Efsun normal bir hayatı olan genç bir kızdır. Hayatında üzüntüye dair hiçbir an yoktur. Her anı mutlu, üzüntüsüz geçmiştir.
Ancak bir gün hayatını değiştiren bir şey olur. Normal geçen bir gün sokağa çıkar ve birini görür. Aynı zamanda bir cinayete...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Gözlerimi ağır ağır açtığımda bir sandalyenin üzerine oturmuş ve elleri arkasına bağlanmış vaziyetteydim. Yüzüme loş bir ışık vuruyordu ama etraf karanlıktı. Sanırım bir deponun içindeydim. Dün geceki şeyi hatırladım, ölen bir kadın... Katil... Kaçırılışım...
O an istemsizce gözlerim doldu. Neredeydim? Anne ve babam neredeydi? Katil kim ve beni buraya getirmesinde ki amacı ne?
Gözlerimi kapatıp dolan gözlerimi yumdum ve bağırdım. "Yardım edin, kimse yokmu?" Kollarımla çırpındığım sırada birini gördüm. Burada, benim tam şuan yeni fark ettiğim birini gördüm.
Kemikli bir çene, terlemekten kabarık saçları alnına yapışmıştı, gözlerinin rengini tam görmesemde benimki gibi -mavi- sanırım.
Loş ışığın altındaki yüzü, duruşu, bakışı kimsede olmayan bir öfkeyi taşıyor gibiydi, sertti... Üzerindeki siyah gömlek kaslarının belirgin olmasını engellemiyordu. Boyu baya uzundu.
Gözlerimden bir damla yaş süzülürken onun duyacağı şekilde mırıldandım. "HEM KATİL HEM MAFYA! "
Bana doğru adımlar atmaya başlarken çenem titriyordu. Varlığı bile insanı rahatsız etmeye yetiyordu. Hele o sert bakışları, ondan daha da korkmama neden oluyordu.
Son adımını attığında artık dibimdeydi. Kendimi olabildiğince geri çektim. Buz gibi bedenim üstünde oturduğum sandalyeye çarptı.
Önümde diz çöktü. Ayaklarım bağlı olmasaydı şuan karnına geçirmiştim tekmeyi. Ama bırakın tekmeyi, adama dozer çarpsa yerinden kıpırdatamayacak gibiydi.
Kaslı, güçlü ve sert eliyle çenemi tuttu. Gözlerinin değdiği her yerde savaş çıkıyor gibiydi.
Yüzüne tükürdüm.
"Beni niye kaçırdınız, neden burada tutuyorsunuz, ne yapacaksınız bana, annem ve babam nerede, katil sen misin, burası neresi, dün gece o kadın öldümü?"
"Kapat çeneni!" dedi acımasızca. Sesi sert, katı, aynı varlığı gibiydi, dimdik...
"Kapatmıyorum, imdat! Kimse yokmu? Yardım edin, bir mafyanın elindeyim! Beni kurtaracak kimse yokmu?"Çenemi tutan elini dudaklarımın üzerine götürüp bastırdı.
"Burada seni ne kimse duyabilir ne de bulabilir. İşte bu yüzden akıllı ol!" Elini dudaklarımın üstünden çekerken bir kez daha yüzüne tükürdüm. Yüzündeki ifade daha da sertleşti. "Sana akıllı ol dedim!"
"Olmuyorum. Çocuk değilim ben, bana emir veremez, istediğini söyleyemezsin." Ayağa kalktı.
"Bak, burada bizim elimizdesin. Kimse seni bulamaz, sana yardım edemez. Sözümü dinlemek, söylediklerimizi yapmak zorundasın. Yoksa..." Son kelimeyi sessizce söylemişti. Ama devam ettirememişti.
