Sedece Ben

TANIMADAN ANLAYAMAZSIN

Herşeyden önce kendimden bahsetmek isterim. Ben Sena. Hayatım hatırlamaya başladığım dönemlerden itibaren hep arada kalmışlıklarla geçti. Şuan 23 yaşındayım. Fakat bu hikaye eskilerden yola çıkarak başlayacak. Gün be gün nasıl değiştim ve geliştim, hayatıma hangi yönleri verdim. Aile hayatım, aşk hayatım, ve daha fazlasından bahsedeceğim. Okuyacaklarınız benim hayatımın parçalarıdır. Ben bir karakter olarak geçmişi dram dolu geleceği ise hayat dolu bir karakter olacağım. Bazı yaşlar vardır hayatınızın en zor kararlarını aldığınız olaylarına şahit olduğunuz. Benimde oldu ve ben pes etmedim. Sizlerde bu satırları okurken bir nebze olsun yaşadığınız ailevi vs. sorunlara güç kaynağı olacak o cümleleri bulursunuz. Bol bol iç konuşmalarımla baş başa kalacağız. Hayatı sorgulamak aslında kendimizi bulabilmek adına tercih edilebilecek en güzel yöntemlerden bir tanesidir. Artık bıkkınlık içinde yaşamaktan da , haytaımı başkalarının yönetmesinden de yoruldum. Hayatın yükü ağır gelirken bana iyi gelecek ufacık şeylere tutundum. Gerçekten hayatın her zaman onların istediği gibi olmadığını ve aslında kendi hayatımızın istediğimiz gibi olmamasının sebebinin biz yani ben olduğuna karar verdim. Bir çok acı yaşamış olabiliriz. Yaşamaya da devam edeceğiz. Var oluşumuzun ve mutluluğumuzun gerekçesi mutsuzluk ve problemlerdir. Malesef ki zıttıyla var olduğumuz bir dünya düzeni içerisinde yaşıyoruz. Beni bilenlere sorun birde içimdeki bana. Ve söyleyin hangisi hakikat ben. Bende bilmiyorum. Aslında dışardan görünenin başkalarına gösterdiğimiz gerçek olmayan bir yanımız olduğunu düşünürüz. Fakat aslında olmasını istediğimiz halimizi dışarıya gösteririz. Evet o an belki deliler gibi ağlamak istediğin kötü bir olay yaşadın. Ama aslında mutlu olmak istediğin için dışarıya gülümsüyorsun. Evet bu senin tercihin. Olduğun şey hüzünlü bir benlik olsa da olmasını istediğini yansıtıyorsun. Bazen buna mecbur kalarak bazen de tercih ederek. Dışardan görünenler sahte demek bu sebeple yanlış diye düşünüyorum. Çünkü ben mutlu olmak istiyorum. Sadece gerçekten bunu hissetmiyor olmak o duyguyu yalan haline getirmez. Bir hissetsem o yalan dediğimiz gülüşler gerçek olacak.

Hayatta en çok zoruma giden şeylerden biriyle başlayalım. Sırf hayatımdaki ergen yetişkinler o günümü mahvetmesin bir günü daha kavgasız gürültüsüz atlatayım diye sustum. Konuşsam beni ardına alıp ''sena haklı sus artık'' diyecek kimsem olmadı. Kalabalığın içerisinde yanlız olmak. Hele ki ailenin içerisinde arada bir yerlerde kendini oraya ait hissetmeden yaşamak. Burada aileden kastım annemden zorla alındığım ve artık yaşa diye getirldiğim ev. Kendine ait bir evinin olmaması. Evde yaşamak ve yuva olarak adlandırmak aynı şeyler değildir. Benim yıllarca evim vardı ama yuvam yoktu. Bak. Bazı şeyleri yaşın büyümeden asla anlayamayacaksın. Hayalini kurup gerçekleştiremeyeceksin. Ataerkil bir yapıda ailen varsa hele bir de boşanmışsa hele bir de babayla yaşıyorsan bu hayat sana daha da acı taraflarını gösterebilir. Dilerim ki sen tatlı olan tarafını yaşayanlardan olursun. Sözde hep sevgi gördüm. Sözde hep sahiplenildim. Yemediler yedirdiler. İçmediler içirdiler. Evet lafta hep böyleydi. Ama bir insan hissetmediği, inanmadığı şeylere maruz kaldığında tek yapabileceği çaresizce susmak ve teşekkür etmek oluyor. Sanki bunlar bir lütufmuş gibi sunulduğunda insan çileden çıkıyor. Ben çoğu şeye çok küçük yaşlarda ilkokul ve ortaokul çağında maruz kaldım. Bu sebeple yetişkin biri olsam asla yapmayacağım tercihler yaptım. Bir çocuk olarak anlaşamayan anne ve babasının yarttığı kaosu yönetmeye çalışıyor olmak, çok ağır bir yük. İstemesende birşeylerle alıştırılıyorsun. Seçme şansın olmadığı için mutsuz olduğun o yerde yıllarca yaşıyorsun. Ben yaşadım. Bu dönem içerisinde annemle zorla bağlarım koparıldı. Daha sonra sözde cici anne karakteri hayatımıza dahil oldu ve ben ondan hep nefret ettim. Bana annesizliği reva görenler yanımda anneli kızlı öpüşüp koklaşırken ben kenarda sessizce oturdum.Kendi aralarında anneli kızlı tartışınca hiç evlat anneye kızar mı? ayrı düşer mi? diye bana dert yanarken beni nasıl annemden kopardıklarını hiç umursamadılar. Yeri geldi giydiğimden gittiğim yere kadar yeri geldi yediğim lokmalara kadar yeri geldi fiziksel özellğiklerime kadar her şeyime laf ettiler. Alınganlık yapma hakkım yoktu yaparsam ben de çok alınganım, abartıyorum diye yine bana cici anne profili ve onu destekleyen sevimsiz baba karakteri tarafindan karşı trip ve kavga saldırısı düzenleniyordu.

