Ateş Parçası+18

19: Cenaze

Ailemin beni bıraktığını öğrendiğim gün ben bitmiştim. Bugün ise onların ruhuyla beraber gitmesi için cenazeye gelmiştik. Bende o toprağın altına girmek istiyordum. Onları bırakmak istemiyordum. Emre arkamdan bana sarılmış öylece bekliyordu. Ağlamaktan gözlerim kızarmış bir damla gelmiyordu artık. Emre'ye doğru döndüm. Ağlamaktan kapanacak gözlerimle ona baktım. Bakışlarımdan anlamış gibi bana sarıldı. "Güzelim benim çok üzgünüm ama hep yanındayım nolur unutma her dakika her saniye" O kadar güzel konuşuyordu ki herşey elimden kayıp gitmiş olsada onun sayesinde dik durabiliyordum. "Emre seni çok seviyorum iyiki benimlesin" dedim ve dudaklarını öptüm. Ellerini belime sımsıkı sardı. "Sende iyiki benimlesin bebeğim" dedi. Elimden tutup tekrar aynı yere götürdü. Halamlarda gelince dua edilmeye başlandı. Bende dua ediyordum. Aklım bambaşka çalışsada. Onları çok özleyeceğimi biliyordum şimdiden bile özlemiştim. Ablam ve Okan abi için gittiler ama dört can birbirinden farklı gitti. Okan abim normal hastane odasında olsada ablam yoğun bakımdaydı. Ben bunlara katlanamayacağımı biliyordum.

Cenaze bitmiş herkes yanıma gelip bana sarılıyordu. Boş gözlerle herkesi izliyordum. Tek tek herkes arabasına binip uzaklaştı. Emrede benim elimi tutup arabaya ilerledi. Ne beni arkasında ne de önünde bırakıyordu. Hep yanına alıyordu. Dolu gözlerimle burukça gülümseyerek ona baktım,güzel yüzüne. Hayatımın en önemli parçası olan o insana. Arabaya beni yavaşça bindirdi ve kapımı kapattı. Arabanın etrafından dolaşarak şoför koltuğuna oturdu. Sol elimi elinin içine aldı. Sımsıkı tutuyordu hala. Arabayı çalıştırdı. Vitesi bile benim elimle haraket ettiriyordu.