Kitabıma hoşgeldin!!
Benim kalbim karanlıklara usulca renkler verir.
Ben de kapar tüm ışıkları, kendi rengimi izlerim.
🌾🫳
Yaşıyorum,kendimi bildim bileli. Yalnız, kaçak ve korku dolu ...
Kaç ayım, kaç yılım o şekilde geçti inanın bunu hiç sorgulamadım.
Yorgundum, on buçuk senelik hayatımda öyle yorgundum ki gitmek, uzaklaşmak öyle güzel bir şeydi ki!
Herkesten gitme isteğim, geçer miydi? Kaçsam her şey düzelir miydi?
"Düzelecek." dedi içimdeki o ses. Bunu öyle baskın bir şekilde dile getiriyorduki her seferinde buna olan inancım daha bir artıyordu.
Yaşadığım ve sefasını bir kere bile süremediğim şu hayatımda tek bir şey öğrendim:
"Zorlanıyorsan dene, düzelmiyorsa git. Gidişler, dönüşlere sebep olur. Sende en büyük dönüşü gidişinle taçlandır."
Denedim, binlerce kez !
Sonucu hep hüsran olsada denedim. Yorulsamda, yerlere düşüp kalkamasam da içimdeki o gitme isteği bir türlü susmadı!
Beni alaşağı etse de kendime ve hayatıma olan inancımı kaybetsem de denedim:
Kaçmak benim tek kurtuluş yolumdu!
İçimde bir ses var. Gitmek isteyen, hareket etmemi durmamamı söyleyen bir ses! Elimi uzatıyorum ama elime vuruyorlar, adım atıyorum yolumu kesiyorlar. Kısılıp kalmak kadar bana acı vermiyor yediğim dayaklar.
Bu bazen bir vicdan bazense hayat memat meselesiydi.
Ben ölmek istemiyordum. Sorun kimdeyse o ölsün istiyordum. Üstüne basıp geçtiğim nice ölüler hakkında düşündüğüm gibi.
Kim hakettiyse ölsün.
Ama ben neden ölmemiştim? Suçluydum aslında.
Ben vaktinde gidememiştim ama olsun...
Bu evden bu aileden gitmek istemem benim suçum muydu? Annemi babamı ve o çocuğu sevmemem onları benimsememem benim kabahatim miydi?
Suçum her neyse ben onu çekmeye hazırdım. Çekeceğim ne varsa adına da her ne deniyorsa ben buna hazırdım.
Bu evde bağıra çağıra küfürler ederek suçlanırdı kader. Oysaki onun ne suçu vardı? Küçüktüm, aklım tam almaz mı diyeyim artık nasıl oluyorsa .
Ben o yaşlarda kaderi bir kız çocuğu olarak düşler onun adına üzülürdüm. Çünkü ben de bir Kader'dim.
Bu yapılanın onun adına bir suçlama bir haksızlık olduğunu düşünüp dururdum. Sık sık içimde onu aklar, toz kondurmazdım. Lakin çok sonralardan öğrendim ki o bir çocuk değilmiş. Ama ben adı Kader konulmuş , zan ile değiştirilemeyecek o kızdım!
Kaçak yaşadığımız şu hayatta yine gittiğimiz hiçbir yerde iz bırakmayarak , görünmez olup, sınırlarımızın içine hapsolarak uyandığım bir sabaha daha açtım gözlerimi. Sürekli gelen bunalma, kısıtlama, kavga , gürültü ve dayak bu evde artık tehlikeli bir boyuta ulaşmıştı.
Gözlerim, duyduğum bağrışma ve kırılma sesleri ile zorlanarak açılıyordu. Yine bir güne daha bu şekilde uyanıyor olmak artık şansa kadere yüklenecek bir şey değildi.
Üzerime örttüğüm yorganımı kenarıya yavaşça attım, direk çıkıp gidebilirdim ama ben yanı başımda uyuyan o çocuğa göz ucuyla bir bakınmayı tercih ettim.
YOU ARE READING
🌾BOZ-KIR'IN DİRİLİŞİ🌾
Spiritual🖤💛 BOZ-KIR'IN DİRİLİŞİ 💛🖤 Güzel gözleri gözlerimle kilit misali birleşmişken İşaret parmağı küçük bir fiske attı burnuma. "Gitmen gerekirse bana söyle olur mu? Geri geleceğini bilmek yahut gittiğin yerd...
