Ormandaki Avcı'nın on dokuzuncu bölümüne hoşgeldinizz umarım beğenirsiniz bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim 💫
"Veronica..." diye fısıldadı. Gözleri ağlamaktan kızarmış vücudu yorgunluktan bitkin gözüküyordu. Saçlarını tepeden topuz yapmış, siyah tüllü bir elbise giymişti.
Tam çığlık atmak için ağzımı açacaktım ki dudaklarımı eliyle kapattı.
Lanet olsun beni öldürmek için gelmişti!
Kapıdaki muhafızlar ne güne duruyordu? Yoksa onları etkisiz hale mi getirmişti?
"Veronica yalvarırım sesini çıkarma. Lütfen. Sana zarar vermem. "Başımı iki yana sallayıp kurtulmaya çalışırken cebinden gümüş renginde hançer çıkardı. Korkuyla ağlamaya başlarken beni şaşırtan birşey yaptı.
Hançeri elime verip kendi kalbine dayadı. Kanım donmuştu. Bu kız ne yapmaya çalışıyordu?
"Madem sözüme güvenmiyorsun. " diyerek elini ağzımdan çekti.
"Anna sen beni öldürmeye çalıştın!" diye bağırdım. Başını aşağı yukarı salladı. "Justin seni seviyor Veronica. Seni çok seviyor. "Gözlerinden yaşlar akmaya başlayınca vicdanım birazda olsa sızlamıştı.
O seni öldürmeye çalıştı...
"Ben Justin'i deliler gibi severken o seni seviyor! Neden Veronica? Neden?" Yüzü ağlamaktan kıpkırmızı olurken dudaklarını araladı. "Kimsin sen? Seni neden bu kadar çok seviyor? Söylesene seni neden bu kadar çok seviyor?" Ne diyeceğimi bilemiyordum.
Kadın adamı çok seviyordu ama adam başka bir kadını seviyordu. Üstelik kadının sevgisini görmeyerek.
"Neden Veronica?" diye fısıldadı diz çökerken. "Onu çok seviyorum. Lanet olsun onu çok seviyorum. "
Kalbine dayalı hançer elimden düştü. Bir kadın bunları yaşamamalıydı. O kadın ne kadar kötü olursa olsun bunu yaşamak çok kötü birşeydi. Birini çok sevmek, ve o kişinin seni sevmemesi. Üstüne başka bir kızı sevmesi...
Bin kilo demirden daha ağır gelirdi aşk acısı.
Aşk saf su kadar temiz bir duyguydu. Bazen ise çamur gibi kirli bir duygu olurdu. Bu yüzden aşk belirsizlikti. Bazen acı veren bazen mutlu veren bir belirsizlikten ibaretti.
Belki Anna'yı anlayamazdım ama ona üzülmüştüm. Bana yaptığı onca şeyden sonra bile ona üzülmüştüm.
Yataktan kalkıp yanına oturdum. Eğer bana zarar vermek için gelseydi çoktan işim bitmişti ancak ben yaşıyordum. Bana zarar vermek için gelmemişti.
"Özür dilerim Anna. Aşkını istemeden de olsa çaldığım için özür dilerim." Başını omzuma koydu. "Asıl ben özür dilerim Veronica. Seni suçladım. Seni öldürmeye çalıştım. " Başını kaldırıp yüzüme baktı. "Beni affeder misin?"
"Ben.." Anna kolay kolay özür dileyen birine benzemiyordu. Anlaşılan fazla pişmandı. "Seni affederim. " Gözlerini kapatıp kollarını bedenime sardı.
"Teşekkür ederim Veronica. Sen çok iyi birisin. " Gülümsedim.
Saatler boyunca Anna ile sohbet ettik. Hatta sabah saatlerine kadar. Aslında kafa dengi biriydi. Benimle çok güzel dertleşmişti. Justin'in kötü biri olduğunu söylemişti yinede ona aşıktı. Justin'in bana yaptıklarını anlatınca ise Justin'e fena sinirlendi.
आप पढ़ रहे हैं
Ormandaki Avcı 1: Vampir'in Aşkı (Düzenleniyor)
काल्पनिकKitap en baştan düzenleniyordur bu yüzden bölümlerde karışıklık olabilir. Dünya baştan koymuştu kuralı. Vampirle Elf yan yana bile gelemezdi. Olmazdı. Vampirler Elflere yasaktı, Elfler Vampirlere. Peki nasıl kavuşacaktı Altıncık ve Vampir? Bir vampi...
