OUT OF MY DAMN MIND

Start from the beginning
                                    

Teka. Did I just catch myself thinking of him?! KYAAAAH! Ano ba yan, Kisses! Ano ba yan! Waaaah T_T Stappit na! Stappit! Wag, nooooo! Don't let him get inside your head. Don't let that face sneak its way in your freaking mind! That absurdly handsome face with the withdrawn eyes and ....

Waaah! Tama na. Kisses. Tama. Na. Okay. Tama na.

Wala lang naman yun diba? Oo, wala lang yun. Na-guilty lang ako kasi sobra lang yung ginawa ko sa kanya. Pagkatapos ba naman ng pag-abala niya na tulungan ako kahit na may business of his own siya, pakatapos niyang sundan ako at tulungang makalabas dito, pagkatapos niyang maannoy sa ka-OA-han ko, ako pa yung nagalit. Ako pa yung nang-iwan. Hays. Sira ka talaga, Kisses ka.

For a few minutes (or at least that's how long it felt like), may nakita na rin akong parang end ng hallway. Sa wakas! Kanina pa'ko lakad nang lakad at nakakapagod na talaga! Yes! Parang nababaliw na nga yata ako eh, kung ano-anong pinag-iisip ng utak ko.

My mouth managed to curl upwards and give out a slightest hint of smile. A flicker of hope and relief welled inside my chest as I staggered forward and resumed walking. Parang ilang yards nalang makakalabas nako sa Engineering Building. Yes! Ilang steps nalang makakalabas na'ko at ...

I stopped abruptly. I whipped my head backwards as my eyes widened and stared behind me. Teka, sino 'yun?

My heart picked up its pace and throbbed violently. Beads of sweat trickled down my face again as I swallowed and forced myself to stand, my knees already trembling and seemed unable to support my weight any longer.

Narinig ko na naman.

Tumindig yung balahibo ko habang nanginginig yung buong katawan ko. Footsteps echoed across the whole corridor and I felt my soul surging. Tae naman o! May sumusunod talaga sakin!

As much as I want to believe na si Muffles yan, hindi naman ako bobo para hindi ma-identify ang kaibahan ng footfalls ng isang pusa at isang tao.

My brain leered at my body's reflex. Parang napupuno na ang katawan ko ng fear hormones or stuff. Patuloy pa ring lumalapit yung footsteps sa kinatatayuan ko, and in great effort, I managed to move my cinched feet and hide myself in a corner. I trembled, and it was all I could do to keep myself from whimpering and giving out my hideout.

Shems, nalimutan ko na tuloy kung bakit bigla kong naisipan na iwan si Edward at maglakad-lakad dito nang mag-isa. Nalimutan ko tuloy na pinaghahanap pa pala kami nila Blaise.

Freaking Blaise. He's so dead. Wait till I tell the frigging cops.

The footfalls were ambles, and as I listened to it getting closer and closer and as I stayed hidden in a corner unable to run away and dash for my life, the footsteps sounded like a death sentence.

Nararamdaman kong pumuputok yung puso ko, at parang ilang segundo lang ay sasabog na yung katawan ko. Sobrang nakakatakot lang. And I found myself silently hoping that it was Edward that's walking, and not some psycho wanting to kill him. And me.

Palakas nang palakas ang tunog ng paglakad ng kung sino man yung tao na yun, and for a minute, my breath stopped as the footsteps stopped just right in front of me. My hand flew instinctively to my mouth because I was so afraid that he'd hear my breathing. My eyes began swimming in tears, and I held back a sob as I shivered in excruciating fright.

Medyo natakot ako kasi may konting ilaw ng buwan mula sa high windows ng corridor at nagsisimula nakong magpanic kasi parang nakikita ng taong yun yung mukha ko o yung katawan ko na pinipilit kong itago sa kadiliman.

My heart galloped wildly, and I was so tempted to run away. Pucha, gusto kong sumigaw. Sumisikip na yung dibdib ko kasi tae naman nakakatakot talaga! Pano kung si Blaise 'to?! Ano nalang yung gagawin ko? Eh wala na si Edward para sagipin ako. Baka nga nakahanap na yun ng ibang daan palabas at sino ba naman ako para mag-abala siyang tulungan ako ulit pagkatapos ko siyang iwan dun?

Maybe, Probably, Perhaps, Possibly [A KissWard Fanfiction]Where stories live. Discover now