit ako, gano'n din si Lordgen.
Kinarga ko ang aking anak ngunit umiingit pa rin siya.
Kaagad pumalit sa pagbuhat sa akin si Lordgen at gano'n ang gulat ko nang kaagad tumigil si Dravis sa pag-iyak, sumiksik siya sa dibdib ni Lordgen animong kinikilala ang amoy no'n.
Nagkatinginan kaming dalawa.
"Aw, ang baby Dravis ko mimiss si Dada," daing niya na nangingiti, pinupunasan niya ang luha ng aking anak gamit ang likod ng daliri niya.
Napairap ako saka hinimas ang kulot na buhok ni Dravis na tuluyan nang tumigil sa pag-iyak.
Mukhang sa ilang araw kong wala rito at si Lordgen ang kasama at nagpapatulog sa kaniya ay nasanay na siya sa presensiya nito.
"Tingnan mo oh, inaamoy niya ako!" masiglang wika ni Lordgen.
Umirap ako lalo. "Pinaglihi ko kasi 'yan sa amoy ng vulcanizing shop kaya ganyan."
Tumawa lang siya. Hindi ko alam kung gets niya.
Hindi ko maiwasan mapatitig sa kaniya habang marahan inuugoy pa ang anak ko sa kaniyang braso.
"You know, you'll be a great father, Lordgen," I said it out of nowhere.
Nilingon niya ako, ngumiti siya ngunit puna kong hindi iyon umabot sa kaniyang mga mata.
Ilang minuto pa kaming nanatili sa mansyon, nang malibang na si Dravis kasama ng mga anak ni Ebony ay saka pa lang kami tuluyan nakaalis ni Lordgen.
Parehas kaming tahimik habang sakay ung isang itim na kotse.
Sa biyahe ay wala akong nakitang nakasunod na mga guwardiya sa amin, pero paniguradong hindi hahayaan ni Ebony na umalis ako ng mansyon na walang bantay kahit pa nga nahuli na ang lahat ng tauhan ni Alejandro.
"Wala atang bantay?"
Nagkibit-balikat si Lordgen. "Hindi mo sure."
Buong biyahe ay maingay si Lordgen, panay ang kuwento niya tungkol sa trabaho niya noon kaya halos hindi ko namalayan na nakarating na kami sa pamilyar na simbahan.
My heart pounded so loudly as I scanned the familiar place-the place where I grew up.
Mukhang napansin ni Lordgen ang pagkuyom ng kamay ko sa ibabaw ng aking hita, hinawakan niya iyon dahilan ng paglingon ko sa kaniya.
"Sigurado ka bang ito ang gusto mong simbahan?" malumanay na tanong niya.
Tipid akong ngumiti.
Dito ako lumaki, saksi ang lugar na ito sa lahat ng nangyari sa akin. Dito sa lugar na ito nagsimula ang lahat... at dito rin magtatapos.
Sa simbahan sa baryo kung saan ako lumaki ay napagpasiyan ko na ganapin ang kasal.
Simple at pili lang din ang magiging bisita.