MESLEK LİSESİ

Ben Hala Aynıyım

Yaklaşık 4 saat geçmişti ama annem hala ameliyattaydı. Ameliyathaneden çıkan doktoru görünce hemen yanına koştum. ''Durumu nasıl?'' 

''Ameliyat beklediğimden iyi geçti fakat omuriliğinde çok hasar var. Şimdi çıkarıp ameliyathanenin yoğun bakımına götüreceğiz. Gece tekrar ameliyata alacağız. Özel olarak profesör çağırdık. Bu yüzden burada beklemenize gerek yok. Zaten göremezsiniz. Şimdi gidin, gece 1.30 da tekrar gelirsiniz.'' dedi ve gitti. Amcam ''Kızım hadi gidelim.'' 

''Hayır amca siz gidin ben burada kalacağım.''

''Burada kalman bir şeyi değiştirmez Erin. Gece yine geliriz.'' 

''Hayır burada kalacağım dedim. Siz gidin.'' 

''Seni yalnız bırakamayız hadi gel işte.''

''Ben onunla kalacağım içiniz rahat olsun Ahmet amca.'' Bu ses Aras'tan gelmişti. Amcamsa ''Peki çocuğum.'' diyerek yengemi ve Eren'i alarak gitti. Ezgi ''Erin benim seminerim var benimde gitmem lazım ama akşam söz geleceğim.'' 

''Tamam görüşürüz.'' dedikten sonra gitti. Arasla tek kalmıştık. ''Bir şeyler yemek ister misin?''

''Hayır.''

''Yemek yedin mi bugün?''

''Hayır.''

''Ye o zaman.''

''Hayır dedim.'' diye çıkıştım.

''Akın gitti mi?''

''Sen nereden biliyorsun?''

''Arkadaşım. Vedalaşmıştık.''

''Arkadaşın beni kandırıp gitti de.''

''Nasıl?''

''Boşver.''

Bana doğru baktı ve elini koluma koydu.

''Sen üşümüyor musun? Bu havada kısa kolluyla mı çıkılır?''

''Üşümüyorum.''

''Tabi eminim.'' dedikten sonra yanımdan kalktı ve gitti. 5 dakika sonra elinde bir ceketle geri geldi. ''Bunu bulabildim arabada.'' dedikten sonra ceketi üzerime örttü. 

Ağladıktan sonra gözlerinizi kaşırsınızda çok kötü yanmaya başlar ya işte o acıyla gözlerimi kapattım. 

Gözlerimi hafif araladığımda nerede olduğumu anımsamaya çalıştım. Birinin omzuna yaslanmıştım. Aras'a. Üzerimdeki ceketi kaldırıp hemen doğruldum. Aras'ın da uyuduğunu farketmiyordum tabii ki. ''Ne oluyor?'' diye sızlanınca ''Kalk kalk. Saat kaç? Annemi ameliyata aldılar mı?'' 

''Yarım saat önce girdi 5 saat sürecekmiş. Saat daha 2.30. Uyu işte.'' 

''Uyuyamam.''

Yerinde doğruldu ve ''O zaman benimle yemek yemeğe geliyorsunuz küçük hanım.''

''Şu an yemek düşünecek durumda değilim.''

''Zorla yediririm. Hadi yürü Erin.'' Zorlardı. Ceketi omuzlarıma örttü ve beni aşağı yönlendirdi. Hastanenin kantinine geldiğimizde ben masalardan birine oturdum. 10 dakika sonra Aras iki tost ve 2 kahveyle geldi. 2 dakikada tostun hepsini mideme indirdiğimde Aras'ta aynı şekilde bitirmişti. Sabahtan beri hiçbir şey yemiyordum. Acıkmıştım doğal olarak. ''Bana bir kahve daha alır mısın?'' dediğimde hemen kalkıp kantine yöneldi. İki kahveyle geri döndü. Kahve bardağını ellerimin arasına aldım ve ısınmasını sağladım. ''Annene bu kadar değer verdiğini bilmiyordum.''

''Hala değer vermiyorum ama benim tek ailem o, kaybetme korkum var. Kimsesiz kalmak istemiyorum. Tabii şu an da kimsesizim o ayrı.''

''Kimsesiz falan değilsin. Arkadaşların var. Kardeşin var.''

''Söylemesi kolay.''

*

''Ameliyat çok iyi geçti. Anneniz 1 hafta hastanede kalacak. Bacağını alçıya aldık. Boynuna da bir süre dikkat etmesi gerekiyor.'' dedikten sonra nasıl mutlu olduğumu anlatamam.

1 Hafta sonra...

Akşam annemi hastaneden çıkarıp amcamlara yerleştirdik. Bu sürede tek bir kelime bile konuşmamıştık. Aras bizi hiç yalnız bırakmamıştı. Sürekli yanımdaydı. Şimdiyse kendi çöplüğüme dönme zamanım. Amcamlardan çıkarken annemin ''Erin.'' sesiyle duraksadım. Arkamı dönüp ona baktım. Eski halinden eser yoktu. Saçları bakımsızdı, yüzünde makyaj yoktu ve böyle daha güzeldi. Soru sorarcasına ona baktım. ''Her şey için teşekkür ederim canım kızım. Özür dilerim. Gerçekten her şey için özür dilerim.''

''Unut gitsin.''

''Unutamam. Seni çok özledim.''

''Ne dememi bekliyorsun?''

''Sen beni özlemedin mi?''

''Beni pazarlamaya çalışan birini mi? Bunu unutamam.'' dedim ve cevap vermesine imkan vermeden dışarı çıktım. Arabaya binip bekledim. Nereye gitsem diye düşünmeye başladım. Bir haftadır kötüydüm ve bunu kimseye belli etmek istemiyordum. Ben hala aynıyım.