Ο Τελευταίος Εφιάλτης [Παύση Ανανεώσεων!]

ΜΕΡΟΣ Α' Κεφάλαιο 1

Είναι ένας άντρας, σε περασμένη από εξήντα ηλικία, με γκριζόμαυρα, κοντά μαλλιά, καλοχτενισμένα και κυματιστά, με χωρίστρα στο πλάι και παχιά, κατάμαυρα φρύδια που προσθέτουν μια βλοσυρότητα και μεγαλοπρέπεια στα ήδη αυστηρά γκρίζα του μάτια. Τα χείλη του τα αποτελούν δύο λεπτές καμπυλωτές γραμμές, που δεν προσδίδουν κανένα συναίσθημα και που έρχονται σε μια παράξενη αρμονία με τα βαθουλωμένα του μάγουλα, κάνοντας τον να δείχνει ακόμα πιο επιβλητικός.

Ο άντρας είναι καλοντυμένος και φοράει ρούχα της εποχής του, σκουρόχρωμα για να κάνουν αντίθεση με το κατάλευκο του δέρμα, πάνω στο οποίο φαίνονται σαν σε διαφάνεια οι γαλαζωπές φλέβες του και τα χέρια του ακουμπούν σταυρωμένα και χαλαρά πάνω σε ένα μακρύ σκήπτρο, που στην κορυφή του έχει έναν ασημένιο αετό. Στο κεφάλι του φοράει ένα ψηλό, μαύρο καπέλο, που ταιριάζει με την στητή κορμοστασιά του και το μαύρο σακάκι του με την ψαλιδωτή ουρά και, εκτός από ένα λευκό πουκάμισο με πολλαπλές πιέτες και φραμπαλά μανίκια, η λοιπή ενδυμασία του είναι σκουρόχρωμη.

Νιώθει τα μάτια της να κλείνουν, πριν καλά καλά καταφέρει να αναγνωρίσει τον άντρα. Το κεφάλι της πονάει, τα πάντα γύρω της γυρίζουν σαν να βρίσκεται σε μία παιδική χαρά και να στροβιλίζεται πάνω στον γύρο. Καταβάλλοντας υπεράνθρωπη προσπάθεια, χαϊδεύει με τις άκρες των δαχτύλων της μία πληγή στον λαιμό της και μορφάζει, καθώς ο πόνος την τρυπάει και την διαπερνάει σαν κάψιμο, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την αναπνοή της. Δεν αντέχει άλλο. Όλα γύρω της μαυρίζουν, τα μάτια της σφραγίζουν και το χέρι της κυλάει και πέφτει αδύναμα στο έδαφος.

Η πληγή που άγγιξε αναβλίζει φρέσκο, πηχτό αίμα ξανά, που κυλάει στον λαιμό της αφήνοντας κόκκινα ρυάκια, σαν κλαδιά που μπλέκονται μεταξύ τους πάνω στο λευκό της δέρμα. Τα σημάδια από δυο μυτερούς κυνόδοντες που είχαν σκίσει την σάρκα της είναι ακόμα εμφανή, σαν μία θλιβερή ανάμνηση που κουβαλάει στο σώμα της και τα ρούχα που φοράει, τώρα πια δεν φαινόταν να έχουν κάποια αξία, έτσι σκισμένα, λερωμένα και κουρελιασμένα που είναι. Η συνολική της εικόνα προσδίδει παρακμή για κάποια τόσο σημαντική όσο αυτή.

Δεν έχει δύναμη να ανοίξει τα μάτια της, ή να κουνηθεί, παρόλα αυτά το μυαλό της δουλεύει, παρά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και αισθάνεται τα πάντα γύρω της σαν να κοιμάται, αλλά να είναι ξύπνια ταυτόχρονα, σαν να είναι νεκρή, αλλά και ζωντανή.