Ο,τι και να είμαι

Κεφάλαιο 03: Επικίνδυνοι καιροί για γυναίκες

«Ήμουν σίγουρη πως θα σε βρω εδώ.» Η απαλή φωνή της Εύας ακούστηκε από πίσω μου και στράφηκα να την αντικρίσω. Είχε ήδη τραβήξει μια δεύτερη καρέκλα για να κάτσει και η ίδια ώστε να κάνει το διάλειμμα της. Της χαμογέλασα αχνά, μα έμεινα σιωπηλή, χαμένη στους λογισμούς μου. Το χέρι της άγγιξε απαλά το δικό μου και γύρισα ξανά να την κοιτάξω. «Τελευταία σε βλέπω πολύ σκεφτική. Τι συμβαίνει;» Παρατήρησε με έγνοια και δάγκωσε το μήλο που είχε φέρει μαζί της. «Και καλά θα κάνεις να φας τίποτα. Προβλέπονται δύσκολοι καιροί.» Είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου, εγώ όμως χαμογέλασα από το ενδιαφέρον που έδειχνε. Πράγματι όμως, οι καιροί που θα ακολουθούσαν θα ήταν τραγικοί και υπήρχε η περίπτωση να μην βρίσκουμε ούτε μήλο να φάμε.

Αναλογίστηκα πως ίσως ο προβληματισμός που είχα να διαλυόταν μόλις της εξηγούσα πως είχαν τα πράγματα. Ίσως η ψύχραιμη λογική της και η συμβουλή που θα ακολουθούσε θα με βοηθούσαν να καταλάβω τι έπρεπε όντως να πράξω. Έτσι κι αλλιώς πάντοτε της μιλούσα ακόμα και για το μικρότερο γεγονός που με αφορούσε, γιατί όχι και γι' αυτό;Δίχως δεύτερη σκέψη, άρχισα να της εξηγώ όλη την ιστορία που είχε εξελιχθεί μεταξύ εμού και του Ντίλαν.

«Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να τον αναλάβω ή να τον αφήσω να πεθάνει από αιμορραγία.» Αποκάλυψα ψυχρά ολοκληρώνοντας τα καθέκαστα, παίρνοντας άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και επί τόπου μετάνιωσα για ότι είχα ξεστομίσει. Αν ήταν ποτέ δυνατόν, δεν θα άφηνα ποτέ έναν άνθρωπο να πεθάνει αν περνούσε από το χέρι μου να τον σώσω κι ο χειρότερος μου να 'ταν. Η φίλη μου τότε έκανε έναν πνιχτό ήχο τρομάζοντας με.

«Μη μιλάς έτσι! Ντροπή Αθηνά!» Αναφώνησε η Εύα φέρνοντας με στα λογικά μου ξανά. «Πάντως εγώ βλέπω έναν μεγάλο έρωτα να γεννιέται.» Είπε με ένα πονηρό γελάκι και βάλθηκε να δαγκώνει το μήλο της δήθεν αθώα. Άνοιξα τα μάτια διάπλατα και την κοίταξα με δυσπιστία δίχως να περιμένω να δώσει ως απάντηση κάτι τέτοιο.

«Θα τρελάθηκες μου φαίνεται! Εύα, είναι εχθρός. Φαντάσου μόνο πως θα έκαναν ο πατέρας και ο αδερφός μου αν μάθαιναν κάτι τέτοιο. Θα με έσφαζαν με κρητικό μαχαίρι.» Απάντησα εντελώς σοβαρά μα εκείνη άφησε ένα μικρό γελάκι. Τότε φάνηκε σαν να ήθελε να πει κάτι άλλο, όμως τελευταία στιγμή αναθεώρησε.

«Γιατί δεν του φέρνεις έστω ένα από τα βιβλία σου; Ελληνικά ξέρει άπταιστα σαν εμάς. Εννοώ έχεις ολόκληρη βιβλιοθήκη σπίτι σου με κλασικά μυθιστορήματα και για όλα τα γούστα. Μπορείς να του φέρεις κάτι σαν τους Αδερφούς Καραμάζοφ ή επειδή μου φαίνεται λίγο πιο ρομαντικός το Έγκλημα και Τιμωρία, ή ξέρω 'γω για πιο φιλοσοφικό τον Ηγεμόνα.» Ολοκλήρωσε ανέμελα και εγώ την κοίταξα με ορθάνοιχτα μάτια. Σαν να είχε ξεχαστεί μου φαίνεται.