En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 43

Bram zuchtte luid. 'Ja, vertel mij wat. Maar, waarom vraag je het niet aan je vader?'

'Die vertelt me echt niks,' verzuchtte Sarah gelaten.

'Waarom zou ik dat dan wel doen?' vroeg Bram glimlachend, zijn wenkbrauwen omhoog trekkend.

'Weet ik veel!' riep Sarah uit. 'Ik dacht dat ik het altijd kon proberen. Niet geschoten is altijd mis, dus ja. En anders, de andere informatie die ik heb, heb ik ook verkregen door Marts werk tegen hem te gebruiken. Ik weet niet of je daar zin in hebt...'

Bram lachte. 'Ga je me nu bedreigen!'

'Uh, ja, daar lijkt het wel op. Alsjeblieft, kan je me echt niets vertellen?'

Hij keek bedenkelijk. 'Hmm, ik kan je dan wel vertellen wat de woordvoerder straks toch ook aan de media gaat vertellen.'

Sarah keek hem hoopvol aan, de werkte meestal wel, vandaar. 'Oké, wat gaat hij zeggen?' vroeg ze, klaar om alle informatie tot zich op te nemen en op te zuigen in haar brein.

Bram zuchtte nog eens langdurig voordat hij het woord weer nam. 'Het slachtoffer heette Nelleke Alting. Ze was 41 jaar oud, voor zover we nu weten, gelukkig getrouwd en had vijf kinderen. Een schot rondom haar hartstreek werd haar fataal.'

Sarah wachtte of er nog meer kwam, maar toen Bram zweeg kuchte ze zacht. 'Dan kunnen we dus vaststellen dat de moordenaar aardig goed kan schieten.'

'Ongeveer,' mompelde Bram. 'Tot nu toe wijst alles erop dat de moordenaar mensen vanaf een kleine afstand neerschiet, maar goed, zo dicht rond de hartstreek schieten is zelfs voor een getraind man niet zo simpel als het lijkt. Zeker omdat hij dit niet één keer, maar al zes keer heeft gedaan.'

Sarah knikte. Op hoor voorhoofd was een diepe frons te zien. Ze dacht diep na over alle mogelijkheden. Sarah had zich inmiddels niet meer zozeer de taak opgelegd om de moordenaar te ontmaskeren, maar meer om zo veel mogelijk logische conclusies te trekken. Dit deed ze omdat ze simpelweg de middelen niet had om te weten te komen wie er allemaal in aanmerking kwamen om de moordenaar te zijn, kijkend naar de hoeveelheid bewijs die ze nu had.

'En ze had natuurlijk weer een jurk aan,' concludeerde Sarah.

'Jep,' antwoordde Bram. 'En er zat weer een code bij, hoe kon het ook anders.'

Sarah trok haar wenkbrauwen op. 'Welke code?' vroeg ze verwachtingsvol.

'Ik heb je nu eigenlijk al te veel verteld, hé!' zei Bram met een verheven stem.

Sarah zuchtte overdreven. 'Wat maakt die code nu uit? Je weet zelf niet eens wat het betekent!'

Bram wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. 'Oké, dan. Weet je, ik ben veel te buigzaam. Misschien is dat de reden dat ze me nooit in die verhoorkamer willen hebben, ik zou niet lang genoeg aan kunnen houden!'

'Wie weet,' mompelde Sarah. Ze had echter geen zin om verder op zijn opmerking in te gaan, daarvoor was ze nu te dicht bij het verkrijgen van de code. 'Nou, vertel, wat was die code?' zei ze daarom, licht geïrriteerd om Bram tot praten aan te zetten.

Bram haalde een verschrompeld papiertje uit zijn zak en overhandigde het aan Sarah. De cijfers waren neergetikt in het standaard lettertype van Word. Daar kon ze dus ook niets wijzer uit worden. Ze las:

18 17 17 20     23 16 8 17 20 22 23 16 3 22 7     21 17 23 14
- 6 11 21 16 7 18

'Hij is ook niet echt origineel, hè?!' lachte Sarah gemaakt toen ze opkeek. 'Het wordt een beetje eentonig. Elke keer die vrouw, dat schot rond de hartstreek, die jurk, die code.'