Tüm bunlar ben büyüdükçe bir nefret ateşiyle beni doldurdu. Artık hayatımın iplerini elime alma vakti geldi ben kimi istersem o hayatımda kalıcak. Ne zaman nerede olmak istersem orada olacağım. Ben yaşayamadığım güzel günlerimi yaşayacağım. Hayatta güzel bir aileye sahip olamamış çoğu insanın ilk önceliği güzel bir aile sahibi olabilmektir. Sırf bunun uğruna ne hayaller kurdum. Hayatıma biri girdi. Herşey mükemmel derken beni yarı yolda bıraktı ve ben yine hayallerimle baş başa kaldım. Bunca yaşıma kadar yaşadıklarım bu kadar koymamıştı. İnsan kendi tercih ettiği ve hayal kurduğu bir insan tarafından yanlız bırakılınca yükünün, acısının tarifi olmuyor. 23 yaşındayım. Üniversiteyi bitirdim felsefe öğretmeniyim. Bu zamana kadar içinde büyüdüğüm aileyi karşıma almaya karar verdim. Yaşadığım ilişki de tam da bu zor dönemimde en kötü günlerimde sonlandı. Bana en çok destek olmasına ihityacım olan insan beni yapayalnız bıraktı. Bu hayatta ne kadar çok, aşırı sevip fedakarlık yaparsanız o kadar da yanlız bırakılır ve nankörlüğe maruz kalırsınız. Siz siz olun kİmseyi ne hayal uğruna olursa olsun her ne yaşanmış olursa olsun kendinizden çok sevmeyin. Ne yaşadıklarınızın hesabını başkasına vermek zorundasınız ne de tercihlerinizin. Bu hikayemin anlatabilidiğim en giriş en özet hali. Bu hikayede merak etmeyin ben annemi annem de beni asla bırakmadı. Bu hikayede sevdiklerimle olan gizli görüşmelerim. Evdekiler laf eder diye gizli gizli yediğim lokmalar. Saklayarak yediğim çikolatalar. Boğazımda bırakılan yemekler. yaşanmışlıklar var. Üstüme atılan iftiralar. yalandan ithamlar ve kavgalar var. Laf sokmayı da severim. Eskiden daha da severdim fakat artık kavga gürültüden bıkınca susmaya başlıyor insan. Bu laf sokmalarımda yer alacak. Hayatımdaki aşkın yeri ve kıymeti ek olarak yaşayamadıklarım. Evet göründüğü gibi sadece ben. Psikolojik olarak ayakta kalabilmek için neler yaptım? Yeri geldi ilahi adalet bu kötü insanlara nasıl tecelli etti ?

-Aslında bu hikayede isterim ki nasıl ilerleyeceğime okuyucular karar versin. İsterim ama galiba bir süre kendi planımda ilerleyeceğim. Benim planım, en küçük olduğum yaşlardan anılardan başlamak. 7 yaşındaki bir çocuğun tek istediğinin eve gelinirken alınan bir çikolata olduğu hayatın nasıl da kötü bir hal aldığını okuyacaksınzı sevgili dostlar. Yazım hatalalarım olursa da yorumlarda belirtin lütfen düzelteyim. Gözden kaçabiliyor.

-Bu yazıda şurayı çok merak ettim... dediğiniz yerleri lütfen belirtin.

-Aklınıza gelen soruları sorun veya istek yapabilirsiniz.

-Bu bir roman değil.

-Yorumlarda birbirine güç verecek insanlar bulabilmenizi dilerim.

-Zor günlerinizi ve yaşadıklarınızı yazabilirsiniz.

-Ben burada birbirine iyi gelmeye çalışan kolektif bir kitle yaratmayı amaçlıyorum.

-Bu hikaye öyle zenginlik ve aşk fışkıran özgürlüğün dibine vurulan bir hikaye değil. Burada gerçek bir yaşanmışlık var. Bir kızın gerçek acıları. Günümüz Türkiyesinde yaşayan ve psikolojik olarak çok büyük savaşlar veren mezun bir öğretmenin hikayesi. Kendinizi tanıtın anlatın. İçinizi dökün. Benzer hikayelerimiz varsa nasıl aştınız ve nasıl savaştınız tüm bunları paylaşın lütfen. Ben sizlerle bir bütün olmak istiyorum. moraliniz bozulunca gelin ve yazın istediğiniz kadar.

-Ele ele tutşan ve köstek değil destek olan anlayışlı bir aileniz olsun burada. Dilerim bu ailede olmak istersiniz. Sizi seviyorum. Beğenmeyi hikayeyi kaydetmeyi ve yorum yaparak destek olmayı unutmayın <3