Een van de redenen dat ik naar Royal was gegaan vorig jaar, was vanwege de rust die ik krijg. En dat was ook zo. Niemand bemoeide zich met mijn leven en ik kon gewoon mijn gang gaan.
Hier zou er ook niet snel van mij gedacht worden dat ik een voetballer ben. Als ze dat zouden weten, zou die aanvoerder van Royal me allang gevraagd hebben.
Zelf heb ik geen vrienden. Dat komt omdat ik niemand meer echt vertrouw en ik kan me ook aan niemand binden. De enige die ervoor zorgt dat ik van binnen toch nog blijf wie ik ben, is Austin. Hij is het beste broertje dat je kan hebben.
Ik heb ook zo'n geluk met hem. We hebben de grootste lol samen. Als een echte broer en zus.
Mijn gedachten werden onderbroken door Austin, die de deur van mijn kamer met een klap opengooide.
Ohnee, nu gaat het gebeuren. Austin wordt enthousiast. Dat is hij altijd als ik een kans krijg voor iets. Bijvoorbeeld deze keer. Met voetbal.
'Charlotte! Kom, je moet naar school! Je tweede jaar begint op Royal Academy! En nu je 15 bent geworden kan je misschien ook wel met ze meedoen op het Voetbal Frontier Toernooi!'
Het nare was dat Austin de enige was die wist hoeveel voetbal voor me betekende. Maar ik heb hem nooit verteld dat ik gestopt ben sinds paps vertrek.
Vorig jaar vertelde ik hem dat je pas in Royal's team kan als je een hele goeie speler bent als eerste jaars of als je je als tweede jaars aanmeld. Ik heb hem ook gezegd dat ik dat eerste had geprobeerd, maar dat ik te slecht was. Sinds dien moest ik ieder weekend met hem trainen in de tuin, zodat ik nu wel bij het team kon.
Austin trok me van mijn bed. Voordat hij me de slaapkamer uit kon sleuren, pakte ik nog snel mijn tas van mijn bureaustoel.
Het enthousiastme van Austin verbaaste me. Was hij nou echt zo blij dat ik misschien in Royals voetbalteam kon spelen?
We kwamen beneden aan en ik ging op een stoel aan tafel zitten. Er lagen scrumbled eggs op mijn bord met wat bacon erbij.
Ik at het voorzichtig en langzaam op. Terwijl Austin - die tegenover me zat - gulzig en snel zijn bord leeg at.
Na een paar minuten kwam mijn moeder de keuken uitlopen. Haar zwarte ogen stonden zoals altijd lief en zachtaardig.
Als je keek naar onze familie zag je dat ik eigenlijk veel meer op mijn vader leek en Austin meer op zijn moeder. Zij hadden namelijk allebei donkerblauw haar. Mijn vader en ik hadden daarentegen gewoon bruin haar.
'Goedemorgen mam,' glimlachte ik naar mijn moeder.
Terwijl de blauwharige jongen voor me met een volle mond naar zijn moeder grijnsde. 'Gwoedwe morwen mam.'
'Goedemorgen lieverds. Smaakt het?'
Ik knikte vriendelijk en nam nog een slok van mijn thee. Austin knikte hevig en slikte zijn enorme hap door.
'Het is geweldig mam! Maar jij moet weer gaan rusten. Ik zorg wel voor het restaurant tot Charlotte terug is.'
Austin had nog geen school. Dat begint volgende week pas. Voor een deel ben ik best jaloers, want ik haat leren. Maar integendeel ben ik wel weer blij dat ik naar school ga. Ik verveel me altijd dood als er niks te doen is in het restaurant.
Mijn moeder glimlachte lief naar Austin. 'Oke dan. Maar doe je wel voorzichtig schat?'
Ik slikte mijn laatste hap door en stond op. 'Nou, dan ga ik maar naar school. Denk ik.'
Mijn moeder knikte en gaf me een kus op mijn voorhoofd.
'Veel succes lieverd.'
'Bedankt mam.'
Mijn moeder verliet de kamer en ging terug naar bed. Austin liep met me mee naar de voordeur.
'Nou veel succes onee-chan.'
Ik grijnsde. 'Bedankt, kleine.' Met mijn hand woelde ik door zijn blauwe haren.
'Zorg je ervoor dat je in Royal komt?'
Ik slikte. 'Ik zal het proberen, Aust.'
Met die woorden liep ik weg.
Nu gaat het gebeuren. Mijn tweede jaar op Royal. Maar ik wil nog niet beginnen.
Meteen pakte ik mijn iPod erbij en zette ik ZHIEND op. Fallin' was mijn lievelingsnummer van ze. Het is een geweldige Japanse band.
Met de oortjes in mijn oor, liep ik door de straten van Tokyo. Om me heen liepen allemaal studenten die opweg zijn naar hun school.
Na een paar minuten kwam ik aan bij het metro station.
Vlak voor ik in de juiste metro instapte, zag ik iemand uitstappen aan de andere kant van het perron.
De platinum blonde jongen liep in een Raimon uniform richting de uitgang van het station.
Wat? Raimon, maar..... Kirkwood... Ehh? Hoe? Ik snap het niet...
Mijn verwarring werd onderbroken door de mededeling dat de metro zou vertrekken. Snel stapte ik in en de deuren sloten meteen.
Ik zuchtte opgelucht. Net optijd.
Meteen speurde ik door de metro opzoek naar een plekje. Ik liep door de drukte en vond een plekje helemaal achterin.
Voordat het bezet werd, ging ik er zitten en deed ik mijn muziek harder.
Mijn gehoorvlies werd volgedreund door Trigger van ZHIEND.
Mijn blik dwaalde af naar buiten.
Was het hem echt? Maar waarom? Ik had altijd gedacht dag hij op Kirkwood zat. Maar Raimon... wauw. Wat een onverwachte wending. Maar wat moet die jongen nou op zo'n school als Raimon?
'Royal Academy Station. Ik herhaal: we zijn bij het Royal Academy Station.'
Snel stond ik op en liep ik uit de metro. Overal om me heen zag ik studenten die ook opweg waren naar Royal.
Ik zuchtte diep.
Nou daar gaan we beginnen. Mijn tweede jaar op Royal.
YOU ARE READING
Charlotte Hobbes: "Het Begin" || Inazuma Eleven
FanfictionAustin liep door naar mijn bed en plakte daarboven een poster op de muur. Football Frontier Tournament, stond erop. 'Als je straks bij Royal's voetbalteam zit, moet je wel iets herkennend hebben in je kamer. Zoals een poster van het toernooi bijvo...