Abilerim [Devam Edecek]

7 Bölüm

Arabanın durmasıyla eve vardığımızı anlamıştım.Çantamı alıp arabadan indim.

Ev kapısını çalıp beklemeye başladım.Kapıyı Hatice teyze açtı.Ona selam verip içeri girdim.Salona doğru gidip içeri girdim.Arkamdan Mirzada geliyordu.Yaman , Azat bey ve Sevda hanım yoktu.Tekli koltuğa oturdum ve Agah'a dönerek
"Sevda hanım ve Azat bey nerede?"
"Onlar iş için yut dışına gitdiler.Bir kaç hafta orda kalacaklar.Annem seni aramıştı konuşmadınızmı?"
"Hayır , çalıştığım için duymadım.İşten çıktıktan sonra arayacaktım ama telefonum kapanmıştı diye arayamadım.Peki Yaman nerede?"
diye sordum.Soruma cavab veren kişi Egeydi
"Abim hastanede akşam gelmiycek."
Tamam diyip ayağa kalktım.Salondan çıkacakken Can konuştu
"Yemek yedinmi?Yemediysen Hatice teyzeye söyleyeyim sana yemek hazırlasın."
diye sordu.Şaşkınca ona döndüm.Çok garip cidden.Ona bakmayı bırakıp
"Hayır teşekkür ederim.Aç değilim."
Bana gülümseyip tamam anlamında kafasını salladı.

Salondan çıkıp odama gittim.Üzerimi değişip banyoya girdim.Banyoda işlerimi halledip çıktım.Namaz elbisemi giyinin namaz kılmaya başladım.Sonuncu rekâtı kılmaya başlarken içeri biri girdi.Bu Mert'di.Gelip yatağa oturdu ve beni izlemeye başladı.Dikkatimi bozmayıp namaza devam ettim.

Dua edip ayağa kalktım.Namaz elbisesini çıkartıp Merte döndüm.Elinde Sutlac'la oturmuş bana bakıyordu.Hemen onun yanına gidip Sütlaç'ı kucağıma aldım.

Daha sonra Mert'e dönüp
"Neden geldin?"
diye sordum.Mert bana kaçamak bakışlar atarak
"Konuşa bilirmiyiz?"
diye sordu.Tamam anlamında kafamı salladım.
"Bak biliyorum.Seninle iyi bir başlangıç yapmadık.Ama ben korkuyordum.Seninde o kız gibi olduğudan korkuyordum.Ama şimdi anlıyorum ki onun gibi değilsin.Yani... şey...yani diyorumki.Yeniden denesek.Abla kardeş olsak?"
diye konuştu.Dikkatle vereceğim cevabı bekliyordu.Düşündüm.Neden olmasınki.mert hâlâ cevap veremediğimi görüp ayağa kalktı ve
"Neyse boşver , böyle konuşma yapmadığımı farz et."
diyip odadan çıkacakken onu durdum ve
"Tamam sana şans vereceğim.Sonuçta artık bir aileyiz ve bir birimize alışmalıyız."
diye söyledim.Mert sevinerek hemen gelip bana sarıldı.Ona karşılık verip sarıldım.

Mert benden ayrılıp.İyi geceler deyip odadan çıktı.Gülüseyerek Sütlaca baktım.
"Sütlaç artık benimde bir ailem var."
diye mırıldandım.

Sütlaç'ı yatağa bırakıp ayağa kalktım.Bavulumdan pijamalarımı çıkartıp giyindim.Daha sonra yatağa girip uzandım.Sütlaç da yatakda uyuyordu.Gözlerimi kapatıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Yazar ablanızdan

Mert Ece'nin odasından çıkıp aşağı salona gitti.Her kes buradaydı.Anne babası ve abisi Yaman hariç.

Mert tekli koltuğa oturup konuşmaya başladı
"Eceyle konuştum.İnandı bana.Onunla gerçekten abla kardeş olmak istediğime inandı.Bundan sonrası çok kolay olucak."
diyip güldü.Ege ve Efe bir birine bakıp sırıttılar.

Agah çok kararsızdı aynı Poyraz gibi.Agah kardeşlerine bakıp
"Bunu yapmamalısınız.Ya anne babanıza söylerse.O zaman size çok kızarlar.Sizi düşündüğüm için söylüyorum.Yoksa o kız umrumda değil."
diye söyledi.

Poyraz abisine baktı.Kararsızdı ama oda aynı diğerleri gibi Eceni değil kardeşlerini düşünüyordu.

O gece bütün kardeşler sevinçle Ece'nin maskesini indireceleri bu planı düşünüyorlardı.Onlar bu plan sayesinde anne babasının Ece'nin asıl yüzünü göreceğine emindiler.

Ama bir şeyi bilmiyordular.Ecenin kırık kalpi bu oyun karşısında dahada kırılacak ve onlara karşı nefret ve kırgınlık besleyecek.

Bütün kardeşler sinsi plan yaparken.Ece yeniden bir ailenin üyesi ola bileceğini sanarak uyuyordu.