ASENA

22.Bölüm

Gökhan bana baktı. Bunu istemediğimi biliyordu. Belkide aslında bunu gerçekten babamı vuramayacağıma bir...yüzde bir ihtimal olsada benim inanmam onuda şüpheye düşürmüştü. Ama hangi evlat zaten babasını veya annesini seçebiliyor ki onları vursun?

"Hayır. Sen yapacaksın dediysem sen yapacaksın." Abim ellerini benden çekti. Gökhan'ı omuzlarından tutup salladı. "Anlamıyor musun! O adam Asena olsa bile dinlemez ve onu vurabilir Gökhan kendine gel!"

Gökhan, abimin ellerini omzundan aldı ve attı. "Asıl sen kendine gel! En başından beri kardeşine inanan herif mi bunları bana diyor sikerler ulan!"

Abim tam ağzını açacakken sustu. Sanki onu kırmak istemiyormuş gibiydi. Usulca gözleri kapandı. Aslında anladım. Gözleri dolduğu için bunu yapmıştı. Gözlerini açtı duvara baktı. Üzün süre haraket ettirmedi. En sonunda ağzını açtı.

"Anlamıyorsunuz..." ayağa kalktı "hayır kesinlikle anlamıyorsunuz." Derin bir nefes aldı. Eliyle alnını ovdu. Bir şeyler düşünmeye çalışıyormuş gibi. Gökhan ona baktı. Başta emin olmayan gözlerle baktı sonra yine o acımasız komutan görünümüne büründü.

"Neyi? Aileni baba dediğin kişinin öldürdüğünü mü Umay? Neyden korkuyorsun biliyorum..." abime yaklaşmadı pencereye yaklaştı havayı son kezmiş gibi içine çekti. "biliyorum Umay. Elinde kalan son aileni yani Asena'yı kaybetmek istemiyorsun. Anlıyorum ve biliyorumki seni herkesin terk etmiş olması Asena'nında aynısını sana yapacağını düşündüyor."

Pencereden döndü. Abimin ensesini tuttu. Kendi alnına dayadı. "Ama söyle bana sence zaten o bunu aylar önce sana yapmadı mı Umay?" Abim gözlerini kapadı. İçimden bir can aldılar.

Hani derler ya kediler dokuz canlıdır işte kendimi bir kediymiş gibi hissettim bir canımı 6 yaşımdayken kaybettiğimi düşündüm ama sadece düşündüğüm tarafını kaybetmişim, bir canımı babam dediğim kişi tek bir mermiyle aldı. Şimdi ise farklıydı.

Hemde çok farklıydı. Diğerleri can değilmiş gibi hissettirdi. Diğerleri benim unutamadıklarım değilmiş gibi hissettirdi. Ona hangi piçin soyundansan ona bul demiştim. Ona destek ol demiştim.

Kendimi asla affetmemiştim bunun için. Belkide onunla yüz yüze gelene kadar yüzlerce kriz geçirmiştim. Ama asla bilerek yapmamıştım. Hangi insan bile bile kalbine mermi sıkardı?

Hangi kardeş bile bile kardeşinin canını acıtırdı? Onun kalbine mermi sıkardı?

Onlara bir adım attığımda Gökhan diğer elini kaldırıp bana dur işareti yaptı. "Saçmalama ve abimi bırak Gökhan!" Abim hiçbir şey demiyor yere bakıyordu. Kafasını belki utançtan belkide o anı hatırlamaktan kaldıramıyordu. "Gökhan yalvarırım bırak onu!"

Abim yerden bakışlarını kaldırıp kan kardeşine baktı. Kollarıyla Gökhan'ı itti. Ama kıpkırmızı gözleri şuan en çok Gökhan'a ihtiyacı olduğunu söyleyip ona ihanet ediyordu.

Odadaki herkese baktı. En sonunda bana değindi o gözler. Ağlamaması için her şeyi vereceğim adamdı karşımda gözleri kıpkırmızı olan adam. Karşımdaki adam birisi canını acıtsa yedi sülalesinden bu acıyı çıkartacağım adamdı. Canı yansa canım yanan adamdı bu adam benim abimdi. Bu adam benim tek ailemdi.

"Ben abin miyim Asena?"

Bu soruyla sarsıldım. Ona doğru adım attım ama sol elini kaldırıp benden bir adım uzaklaştı. Benimde gözlerim şimdi onun gözlerine benzedi işte. "Ab-"