Hidden Heiress

Chapter 9

"Oh honey, huli ka na. I already gave her my rewards." Mrs. Carter gave me a wicked smile saka inilipat ang tingin sa mga paper bags na nasa lapag.

"That's right, sweety. It's all yours." At sa pangalawang pagkakataon ay napatingin ulit ako sa katabi ko. I gasped when our eyes met. I'm looking something on his stares, gaya ng tingin na ipinukol niya sa akin noon ng makita niya akong binigyan ni Ninong ng pera. And I was surprised but to see nothing on his eyes. Blangkong ekspresyon lang ang nakikita ko.

"Don't mind Zachary, Allyson. Kulang kasi sa buwan nung pinanganak ko siya kaya siguro ganyan na lang kagaspang ang ugali." I tapped my chest forcefully when I unconsciously swallowed my own saliva, na siyang naging dahilan ng pagkasamid ko. Sa kagustuhan kong pigilan ang tawa ko sa sinabi ni Ninang ay nauwi na lang ito sa pagkasamid.

"Mom!" Agad kong kinuha ang ibinibigay niyang tubig at mabilisang ininom ito. I felt him tap my back lightly, na siyang dahilan ng pagkatigil ko.

"Are you okay?" Malamig at may diing pagkakasabi nito, pero nahihimigan ko pa rin ang pagkataranta sa tono nito. And I just found myself nodding at what he ask.

"Are you okay, Allyson?" Sabay tanong ng mag-asawa na tinanguan ko at binigyan ng tipid na ngiti.

Umiwas lamang ako ng tingin ng marinig si Ninong na tumatawag ng waiter. He just instructed the waiter to give us a family size meal, hindi na siya nag-abalang tingnan pa ang menu.

"Anyway, kids. Next week will be your field trip, right? Saan na ba gaganapin iyon, hon?"

"I think it's somewhere in Batangas." Nanatili na lang akong walang imik habang nag-uusap ang mag-asawa. She then look at me, malawak ang pagkakangiti niya.

"You'll surely love it, Allyson. Maraming magagandang tanawin sa Batangas. Sigurado akong mag-eenjoy ka." I abruptly wave my hand in front.

"Hindi po ako sasama." Biglang lumukot ang ekspresyon sa maamo nitong mukha saka ibinaling ang tingin sa asawa nito.

"You will go, Allyson. I already told Zacharius to add your name on the list. So you don't have a choice, sasama ka sa field trip. End of discussion."

"No more buts." Itinikom ko na lang ang bibig ko dahil sa pahabol nito. I was about to gave excuses para lang hindi ako makapunta, pero agaran na niya akong pinigilan kaya um-oo na lang ako.

After that, we just ate in silence. Minsan ay nag-uusap ang mag-asawa pero tungkol naman sa negosyo. Kaming dalawa ay tahimik lang hanggang sa matapos kaming kumain.

Pagkatapos naming kumain ay nag-aya si Mrs Carter na manood ng sine. Hindi na niya kami binigyan ng oras para makapagisip dahil hinila na lang niya kami basta.

She chose a comedy movie. Pero imbes na matawa sa pinapanuod ay nakaramdam ako ng antok. I think its because I overworked myself last night. Madaling araw na ako nakauwi, at maaga pa akong nagising dahil sa biglaang pagbisita ni Mrs. Carter. Kaya naman ay hindi ko na napigilang ipikit ang mata ko ng makaramdam ulit ako ng antok. So I just leaned backward and let myself drown of sleepiness.

Maingay na paligid ang siyang nagpagising sa diwa ko. Nang magmulat ako ay mga taong nagsisitayuan ang sumalubong sa akin. Napaayos ako ng tayo ng mapagtantong tapos na pala ang palabas at nagsisialisan na ang mga iba.

Napatingin ako sa katabi kong upuan ng hindi ko mahagilap sina Mr. and Mrs Carter. Zachary welcomed me with his bored look.

"Are you done?" Napataas ang kilay ko sa itinanong nito.

"Sleeping." He added. Mabilis naman akong tumango at inilibot ang tingin sa paligid.

"W-where's your parents?" Kahit nakaka-ilang at ayaw ko mang kausapin siya ay nilunok ko na lang ang pride ko at tinanong ang magulang nito.

"They're gone." Napakamot na lamang ako sa batok ko dahil sa piling salitang sinabi niya. Para namang namatay na sila dahil sa katagang ginamit nito.

"Gano'n ba." Dahan-dahan akong tumayo at pasimpleng inilagay sa balikat ang bag ko. Pero kahit gano'n ay hindi pa rin ito nakatakas sa paningin niya.

He raised his eyebrows, habang nakatingalang nakatingin sa akin. He's still sitting while I'm standing not long enough beside him.

"T-thank you sa pag-hintay. I'm going home." Sabay talikod ko sa kaniya. Sumabay ako sa kumpulan ng tao palabas ng sinehan.

"I'll drive you home." Muntik na akong mapasigaw sa gulat ng may magsalita sa likod ko. Nasa unang palapag na ako at malapit na sa entrada ng mall pero napatagil ako dahil sa may nagsalita.

"What? Aren't you going home yet?" I just blinked several times. Hindi makapaniwalang nasa likod ko lang ang lalaking ito. Kanina pa ako naglalakad mula fourth floor hanggang dito pero hindi ko man lang narinig ang presensya nito.

"I thought you'll going home?" Nang wala itong marinig na tugon mula sa akin ay pinitik niya ako sa noo. I'm just amazed because I never felt his presence, pero pitik sa noo pa ang natanggap ko.

Nainis na ata siya dahil basta na lang niyang hinila ang kamay ko palabas ng mall. Nauuna siyang maglakad habang hila-hila ako. Nagmukha pa tuloy akong nakababatang kapatid niya dahil sa tangkad nito na hanggang sa dibdib niya lang ako.

"Get in." He opened the door of his car. Sa tono ng pananalita niya ay napasunod niya agad ako. It is because he's using his usual tone again.

"Tomorrow. Be my tutor." Mabilis ang paglingon ko sa direksyon nito ng sabihin niya iyon. Nabitawan ko pa ang seatbelt na hinila ko para sana isuot.

"Don't try to avoid me again." That's right. I was avoiding him for a week now. Nasaktan lang naman kasi ako sa sinabi niya. Is it that hard to say 'sorry? I guess it's not. But on his case, mag-iisang buwan na akong naghihintay na sabihin niya iyon, but I never heard him say that. Nakakababa ba ng pride ang paghingi ng tawad?

I heard him 'tsked' maybe because I never gave a response. And later on, I heard a 'click' sound. And that's when I realized that he put my seatbelt on.