TAVERNA | TAEKOOK ✓

22 - TÜM SUÇU ÜSTLENEN NEDEN SENSİN?

"Gidelim Taehyung hadi.." dedi Jungkook mırıldanırcasına, yüzü Taehyung'un omzuna gömülü olduğu için sesi olduğundan da boğuk çıkmıştı ama anlaşılıyordu. "Tamam.." diyerek çocuğu kendinden ayırmış, o an gözü yatağın üzerinde duran bilgisayara kaymıştı, "ama önce ödevini halledelim tamam mı? kimdi bu ödevi veren öğretmen?" 

"Taehyung ben halledebilirim sonra bunu hadi şimdi gidelim lütfen." demiş olsa da Taehyung bunu kabul etmemişti, ödevinin son teslim tarihi bugünse onu göndermeli ve dersinden geçer notunu almalıydı. "öğretmeninin adını söyle bana," dedi masanın üzerindeki telefonunu alarak, "Bayan Yong.." Jungkook saçlarını kaşıyarak yatağın üzerine bıraktı kendini, vücudundaki tüm enerji çekilmiş gibiydi. 

Taehyung hızla telefonunda kayıtlı olan numaralardan Bayan Yong'un numarasını bulmuş onu aramıştı, sadece ondan Jungkook'un ödevini ya internet üzerinden teslim almasını ya da süresini biraz uzatmasını isteyecekti, Jungkook oturmuş sessizce Taehyung'u izliyordu sadece, eli ayağı uyuşmuş gibi hissediyordu, üzülmüştü. 

"Ha merhaba Bayan Yong.." diyerek açılan telefonla konuşmaya başladı Taehyung, Jungkook onları her ne kadar dinlemek istiyor dahi olsa asla odaklanamamıştı, Taehyung'un sesini duyuyordu evet ama duyduğu şeyleri beyni algılamıyordu, düşündüğü tek şey arkadaşı Jimin'in şu an da hastanede olduğuydu, ne olmuş olabilirdi ki? çok mu kötüydü durumu acaba diye düşünmeden duramıyordu.

"Bebeğim beni duyuyor musun?" Jungkook sonunda kendine gelmiş, önünde dizi üzerine çömelmiş Taehyung'un sesini duymuştu, "duydum.. duyuyorum.." dedi gözlerini kırpıştırarak, ne ara telefonla konuşmuş, ne ara gelip önüne oturmuştu hatırlamıyordu bile, "iyi misin sen?" Taehyung biraz yaklaşıp ellerini çocuğun yüzüne çıkardı, iki eliyle birden yüzünü kavrayarak baş parmaklarıyla yüzünü sevdi, Jungkook başını salladı sadece, iyiydi, yani.. iyiydi işte, sadece üzülmüştü ve merak ediyordu. 

"Bayan Yong'la konuştum ödevini haftaya teslim edebileceğini söyledi, şimdi hadi üzerine bir şeyler giy gidelim." Taehyung tane tane anlatmış, yüzünü serbest bıraktığı çocuğun yanına kalkıp oturmuştu, "Teşekkür ederim Tete.." diye mırıldandı Jungkook, şuan için elinden başka bir şey gelmezdi çünkü, hızla ayaklanıp üzerindeki pijamalardan kurtuldu, Taehyung yatağın üzerinde oturuyor ve çocuğun hazırlanmasını bekliyordu. Jungkook Taehyung'un kıyafetlerinin yanında bulunan kendi kıyafetlerinden eline ne geçtiyse almış üzerine giymek için yatağın üstüne atmıştı, pijamasının altını çıkarıp yatağın üzerine koyduğu bol kot pantolonunu geçirdi üzerine, birbirlerinden utanmayı ve çekinmeyi birkaç hafta önce bırakmışlardı, gerçi Taehyung hiçbir zaman utanmamıştı, Jungkook biraz utanıyordu - belki birazdan fazla- ama onu da aşmıştı zamanla. Onlar sevgiliydi ve utanacak bir şeyleri yoktu. 

Üstü için dolaptan aldığı kazağını üzerine geçirdi fakat bunu yaptığında ters giydiğini fark etmemişti, Taehyung ona baktığında kazağını ters giydiğini görünce gülmesi gerekirdi buna, ama şimdi gülmemişti çünkü çocuğunun gerçekten çok üzgün olduğunu biliyordu. 

"Jungkook.." diye seslendi ona, başını kaldırıp sevgilisine baktığında gözlerindeki üzüntü kalbini acıtmıştı Taehyung'un, gülen gözlerinin yerini şimdi bambaşka duygular kaplamıştı, Taehyung onu böyle görmeyi hiç istemiyordu, sevmiyordu onu üzgün görmeyi ama Jungkook çok duygusal bir çocuktu ve her şeye üzülür bazen de bazı şeyler için-bu küçücük bir kelebek dahi olsa- çok mutlu olurdu, "bana izin ver olur mu?" diye sordu ayaklanarak Jungkook'un yanına gittiğinde, önüne geçmiş çocuğun kazağının uçlarından tutarak çıkarmak için ona göstermişti. Jungkook önce üzerine baktı, ters giydiğini Taehyung göstermese fark etmeyecekti bile, kollarını kaldırarak sevgilisine üzerindeki kazağını düzeltmesi için izin vermişti, Taehyung yavaşça Jungkook'un üzerinden kazağını çıkardı, "Taehyungie.." dedi Jungkook mırıldanarak, üzeri şimdi tamamen çıplaktı ama umurunda değildi bu, Taehyung kazağı tersine döndürürken çocuğa baktı, "hm?" dedi ona ne söyleyecekse söylemesi için, "Ona bir şey olmamıştır değil mi?"