Lost in Harry Potter REWRITE

Professor Albus Dumbledore, Severus Snape and a touch of evil

"Perkamentus," licht Sirius zichzelf toe.

Ik slik en neem snel nog een slok van mijn melk. Albus Perkamentus overtuigen van mijn verhaal is een onbegonnen zaak. Al is het alleen maar omdat hij er met Legilimentie achter zou kunnen komen wat het echte verhaal is.

We horen hem naar de woonkamer lopen en ik kijk Sirius aan. Ik ben bijna beledigd als ik het amusement op zijn gezicht zie.

"Hilarisch," geef ik commentaar op zijn gezichtsuitdrukking en hij schiet in de lach.

"Ik zou hem niet laten wachten, Robin," zegt hij. "Hij is een druk bezet man deze dagen."

"Weken, maanden," vul ik hem aan terwijl ik mijn beker pak en opsta. "Mocht ik je niet meer zien, slaap lekker."

"Daar proost ik op," even houdt Sirius zijn beker omhoog voor hij een slok neemt.

Ik wandel naar de woonkamer en klop voor ik naar binnen loop en de deur achter me dichttrek.

Perkamentus staat bij het gordijn. Een streepje maanlicht valt naar binnen en verlicht zijn witte baard. Ik doe de lamp aan en de magie van dat beeld verdwijnt.

Vroeger had ik Perkamentus op een voetstuk staan. Nu zie ik slechts een oude man die schaaksstukken op een bord heeft staan en voortbeweegt zoals hij het graag wilt. Misschien wel voor de goede zaak. Maar zo is het niet begonnen. En ik vraag me af of het stuk van Albus Perkamentus dat hongert naar macht nog steeds vecht om aan het licht te komen.

"Goedenacht," begroet ik hem echter met een glimlach.

Hij draait zich om en kijkt me even van top tot teen aan, "aha, jij moet Robin Montange zijn. Waar ik inmiddels over heb gehoord."

Hij loopt naar de bank en klopt op de plek ernaast. Maar ik ga opnieuw op de pianokruk zitten en schuif die dichterbij.

"Ik heb begrepen dat je- ongewoon bent," zegt hij na een korte stilte. Hij heeft zich niet voorgesteld. Hij gaat er al vanuit dat ik hem ken.

Hij weet meer.

Prima. Als hij wilt schaken doe ik mee. Maar dan wel op mijn eigen manier.

"In je doen en laten," voegt Perkamentus er laatdunkend aan toe. Ik kijk hem alleen maar aan. Benieuwd wat hij nog meer te zeggen heeft.

"Ik ben ik veel landen geweest, Robin. Maar dat verbaast je misschien niet als je weet hoe oud ik ben."

"Minstens 150," ik neem een slok lauwe melk.

Er speelt een glimlach om de lippen van de oude tovenaar, "ik ben dus ook in Nederland geweest. En ik moet zeggen. In deze tijd is dat toch- anders."

Deze tijd, ik had gelijk.

Zijn blauwe ogen blijven op me gericht. Wat hoopt hij?

"Als je tegenspraak verwacht- die krijg je niet," zeg ik met een glimlach. "Ik had eerlijk gezegd niets anders van iemand van uw kaliber verwacht. Ik heb de Orde de waarheid vertelt. Ze wilden het zelf niet geloven dus heb ik het gehouden op dat ik een onhandige waarzegster ben."

Perkamentus lacht zacht, "en dat vonden ze geloofwaardiger?"

"Ik weet dat Remus dat verhaal niet gelooft,' zeg ik schouderophalend, "want dat heeft hij gezegd. En ik durf met vrij veel zekerheid te zeggen dat ook Sirius zijn twijfels heeft over mijn waarzegster-schap."

"En Alastor?"

"Geen idee. Hij werd chagrijnig toen ik de waarheid vertelde en wilde de waarheid."

"Voor iemand als Alastor is een onbekend of nieuw soort magie niet iets waar hij graag mee te maken krijgt," legt Perkamentus uit. "Welk jaar is het in de tijd waar je vandaan komt, Robin?"