《Το... το είχα δει και μία φορά στο άσχετο, όταν ήμουν δεκαεννιά... το βράδυ που το έκανα πρώτη φορά με το Φίλιππο. Είχε πάει μία τρομάρα...》σχολίασα και τα μάτια μου δάκρυσαν από τη θύμιση και την πλάκα.

《Έλεος》έτριξε.

Κοίταξα κάτω.

《Θες... πρωινό ή θα κοιμηθείς;》άλλαξα θέμα, ρίχνοντας το βλέμμα μου στο πάτωμα.

Ξεφύσηξε και με κοίταξε καλά.

《Πρωινό》είπε παραπονιάρικα.

Χωρις να πω κάτι άλλο, κατέβηκα κάτω με ησυχία για να μην ξυπνήσω τα παιδιά.

Κανείς.

Άκρα του τάφου σιωπή!...

... Στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρ-

Σκάσε, Νέλλη.

Έπιασες και τον Ξυλούρη.

Άσ' την ήσυχη την ψυχούλα του εκεί που είναι.

《Πού είναι όλοι;》ρώτησα τον προ-πρώην μου, μόλις τον είδα.

《Κοίτα. Ή θα είναι πάνω και θα κοιμούνται όλοι μαζί, επειδή έκαναν πολλές παρτούζες ή απλά θα έφυγαν. Νομίζω το πρώτο είναι πιο λογικό》

《Νομίζω πως πρέπει να σε κλείσουν σε ψυχιατρείο.》επιτέθηκα.

Ανέβηκα τα λίγα σκαλιά και πήγα στο δωμάτιο της Amanda.

Άκρα του Ξυλούρη και του Σολωμού...

Ωχ ωχ ωχ.

Έφτασα έξω από την πόρτα του James και άνοιξα διστακτικά.

Well...

Ένα σεντόνι.

Δύο σώματα.

Ίσως νεκρά.

Που πριν ώρες προσπαθούσαν να γίνουν ένα, υποθέτω.

Ο βλάκας φίλος μου ξάπλα στο κρεβάτι και το χέρι του γύρω από το σώμα της ηλίθιας συγκατοίκου μου, ενώ εκείνη έχει το κεφάλι της και το δεξί χέρι της πάνω στο στήθος του.

Ένα λοφάκι ξεπροβάλλει από το σεντόνι... μάλλον αναμεσα ανάμεσα από τα πόδια του πηδήκουλα.

Κάτι μου λέει πως θα προσπαθούν να τα βρουν για πολυυυυυ καιρό ακόμα.

《Πιστεύω πως αυτό θα αργήσει να σταματήσει》άκουσα τη φωνή του Chris.

Του έκανα νόημα να φύγουμε και σύντομα ήμασταν στην κουζίνα να ετοιμάζουμε καφέ και κρέμες.

Only With HimWhere stories live. Discover now