မန်နေဂျာနဲ့ဘဲပစ်ထားရတဲ့သူ့ရဲ့အလုပ်က
အဆင်မပြေတာတွေအများကြီးဖြစ်ထားတာမို့
ပြန်ပြီးပြုပြင်လုပ်ကိုင်ရတဲ့ထယ်ယောင်းမှာခေါင်းကိုကိုက်လို့~
"ပင်ပန်းနေပြီလားကိုကို~"
"ပင်ပန်းတယ် ပင်ပန်းတာသက်သာအောင်
အနမ်းလေးစွန့်ကြဲပါဦး~"
"လာပြီ~"
ထယ်ယောင်းဘက်ကတောင်းဆိုလာတော့ဂျောင်ကုလဲ
ထယ်ယောင်းစားပွဲဆီသွားကာ နှုတ်ခမ်းမှာသွားနမ်းပေးတော့
သူ့ခါးကိုဖက်ကာပေါင်ပေါ်ခွထိုင်စေတဲ့ထယ်ယောင်း~
"ပြွတ်စ်...ရပြီလား~"
"မရသေးဘူး မဝသေးဘူး~"
"တစ်ယောက်ယောက်ဝင်လာရင်အခက်တွေ့မယ်နော်ကိုကို
မကဲနဲ့~"
"ကိုကိုမခေါ်ဘဲ ဘယ်သူမှဝင်မလာရဲဘူး..ပြွတ်စ်~"
လွတ်သွားတဲ့ဂျောင်ကုနှုတ်ခမ်းကို
ပြန်လည်နမ်းရှိုက်ပြန်တဲ့ထယ်ယောင်းက လက်ကလဲ
ဂျောင်ကုရဲ့မက်မွန်သီးကိုညစ်နှယ်နေတော့
ဂျောင်ကုလန့်ရပြီ~
"ပြွတ်စ်...ကိုကို့လက်က ဘာလုပ်တာလဲ~"
"တစ်ချီလောက်လုပ်ကြရအောင်ကလေး~"
"လုပ်လို့မဖြစ်ဘူး အခုကကုမ္ပဏီရုံးခန်းထဲမှာကြီးလေ~"
"ဖြစ်ပါတယ် ကိုကို့ကိုယုံ ဘယ်သူမှမလာစေရဘူး~"
"မဟုတ်ဘူးကိုကို အခုမှသတိရတယ်
ဒီနေ့beauty salonထပ်သွားရဦးမှာလေ
အဲ့မှာ ကလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကအနီကွက်တွေ
သူများမြင်သွားရင်ရှက်စရာကြီး~"
"အရာထင်အောင်မလုပ်ဘူး ကတိပေးတယ်နော်~"
"သေချာလား~"
"သေချာတယ် ကိုကို့ကိုသာယုံလိုက်~"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကို
အလုပ်စားပွဲပေါ်တင်ကာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး
ချောဆီမရှိတဲ့အတွက် အပေါက်ရဲရဲလေးကို
လျှာနဲ့အစိုဓာတ်ပေးလေရဲ့~
"အား...ဟာ့...ကိုကို...အင်း...အင့်~"
"ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်~"
"အင့်...ကောင်းတယ်ကိုကို...ဟင်း...အင်း~"
"အမ်း...ပြွတ်စ်~"
YOU ARE READING
~~Mask~~{Complete}
Fanfictionဤficသည် စာရေးသူ၏စိတ်ကူသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃 ဤficသည္ စာေရးသူ၏စိတ္ကူသက္သက္သာျဖစ္သည္🙃
