Bir kaç saat sonra hâlâ ablamın oturttuğu yerdeydim. Hâlâ yatağımın ucundan kalmamıştım,boş boş yere bakıyordum. Haklıydı o kadar güzel insan varken neden ben değil mi? O kadar güzel kızlar var ki listenin sonuna bile giremem, haklı. Kendimden o kadar nefret ediyorum ki başkasını sevmesi yüzünden kendimde kusur buluyorum. Ben ailemi kaybettim yanımdaydın şimdi nereye gidiyorsun,neden şimdi bırakıyorsun.. Kafamda şiddetli bir ağrı, dağınık düşünceler vardı. Balkon camını gözüme kestirdim. Aldığım kar küresini cama fırlattım. Anında buzla tuz oldu. Ses baya çıkmıştı ki ablamlar kapıyı zorluyordu. Ablamın sesi duyuldu "Alara aç o kapıyı sakın bir şey yapma!" Dinlemiyordum,dinlemeyeceğimde. Beynimdeki sesler asla susmuyor bana bunu yapmamı söylüyordu. Kendime hakim olamıyordum,yerde dökülen camlardan aldım. İlk koluma sürttüm, acımıyordu hissetmiyordum bile.
Tam on dakikadır sadece elimdeki cam parçasına bakıyordum. Ne yapsam diye düşünüyordum. Boynum mu? Bileklerim mi? Bir kaç dakika düşünüp bileğime yöneldim. Bir çizik attım ve 'bir' diye bağırdım. Ablam ve Okan abim çırpınıyordu. İki, üç, dört,beş, altı,yedi,sekiz,dokuz,on...
Neydi benim günahım? Çok sevmek mi hiç sevilmemek mi? Düşündüm durdum bir ömür boyu ve yine düşünüyorum her zaman ki gibi. Ailemi kaybetmemin üstüne onuda kaybettim. Gitmez sanmıştım giderse canıma kıyacağımı biliyordum. Acımıyordu ama hissiz yaşıyordum. Belki de artık yeni birisini seviyor diye üzülmemeliyim,en azından mutludur. Mutlu ol sevgilim,hep mutlu ol. Benle yaşadığından daha çok mutlu olsan bile bende mutlu olurum,senin yüzün gülsünde...
YOU ARE READING
Ateş Parçası+18
Non-FictionTuttukları eller artık kan içinde olan iki genç. Birbirlerine ayrı düşmüş hayatları kana bulanmış. "Nerdesin kimlerlesin bilmiyorum,ama yemin ederim çok özledim" Kendi kendime konuşurken telefonuma yabancı numaradan bir mesaj düştü. 44***: kalbindey...
