DOSYA ADI 40 GÜN

Ben Alice Sönmez

"Daha rahat hissetmeniz için isterseniz geçmişinizle başlayalım Bayan Alice."

Birşeyleri artık anlatmam için gözlerimin içine bakan adama acıyarak baktım. Benim birşeyim yoktu sevdiğim adamdan bir çocuğum olacaktı ama herkes bana seven insan işkence etmez diyordu. Neden etmesin? O beni sevdiği için yapmıştı her şeyi, beni sevdiği için her gün çeşitli işkenceler uygulamıştı.

Bana her seferinde kızıp işkence ettikten sonra diz çöküp özür dilerdi. İlk başlarda çok korkunç gelsede artık o kadar korkunç gelmiyordu. 

Annem her sabah odama gelip bana gerçek sevginin ne olduğundan bahsediyor, tanıdığım herkes bana beni sevdiğini söyleyen notlar getiriyordu. 

Neden istediğim tek kişinin Toygar olduğunu anlamıyorlar?

"Size anlatıcak birşeyim yok. Ben zaten kaçtığım o eve geri dönüp hayatımı tamamen ona adayacağım."

"Bahsettiğiniz o çok sevdiğiniz kişi kim Bayan Alice?"

"İsmini size söylemeyeceğim.Onu benden sonsuza kadar ayırmak istiyorsunuz."

Karşımda bana acıyarak bakan adama gözlerimi devirip arkama iyice yaslandım. Karşımda defterine notlar alan adam bana baktıktan sonra yuvarlak, siyah çerçeveli gözlüğünü çıkardı ve bütün yaşadıklarımı yüzüme vuracak o cümleleri söyledi.

"Bayan Alice beni iyi dinleyin çünkü bir ilerleme kaydedebilmemiz için önce sizin nasıl bir halde olduğunuzu anlamanız gerekiyor. Siz 47 gündür kayıpsınız Bayan Alice ve bunun bilinen 40 gününde aklın kavrayamayacağı işkenceler gördünüz. Bu aşk değil sadece yaşadıklarınızdan dolayı acı çekmemek için bir savunma mekanizması. Bahsettiğiniz kişiden bir aşk çocuğu doğmayacak yazdığınız günlükte sayfalarca tecavüze uğradığınızı ağlayarak yazmışsınız. Kolunuzdaki kesiklerin sebebi o değil mi? Her gece odanızda yaşadıklarınız yüzünden kendinize zarar veriyorsunuz. Ben size yardım için buradayım Bayan Alice. Size bir daha kimse birşey yapamaz ve ben sizi iyileştireceğime söz veriyorum. Belki yaralarınız kapanmayacak ama tekrar yaşam isteği ile dolmanızı sağlayacağım."

Terapistim söylediklerini bitirdikten sora ümitle yüzüme baktı. Doğru diyordu değil mi? Beni kimse sevmemişti ve oda sevmiyordu. 

Terapistin dedikleri yüzüme tokat gibi tamamen çarptığında bütün nefesim kesildi. Önce görüşüm bulanıklaştı, olduğum yerden kaçmak istedim günlerce yaşadığım her işkenceyi tekrar yaşıyordum sanki. Birinin beni kurtarması lazımdı, hayır ben kendimi kurtarmalıydım.

Güçlükle ayağa kalkıp gitmeye çalıştım ama titremelerim durmaksızın devam ederken kendimi sadece  yerde bulabildim. Bunları dememeliydi ben sandığım gerçekler ile mutluydum. Kaçmadan önceki gece yaşadığım o mide bulandırıcı an zihnimde dönmeye devam etti.

Bayılacağımın farkındaydım ama tek isteğim bunun bir bayılma değil ölüm olmasıydı...