Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 6: Dreigingen

"Waar over?" vraag ik twijfelachtig, misschien wil ik dit wel helemaal niet horen. Ik kijk hem achterdochtig aan.

"Vannacht sprak je weer in je slaap." Oh nee, wat heb ik gezegd? "En je zei wat dingen die me bezorgd maakten." Hij stopt met praten. Wilt hij me een hartaanval bezorgen of zo? Nog even en ik kan de spanning echt niet meer aan hoor.

"Wat zei ik dan?" vraag ik.

"Je zei dingen over dat je jezelf dik vond." Oh nee, dit is zeker niet goed! Hoe moet ik me hier nu uit redden? "Bella, is dat zo? Vind je jezelf te dik? Want Bella, dat is echt niet zo. Je bent perfect en mooi en dun." Het laatste zegt hij met zulke grote nadruk dat ik haast niet meer aan hem zou kunnen twijfelen. Helaas weet ik wel beter. Ik ben wel dik en dat weet hij. Hij wilt het alleen niet toegeven. "Bella? Vind je dat?"

"Nee, het is alleen..." Verder kom ik niet want Edward onderbreekt me.

"Bella, mijn lief, alsjeblieft lieg niet tegen me. Je bent er echt verschrikkelijk in." Hij heeft het dus door.

"Oké, ja, ik vind mezelf dik. Maar dat is toch normaal? Iedere tiener vind zichzelf weleens dik. Maak je niet ongerust. Ik ga heus geen domme dingen doen of zo. Gewoon wat beter gezond eten. Oké?" vraag ik aan hem.

Hij denkt er even over na en zegt dan, "Oké, maar wil je me dan nog een ding uitleggen?"

"Natuurlijk," zeg ik gauw, als we maar zo snel mogelijk van de onderwerp vanaf zijn.

"Beloofd?" vraagt hij. Is het zo erg dat ik moet beloven om het te vertellen? Dat kan niks goeds voorspellen.

Ik slaak een zucht en zeg dan, "Oké." Hij kijkt tevreden.

"Je zei ook iets over 'mag niet eten'. Je gaat toch geen maaltijden overslaan, toch?" vraagt hij en ik zie de ongerustheid weer duidelijk op zijn gezicht.

"Natuurlijk niet, Edward. Ik zei toch dat ik geen domme gingen ga doen," antwoord ik. Ook al is het niet helemaal waar. Ik wou het ontbijt overslaan, maar dat kon niet. Normaal had ik dat wel gedaan.

"Bella je bent een slechte leugenaar. Zei je vanmorgen dat je geen honger had, omdat je niet wou eten?" Shit, hij heeft ook echt alles door!

"Uhm," stotter ik, wat moet ik nu zeggen? Dadelijk gaat hij nog meer op me letten dan nu! Het is al erg genoeg. Ook al is het voordeel wel dat hij me niet meer alleen laat en dat hij wegging was juist de reden om mezelf te snijden. "Ja, maar ik zweer het, er is niks ergs aan de hand of zo," zeg ik er snel achteraan.

"Bella, het is niet goed om maaltijden over te slaan. Eet alsjeblieft normaal. Je bent perfect en je hoeft echt niet af te vallen." Wat noemt hij nou weer perfect?

"Ja, dat zeg jij. Maar dat hoor je te zeggen, omdat je mijn vriendje bent. Maar ieder ander kan gewoon zien dat ik niet perfect ben," antwoord ik. Ik hoop dat ik niet te veel heb weggegeven over hoe erg ik mezelf haat.

"Bella." Hij pakt mijn kin en dwingt me hem aan te kijken. "Bella, je weet dat dat niet waar is. Zelfs als ik je vriendje niet was had ik je het mooiste meisje in de wereld gevonden," zegt hij. Ik begin langzaamaan tranen in mijn ogen te krijgen. Ik kan het echt niet lang meer volhouden of ik begin te huilen. Hij blijft me aankijken met de meest mooie glimlach ooit. Oh nee, daar komen de verraderlijke tranen. Er valt er een uit mijn ooghoek en Edward veegt hem weg met zijn hand. "Bella, lieverd. Waarom huil je nu?" vraagt hij bezorgd.

"Omdat ik zo graag zou willen dat het waar is wat je zegt." Hij kijkt me met een ongelovige blik aan.

"Bella, het is waar wat ik zeg. Waarom zie je dat zelf niet?" vraagt hij, nog steeds ongelovig.