Ormandaki Avcı 1: Vampir'in Aşkı (Düzenleniyor)

2.4-Kurtuluş-

Ormandaki Avcı'nın yirmi dördüncü bölümüne hoşgeldiniz umarım beğenirsiniz bol bol yorumlarınızı bekliyorum şimdiden iyi okumalar dilerim 💫

Kapımın çalınması ile oturduğum yerden kalktım. Gelen kişi hizmetçilerden biriydi.

Elindeki sürahi ile yanıma geldi.

"Yemeğe katılmadığınız için Prens Justin içeceği odanıza göndermemi emretti. " dedi sürahiyi masama koyarken. Başımla onayladım.

"Mutlu yıllar efendim. " Selam verdi ve gitti.

Gelen içecek uyumamız için özel yapılmıştı. Yeşil renge sahipti ve çok lezzetli gözüküyordu. Ama bunu içmemeliydim.

Masamın köşesinde duran bardağa içeceği doldurdum. Sürahiyi de alıp banyoya gittim. İkisini de lavaboya boşaltım. Bardakta biraz da olsa içecek kalmıştı. Bu da içtiğimi kanıtlayabilirdi.

İşimi bitirdikten sonra camdan baktım. Bahçede kimse yoktu.

Gülümseyerek yatağıma uzandım. Biraz kestirmek güzel olurdu.

💫

Kapımın açılması ile sıçradım. İçeri giren Gloria ve Mia'ydı. Gülümseyerek yataktan kalktım. Mia boynuna yay asmış okları ise okların konulduğu çantaya koymuştu. Gloria ise elindeki kılıçla odaya girmişti.

"Günaydın." dedi Mia.
"Günaydın." dedim.

"Hazır mısın Veronica?" diye sordu Gloria. Başımı salladım. Üstümde siyah dizlerimin altına kadar uzanan bol rahat bir elbise giymiştim. Boynuma yiyecek ve su olan bir çanta asmıştım.

Kapıya doğru ilerlerken Gloia son kez bize döndü. "Çok dikkatli olmalıyız. "

İkimiz de başımızı sallarken odadan çıktık. Sarayda ölüm sessizliği hakimdi. Adım seslerimiz etrafta yankılanırken oldukça ürkmüştüm.

Hiç kimsecikler yoktu. Herkes şuan uykudaydı. Aslında bu ülke ve bu saray çok güzeldi. Ama herşey somut değildi. Bu yüzden buradan ölümüne nefret ediyordum.

Buradan bugün gidiyordum demek. Bu saray bana çok şey öğretmişti. En önemlisi ise güçlü olmamı öğretmesiydi. Burası benim tecrübemdi. Artık nasıl yaşayacağımla ilgili edindiğim birer tecrübeydi.

Sığınağın olduğu yere gelince Gloria dikkatle etrafa bakındı. Farkedilmesi zor olan ufak bir çıkıntıya parmağını bastırınca duvar ikiye bölündü. Şaşkınlıkla açılan yola bakıyordum.

Sonu görünmüyordu. Duvarlara ışıklar konulmuştu. Gloria bize döndü. Önce Mia'ya yaklaştı.

"Mia.." dedi. Gözyaşlarını zor tutuyordu. "Kendine dikat et Mia. Ne olursa olsun özgürlüğünü kimse elinden almasın. " Gülümsedi. "Ve kardeşime iyi bak. O sana emanet. "

Mia gülümsedi. "Emanete her zaman sahip çıkarım Gloria. Gözün arkada kalmasın. " Kendini tutamayıp Gloria'ya sarıldı. "Dikkat ediyorsun kendine! Bebeklerine güzel bak. " Son kısımda hafif gülmüştü. Bende gülerken Mia Gloria'dan ayrıldı.

Gloria bana döndü. Uzanıp ellerimi tuttu. "Ne olursa olsun kendini koru. Savun hep kendini. Bu dünya güçsüzler için değil. " Gözlerimin içine gülümseyerek baktı. Gülümseyince içim sıcacık olmuştu. Belki de onu bir daha göremeyecektim.