Unrequited Love (MCMLMF Season II)

(Fool) Special Chapter 10: She's Back

Tsaka ko na-realize ang mga sinabi ko.



Hala! Ay engot ni Kaoru! Oo nga naman. Malamang, nasaktan ang ego nun. Kung siya man ang mag-praise ng ibang babae sa harapan ko, baka nasuntok ko na siya. Hindi talaga ako nag-iingat sa mga sinasabi ko.


Hinabol ko siya. "Baka! Sorry na!"



"Hn." Hindi pa rin siya tumigil sa paglalakad. Ni hindi man lang ako nilingon.


Oh men! Tampururut si Baka my loves. >.<


Kumapit ako sa braso niya. "Sorry na please."


He rolled his eyes. "Tch! Babo."


Sunget talaga! "Selos ka lang niyan eh," biro ko.


"In your dreams, stupid." -.-


Napangiti ako. Huli ka! Hahaha! Selos nga siya! "Don't worry, ikaw naman ang pinaka-poging nilalang para sa akin. Tsaka yun!? Pft! Wala pa yun sa kalingkingan mo eh. Basta sa puso ko, ikaw ang number one kahit anong mangyari!"


Nawala ang pagka-kunot ng noo niya. Napahinto siya sandali. Tapos, tinanggal niya ang pagkaka-kapit ko sa braso niya. "Tigilan mo nga ako, Babo." -.- Dire-diretso pa rin siya sa paglalakad.


Napangiti ako lalo. Kinilig na niyan ang Baka ko. Hohoho! ^___^



"Hey, pogi kong Baka! Hintayin mo--"






*pika pika no taiyou no you ni* (ring tone ni Kaoru)


Anonymous number ang tumatawag. Sino naman kaya 'to?


"Moshi-moshi?"


(Imouto (younger sister)! Ogenki desu ka (how are you)? Aitai (I want to see you))


Nanlaki ang mga mata ko at nanigas dito sa kinatatayuan ko.


"Oneesan (big sister)?"


Napahinto sa paglalakad si Alistair at lumingon sa akin.


(Ako nga sis! I'm here in the Philippines. Kadarating ko lang.)


Hindi ako nakapagsalita. She's here. My sister is here. Sari-saring emosyon ang naramdaman ko. My heart is beating fast. Nagbalik sa ala-ala ko ang lahat ng nangyari noong bata ako.

*Flashback*


I looked myself in the mirror while wearing a hairclip. Napangiti ako sa nakita ko. Bagay pala sa akin ang magsuot ng ganito.


I look like a lady. Pakiramdam ko, mas maganda na ako sa ate Yue ko. Na-excite tuloy akong lumabas. Kapag nakita nila akong ganito, hindi na nila ako iko-compare kay ate. Sasabihin nila "Maganda rin naman pala si Kaoru."


"Imouto? Nani o shiteru no? (what are you doing?)"


Nanalaki ang mga mata ko at kaagad na tinanggal ang hairclip. "Neesan!" Nagpawis ako nang malamig.


"Was that my clip you worn?"


"N-nakita ko lang dito. Nagandahan ako kaya isinukat ko. Pero hindi ko 'to kinuha sa gamit mo Neesan! Yakusoku suru (I promise)."


Lumapit siya sa akin at hinaplos ang buhok ko. "Okay lang naman na gamitin mo yan eh," nakangiting sabi niya.


Napatingin ako sa kanya. "Hontou (really)?"


"Hai (yes)." Kumuha siya ng suklay at sinuklay ang buhok ko. "Just don't expect that you'll be more beautiful than me. Kahit anong gawin mo, you'll never surpass me. I'm better than you in all ways. Naririnig mo naman ang sinasabi ng iba diba?"


Napayuko ako.


"Are we clear little sis?"


Napayukom ako ng palad. "H-hai, nee-san" I croaked.


She tapped my head. "Good. I don't want to expect my dear sister. Masakit mabigo. Always remember that this is for your own sake. Because I love you."



After that, she left me in grief.



*end of Flashback*


(Imouto? Are you still there?)


Napakurap ako. "H-hai, Nee-san."


She laughed. (I'm so excited to see you. Siguradong dalagang dalaga ka na. It's been six years.)


Excited to see me? Why? To make me feel worse again? To take down my self confidence? To make me feel that I am nothing compared to her?


(Oh! I have to go. See you later Imouto. Aishiteru!)


*toot*



Pagkatapos ng conversation naming yon, napatitig na lang ako sa cellphone ko. She's here. That keeps echoing in my mind. Nakaramdam ako ng takot at the same time lungkot. I'm afraid that she'll manipulate my life again. I'm afraid that she might make me feel worthless again.


Naramdaman kong may humawak sa ulo ko.


Pagkatingala ko, I saw Alistair. He just stared at me in the eyes.


May namumuo nang luha sa mata ko, pero pinigilan ko. I don't want him to worry.




Isinandal niya ang ulo ko sa dibdib niya. "I'm here," bulong niya.


In that moment, all my worries disappeared. Lahat nang takot at lungkot ko nawala.


Right...




He's here. My Alistair is here.


Minahal niya ako sa kabila ng lahat. Ano ang dapat kong ikalungkot? Ano ang dapat kong ikatakot? I'm not worthless. Alistair is the proof. He makes me feel special in his own ways. Kahit gaano pa kahirap i-handle ang personality ko. Kahit na marami rin siyang problema. He loves me. Iyon lang naman ang mahalaga eh.


Niyakap ko siya nang mas mahigpit. "Kimi wo fukaku aishiteru (I love you so much)," bulong ko.


He kissed my head. "I love you too, Mika."


We stayed there for I don't know how long—hugging each other.