Lost in the space

❁Chapter 1

Hallo
Mijn naam is Isabelle
De raket waar ik in zat is beland op de maan, en kan er niet meer weg komen.
Ik ben de enige overlevende.
Niemand weet hier iets van.
Niemand komt me redden.

Dit is wat ik vaak herhaal. Alles wat er gebeurd is. Dit doe ik puur uit stress.

Ik leef in mijn raket waar ik inzat met nog een aantal andere mensen. Gisteren stortte we hier neer. Altans, dat denk ik. Ik weet niet wat er gebeurde. Alle andere mensen hebben die klap dus niet overleefd. Ik ben bang. Ik weet niet wat hier is. Het enige wat ik weet, is dat ik op de maan ben, en dat hier niet voor eeuwig zuurstof meer is. Dit is niet iets waar we van te voren op hadden getraind. Voedsel is hier ook niet voor eeuwig. De kans is dus vrij klein dat ik dit overleef.

Ik zit in een ruimte pak op een stoel. Mijn ruimte pak is nauwelijks beschadigd geraakt. Ik zit er over na te denken naar buiten te gaan, maar straks beschermt mijn pak me niet goed meer. Dat kan ik natuurlijk niet zomaar riskeren. Maar wat zou daar nou eigenlijk buiten zijn? Dat was onze missie. Ontdekken of er leven was op de maan. Of een teken dat er ooit leven is geweest op de maan. Dat is dus mooi mislukt. Stel dat er leven is. Wat voor wezens zouden het zijn? Hoe zien ze eruit? Het idee maakt me bang. Maar nu bang in een hoekje kruipen heeft vrij weinig nut. Ik moet contact zoeken, contact met de aarde. Maar hoe? Ik ben niet zo technisch. Dat was niet mij taak in de raket. Daar waren de andere mensen voor, de mensen die nu dood zijn.

Ik ga op een stoel zitten achter allemaal apparatuur. Ik heb geen flauw idee wat dit allemaal is. De kans is vrij groot dat dit allemaal niet werkt. Ik kijk naar een schermpje. Met mijn hand ga ik erover heen, langs de zijkanten, en eronder, opzoek naar een  aan knopje. Ik vind een knopje, maar ik ben er niet zeker van dat het de goeie is. Ik druk hem in. Er flitst een wit beeld een seconde in beeld. Hij valt weer uit.
Dit is nutteloos
Dit heeft geen zin
Ik zit hier voor altijd vast
Voor altijd.