The Love อย่ามาใกล้ถ้าไม่ได้รัก

ฉันขอโทษ

พ่อเสนอว่าให้เลือกเลขาที่เป็นส่วนประสานงานได้อีกคน เลือกตามใจเลยเพราะโดนบังคับด้วยเลขาส่วนตัวไปแล้ว นั้นก็เป็นสาเหตุที่พายุมาอยู่ตรงนี้ สีหน้าของเขาที่มองผมในห้องประชุมยังติดใจผมอยู่จนทุกวันนี้

ความตกใจนั้นมันไม่ได้น่ากลัวเหมือนตอนที่เขาเปิดประตูรถมาชนจักรยานของผม หรือตอนที่บอกว่าจะให้เขาถูหลังให้ มันเป็นความตกใจแบบใหม่ที่ปนความโกรธที่แสดงให้เห็นชัดเจนมากทางสายตา แต่ผมไม่ปล่อยให้ความโกรธของเขาได้ทำงานนานนักหรอก เหตุผลที่ทำให้เขาอยู่ในห้องงทำงานผมก็คืออันนี้แหละ และนั่นก็ทำให้ผมได้เห็นแววตาของความน้อยใจที่มาเต็ม

ยิ่งตอนนี้ความรู้สึกของเขากลับทำให้ผมรู้สึกหม่นไปด้วย ไม่ชอบแบบนี้เลย อย่างที่ผมบอก ผมว่าเรื่องนี้มันแหม่งๆ และผมคงไม่ปล่อยความค้างคาใจนี้ไป ไม่งั้นคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับ

"นายไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวหาอะไรรองท้องให้ ขี้เกียจฟังเสียงหมาครางร้องหิวตอนดึก"

"ครับ" ไม่ตอบโต้ น่ารัก ไม่เถียง ไม่ดื้อ แต่ผมไม่ชอบ

ผมปลีกตัวเดินเข้ามาในครัวหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเป็นชุดสบายๆ แล้ว ผมกดโทรออกหาคนที่พอจะช่วยผมเรื่องนี้ได้

"ผมต้องการให้ช่วย"

(ครับ)

"พายุโดนไล่ออกจากห้องแบบไม่ปกติ"

(ได้ครับคุณหนู ได้เรื่องยังไงผมจะรีบแจ้งครับ)

ผมกดวางสายแล้วทำแซนวิชง่ายๆ แช่ตู้เย็นไว้เผื่อตัวเปี๊ยกจะหิวตอนดึก เขาเดินออกมาด้วยเสื้อนอนตัวใหญ่ของผม จริงสิ ลุงจวงยังไม่ได้เอาของมาให้เลย มันยาวเหนือหัวเข่าขึ้นมานิดหน่อย ก็เขาตัวสูงแค่ไหล่ของผมแค่นั้นเอง ในมือก็มีผ้าขนหนูผืนเล็กเดินพลางเช็ดผมพลางไปด้วย ท่าที่เขาก้าวนั่งพับขาบนโซฟากลางห้อง เขาจะรู้ไหมว่ามันน่ารักน่าฟัดขนาดไหน