လူတစ်ယောက်လုံး ကိုယ့်မျက်စိရှေ့တင်သတ်သေသွားတာကိုမြင်လိုက်ရတဲ့ဂျောင်ကုဟာ သွေးလန့်ပြီးမေ့လဲသွားလို့
ကျောင်းဆေးခန်းပို့ပေးတဲ့ထယ်ယောင်းက
သူ့imageအတိုင်းဂျောင်ကုကိုစောင့်ပေးနေတာ~
*အရေးမပါတာတွေလုပ်ကြတယ်ကွာ~*
"အင်း~~ဟင့်~"
"ကလေး သတိရလာပြီလား ကိုကိုရှိတယ်နော်~"
"ကိုကို...အီးးဟီးး...ကြောက်တယ်~"
"မကြောက်ပါနဲ့ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးနော်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုပွေ့ဖက်ချော့မြူကာ
မင်အွန်းသေဆုံးမှုအတွက်စစ်ဆေးခံတော့လဲ
ဂျောင်ကုကထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲမှာ~
"သူ့ကကျွန်တော့်ကိုသဘောကျနေတာကြာပါပြီ
ကျွန်တော်က ညီလေးတစ်ယောက်လိုဘဲသဘောထားတယ်လို့ပြောတာကိုသူကလက်မခံဘူး~"
"အင်း ကျောင်းသားတွေတော်တော်များများကလဲ
သူကမင်းကိုတစ်ဖက်သတ်အတင်းလိုက်ကြိုက်နေတာလို့ပြောကြတယ်~"
"အဲ့လောက်ကြီးတော့မပြောပေးပါနဲ့
သူလဲနှလုံးသားနဲ့လူဘဲ လူတစ်ယောက်ကိုကြိုက်တာကမဆန်းပါဘူး~"
"ဟုတ်ပါပြီ မေးမြန်းတာကိုဒီမှာဘဲရပ်လိုက်မယ်~"
ထယ်ယောင်းကလွှဲပြီးဘယ်သူမှမသိတဲ့အမှန်တရားတွေက
ထယ်ယောင်းကိုအတာစည်းရစေတာမို့
ဘာပြဿနာမှမဖြစ်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေးပြီးသွားတော့တယ်။
"ဘာမှမကြောက်နဲ့နော်ကလေး တစ်ခုခုဆို
ကိုကို့ကိုဖုန်းဆက်~"
"ဟုတ်ကဲ့ကိုကို~"
"လာပါဦး ကိုကို့ကိုနမ်းပါဦး~"
"ပြွတ်စ်~"
"လိမ္မာလိုက်တာ...ပြွတ်စ်~"
ဂျောင်ကုကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးတဲ့ထယ်ယောင်းက
ကြင်နာယုယစွာနဲ့ဂျောင်ကုနှုတ်ခမ်းကိုနမ်းနေတာမို့
ဘယ်သူဘဲကြည့်ကြည့် အရမ်းကြင်နာတတ်တဲ့လူဘဲ~
"ပြွတ်စ်...အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"ပြွတ်စ်...ကိုကိုပြန်တော့မယ်နော်ကလေး
ညကိုဖုန်းဆက်မယ်နော်~"
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
