Bir sıradan günün karanlık perdesi, Begüm'ü arkadaşlarıyla buluşmak için adımlarını kafe kapısına doğru yönlendirdi. Ancak bu sıradanlığın içinde, beklenmedik bir heyecan fısıldıyordu. Galatasaray'ın yıldız ismi Barış Alper, kafenin içindeki heyecandı.
Begüm, kafeye adım attığında, gözleriyle bir an önce Barış'ı yakaladı. Arkadaşı heyecanını gösterirken, Begüm bedenini saran içindeki bu coşkuyu dışarı vurmamaya kararlı gibiydi. Ancak Barış'ın elinde ki telefon yoğun bir konuşma içinde olduğunu gösteriyordu, onu bir an için duraksattı. Fakat arkadaşının cesaretlendirici bakışlarına rağmen, Begüm, içsel çatışma içinde kıvranıyordu.
Sonunda, yaklaştığında, Barış'ın telefon konuşmasından sonra fotoğraf çekilebileceğini duydu, bu sırada kafede ki bir garson "adamı bi rahat bırakmadılar" dedi, zaten kendini hayran kimliğinde görmek istemeyen Begüm için bu duymak isteyeceği son şey bile değildi. Birbirlerinden haberdar olamasalar bile Barış'da Begüm gibi düşünüyordu. Barış garsona bakarken göz göze geldiler ve bu sırada telefon konuşmasıda yapması onu epey gerdi. Sonunda sandalyesinden rahatsız bir şekilde kalktı ve yine Begüm'ün düşüncelerinden habersizdi. Begüm çok soğuk bulmuştu, etrafı, masayı en çok da Barış'ı. Fakat o bunları düşünürken arkadaşı Barış'ın Alanya maçında attığı golleri övüyordu, Barış tepkisiz kaldı, bu tepkisizliği Begüm'ün düşüncelerinin derinleşmesinde bir etken oldu.
En sonunda Barış oturdu, Begüm uzaklaştı. Barış belki de hayatına devam etti, düşünce havuzunda bu anı belkide yok olmuştu. Bu belkiler Begüm'e aitti.
———
Bu kurgunun nasıl ilerleyeceği hakkında bir fikrim yok ama kısa olucağına eminim. Büyük ihtimalle hep aynı ortamda karşılaşan karakterlerimiz ve onların düşünceleri ile bu kurguyu yazmaya devam edeceğim.
