ထယ်ယောင်းရဲ့အိမ်လေးကအရမ်းကိုမှပြည့်စုံနေပြီမို့
ထယ်ယောင်းဝင်အနားယူဘေမဲ့ ပြည့်စုံသလိုမခံစားရဘဲ
လိုအပ်ချက်ကရှိနေစဲ~ဒါဟာ ချစ်ရတဲ့သူလေးက
အနားမှာမရှိတာမို့~
*ကလေးကအရင်ကလောက်မခက်ထန်တော့ဘေမဲ့
အခွင့်ရေးယူလို့မဖြစ်ဘူး ကလေးစိတ်ဆိုးသွားလိမ့်မယ်~*
"မေ့နေလိုက်တာ ကလေးကိုဆေးတွေသွားပေးရဦးမှာ~"
အတွေးနဲ့အတူဝယ်လာတဲ့ဆေးတွေယူကာ
ဂျောင်ကုဆီသွားတော့ ဂျောင်ကုက သူကိုယ်တိုင်
စိုက်ထားတဲ့ပန်းပင်လေးတွေကိုရေလောင်းနေတာ~
"ပန်းအိုးတွေထဲတောင်ပြောင်းထည့်ပြီးပြီလားကလေး~"
"ခဗျားဘာလာလုပ်တာလဲ~"
"ဆေးတွေလာပေးတာကလေးရဲ့~"
"ဘာဆေးလဲ~"
"ဒီမှာ ဒါကအဆိပ်ရှိတဲ့အကောင်တွေနှင်းမိတာ
ကိုက်ခံရတာခံရတဲ့အခါသောက်တဲ့ဆေး ဒါကငှက်ဖျားပြတ်ဆေး ပြီးတော့ထိခိုက်ရှနာလိမ်းဖို့ဆေး တစ်ခြားဆေးတွေလဲပါတယ် ကြည့်ကြည့်~"
"ခဗျားတာယူထားပါ ကျွန်တော့်မှာကရှိပြီးသား~"
"အဲ့တာဆိုလေ နောက်ပြီး အသီးအရွက်တွေလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်စားလို့ရအောင် ကိုယ်တိုင်စိုက်ဖို့အပင်မျိုးစေ့တွေလဲဝယ်လာတယ်~"
"ဝယ်လာလဲအလကားဘဲ ဒီမှာကစိုက်လို့ပါ့မရတာ
ကျွန်းမြေကဆားဓာတ်များတယ်~"
"ရေတွင်းနားကမြေတော့ကောင်းလောက်တယ်ထင်တယ်
ရေတောင်အငံဓာတ်နည်းတယ်ဆိုတော့လေ~"
"အွန်း စမ်းကြည့်ရမှာပေါ့~"
"မနက်ဖြန်မှစမ်းစိုက်ကြရအောင်နော်ကလေး~"
"ဒီနေ့က အချိန်ပါ့မရှိတော့တာ~"
"ဟုတ်ပါပြီ~"
"အခုပြန်လို့ရပြီလေ ဘာလုပ်နေသေးတာလဲ~"
မိုးမှောင်စကလဲပြုလာပြီမို့ ထယ်ယောင်းကိုနှင်ထုတ်နေတဲ့ဂျောင်ကုက အနားမှာအဒေါ်ကြီးတွေမရှိတဲ့အချိန်
မှောင်တဲ့နေရာမှာ ထယ်ယောင်းနဲ့နှစ်ယောက်တည်းမရှိချင်တာအမှန်~
VOUS LISEZ
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
