Papatyalar ölünce kokar

Kirası bile ödenemeyen bir evin 2. çocuğu, ilk kızı olarak özel hastanede doğmam benim en büyük ayrıcalığımdı.

Hatta...

Hayatımda ki tek ayrıcalıkta buydu.

Neyse buna sonra dönücem...

Bugün günlerden ne bilmiyorum. Gözlerimi kapatmış zamanı doldurmayı bekliyorum. Daha çok zamanımı doldurmayı...

Sanırım kendimi keşfetmem tam olarak 7 Ekim 2019' da Üniversite tercihlerimde oynama yaparak Ankara'ya gitmemle başladı.

Evet oynama yaparak.

Mükemmel ailenin mükemmel çocuğu değildim. İğrenç bir babanın ve ona rağmen sonsuz sevgi veren bir annenin biricik kızlarıydım. Buna öfkeli bir abininse sevgisini göstermediği 'biricik' kardeşi.

Klasik hikayelerde ki gibi sevgisini göstermeyen bir baba olduğundan değildi iğrençliği, yanlış sevmesindendi...

Ankara'ya ilk gittiğim gece kalbimin %80 ini bu şehirde bıraktığımı biliyordum. Çocukluğumda edindiğim güvensizlikten oluşmuş o kocaman duvarları teker teker yıkarak yanıma girip üstümüze yeniden ören biricik dostlarımda kalmıştı kalbim.

Onlarda daha iyi korunur, sorun yok.

Şehrin ayazı suratıma ilk vurduğunda kendime sıkı sıkı tembihlediğim tek bir şey vardı:

"Aşık olmak yok"
"Seni bu şehre bağlayacak bir aşk yaşamak yok"
"Aşık olmak yok"

Bilin bakalım ne oldu.

Evet aşık oldum ...

Ve benim kendimi keşfetmem böyle başladı...