Bram snoof. 'Te eentonig, zelfs. Ik denk dat we het eind bijna naderen.'

Sarah trok haar wenkbrauw op. Het kostte haar even, maar ze was zich ervan bewust dat ze meer uit Bram zou krijgen als ze zou doen alsof ze heel verbaasd was. Daarom zette ze grote ogen op en keek Sarah Bram verbijsterd aan. 'Hoe bedoel je?'

Bram keek vlug om zich heen, alsof hij eerst zeker wilde zijn dat er niemand anders in de buurt was, maar richtte toen zijn blik weer op Sarah. 'Weet je, je hebt van die seriemoordenaars die gewoon verslaafd zijn aan het moorden. Dat zijn de psychopaten. Deze moordenaar is dat zeker niet. Hij is anders.'

'Hoe kom je daar nu weer bij?' vroeg Sarah.

'Hij schiet zijn slachtoffers maar met één kogel dood. Hoe doet verder niks me ze!' riep Bram uit, net alsof hij het erg vond. 'Psychopaten doen in de meeste gevallen veel meer met hun slachtoffers. Ze verminken ze, laten hun slachtoffers vaak eerst langdurig pijnlijden voordat ze er een einde aan maken. Daarbij, de meeste psychopaten vinden een kat en muis spel met de politie leuk. Ze dagen de politie vaak uit en zo, deze doet dat niet.'

Sarah keek naar de grond. 'Maar die briefjes dan?' vroeg ze. 'Hij wil iets duidelijk maken, toch?'

Bram schudde zijn hoofd. 'Ja, hij wil iets duidelijk maken, maar niet aan ons. Als hij dat had gewild, was hij nu op iets anders overgegaan, omdat wij zijn boodschap niet snappen.'

Sarah fronste. 'Dus je wilt zeggen dat zijn boodschap wel is overgekomen aan de persoon die hij wil bereiken?'

Bram lachte. 'Precies.'

Sarah schudde haar hoofd, sloeg haar armen over elkaar en keek hem bedenkelijk aan. 'Dit zijn allemaal veronderstellingen, je weet dit allemaal niet zeker,' stelde ze vast.

Bram haalde z'n schouders op. 'Nee, maar er zit nu niets anders op dan van veronderstellingen uit te gaan. Op dit moment zitten we vast, dus meer zit er niet in.'

'Dat weet ik,' wierp Sarah tegen, 'maar ik heb van mijn vader geleerd dat je overal bewijs voor moet hebben.' Ze stak haar neus in de lucht, alsof ze zeker wist dat ze gelijk had.

Bram slikte hoorbaar. 'Wat vind je van bewijs, gebaseerd op ervaring?'

'Hmm,' begon Sarah. Ze vond het allemaal heel interessant, wat Bram voor haar uit de doeken deed.

'Hmm, volgens mij klopt dat toch aardig,' glimlachte Bram.

'Oké dan,' mompelde Sarah, nadat ze had besloten dat haar stem best een beetje boos mocht klinken.

'Oké dan,' grijnsde Bram. 'Ik moet weer gaan en ik denk jij ook. School begint toch om vijf voor half negen?'

Sarah keek op haar horloge. Het was inderdaad al kwart over acht. Ze moest zich rot fietsen om nog een beetje op tijd te komen. 'Nou, eh, bedankt,' stamelde ze. 'Werkse.'

'Dank je, jij ook!' riep Bram haar na, terwijl Sarah weg zoefde op haar fiets.

Het spijt me onwijs erg dat dit zo laat is! Het is niet zo handig om je vrijdag helemaal vol te plannen als je nog niets hebt geschreven, ben ik achter gekomen!

Ik vind het schrijven van de resterende hoofdstukken voor de 'EINDFASE' erg lastig. Ik schrijf ze vreselijk langzaam en ben niet tevreden over het eindresultaat, dat is wel even balen. Ik hoop dat dit weer weg gaat, maar anders zal ik er gewoon mee moeten dealen, vrees ik. Daarom, sorry als dit hoofdstuk er niet uit ziet zoals je had gehoopt.

Maar goed, bedankt voor het lezen en als alles goed gaat gewoon tot vrijdag!