" အစ္ကိုယြန္းဂီ "
ပုခံုးကိုကိုင္လႈပ္ခံလိုက္ရျခင္းနဲ႔ ထိုလူသားက လီေဆာင္းဟိုဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ပုခံုးေပၚက လက္တစ္စံုကို ခ်က္ခ်င္းပုတ္ထုတ္ပစ္မိသည္။
" မင္း..ဘာလာလုပ္တာလဲ "
အျမင္ေတြက ေဝဝါးဝါးရယ္မို႔ လီေဆာင္းဟိုရယ္လို႔ေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ပါ။ လက္ထဲက ဝီစကီခြက္ကိုပဲ အဆံုးထိေမာ့ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
" အစ္ကိုအရမ္းမူးေနၿပီ..ထပ္မေသာက္နဲ႔ေတာ့..ျပန္ရေအာင္ "
လက္ထဲကခြက္ကို္ဆြဲယူသြားျခင္းနဲ႔ ခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္တဲ့ ဂြပ္ဆိုေသာအသံ။ ေဒါသကေထာင္းကနဲ။
" မင္းအပူမပါဘူး...မင္းဟာမင္းျပန္!!! "
ခြက္ထဲကို ဝီစကီအျပည့္ထပ္ျဖည့္ၿပီး တစ္က်ဳိက္တည္းအကုန္ေမာ့ေသာက္လိုက္ေတာ့ ပူ႐ွသြားတဲ့ လည္ေခ်ာင္းသားတစ္ေလွ်ာက္လံုး။
ကင္မ္ေဆာ့ဂ်င္..ငါမင္းကိုေစာက္ရမ္းလြမ္းတယ္လို႔...လိုအပ္ေနတယ္လို႔...ဟိုးအေဝးႀကီးကေန..ေလယာဥ္စီးစရာမလိုဘဲ တန္ခိုး႐ွင္လို..ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာေပးစမ္းပါ..အေ႐ွ႕မွာခ်က္ခ်င္းေပၚလာေပးစမ္းပါ.ေစာက္က်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္ရ!!!!
" အစ္ကိုယြန္းဂီ...ျပန္ရေအာင္ပါ...ေနာ္..ထပါ "
" ဖယ္စမ္း...မင္းငါ့ကိုမထိနဲ႔!!! "
ေနာက္ထပ္ဝီစကီတစ္ဖန္ခြက္ကို ထပ္ေသာက္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားကေကာင္ဆီက က်စ္ကနဲစုပ္သပ္လိုက္သံကိုၾကားရသည္။ က်ေတာ္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ျဖစ္။ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ဆင့္ေသာက္ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုး....သတိေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အထိ။ သိတစ္ခ်က္ မသိတစ္ခ်က္နဲ႔ အာရံုေတြက ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။