No, yet I fall (Complete✔️)

Kabanata 19

I have to let go all of this.

Hirap na hirap na akong lumuha.

Hirap na hirap na akong magpanggap.

Ayoko na.

"Hiniling ko rin naman noon, na sana, hindi totoo ang nararamdaman ko sayo. Na sana, sa ibang tao nalang ako nagkagusto. Na sana, hindi na lumalim pa kung ano man itong nararamdaman ko." I cried.

Yumuko lang si Zale. Mas mabuti na rin iyan, para hindi ko makita ang mga luhang tumutulo galing sa mata niya.

Akala ko, masakit ang ideyang ikaw lang mag-isa ang nagmamahal.

Pero mas masakit pala ang ikaw na nga lang ang mag-isang nagmamahal, pinagtatabuyan pa ang pagmamahal na binibigay mo sa kanya.

"Hindi ko naman plinano ito eh. Hindi ko ginusto. Pero nangyari eh. Nangyari na." I paused, trying to catch some breath. "Biglaan kasi Zale eh. Sobrang biglaan. 'Yung gigising nalang ako sa umaga, ikaw na agad iyong nasa isipan ko. Ikaw na agad 'yong hinahanap-hanap ko. Noong una, akala ko, kaya kita iniisip kasi bestfriend kita. Kaya gusting-gusto ko na maging Masaya ka kasi nga bestfriend kita."

He looks at me. Namumula ang kanyang mga mata. He looks tired and in pain, but I know he still wants to hear my explanation. After all, ito lang naman ang hinihingi niya 'di ba? Bakit ko pa ipagkakait sa kanya?

Nandito na kami eh.

Humantong na kami dito.

"P-pero hindi eh. Habang tumatagal, alam kong nag-iiba na talaga ang pagtingin ko sa'yo. Hindi lang simple na pagiging magkaibigan. I-I knew, it is something deeper..." I almost whisper the last sentence.

I wipe my tears. Bakit ba ayaw tumigil nito?!

"Pinigilan ko naman eh." Halos nagmamakaawa na ang boses ko. Nagmamakaawa na maniwala siya sa akin. "Sobra. Pinigilan ko nang sobra" pumiyok ang boses ko sa bandang dulo.

He comes closer to me, but stop along the way. Para siyang naaawa sa akin. But I don't want that kind of expression. I don't need his pity. I want him to believe in me.

I open my mouth again, but my lips quivered. I can't find any words to say. Kumawala ang mga panibagong hikbi. The pain in my chest didn't subside. Habang tumatagal, mas lalong lumalalim. Mas lalo akong nahihirapan.

"You should have told me." Wala sa sariling wika ni Zale habang nakayuko.

"I c-can't." mabilis kong pag-iling.

"W-why?" he whispered.

Napakagat ako sa aking ibabang labi nang mahimigan ko ang pagpipigil niyang hikbi.

Gosh, we are both hurting each other.

"Kasi ayokong masira ang pagkakaibigan natin." I said seriously, while looking at him.

He laughed painfully. My chest twisted in pain. "Wala naming pinagkaiba, 'di ba? Nasira pa rin naman."

I stiff. My heart clenched. He's right. He is fucking right.

I shook my head but I didn't say any word. I just let myself cried. We both cried. Siya na nakatingala habang tahimik na umiiyak at ako na sinusubukang tigilan ang pagtulo ng mga luha ko.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming tahimik at pilit na pinapakalma ang sarili. We still had a class! Knowing Zale, he is a grade conscious type of student; he wouldn't want to missed a lesson! Ni hindi nga nababahiran ng kahit anong offense ang record niya sa Prefect. It is only me who want to cause trouble.

Pero hindi ko na alam ngayon.

"Gosh, pinaabot mo pa talaga ng apat na taon." He said—now in a calm voice.

I give him a small smile. "I'm sorry." I finally said.

Parang nawalan ng tinik ang dibdib ko dahil sa sinabi. I finally let it go.

"For what?" he ask.

"For all the pain and being a coward for years. For trying to hide and shove you away, for everything that I've caused you. I'm sorry for falling in love."

He gulped. He stares at me. Bigla akong nailing sa titig niya.

Dub lub dub lub

No, please. Stop falling for him. Please.

He smiles. "Finally, you have said it." Aniya na para bang nawalan na siya nang problema sa mundo.

I smile.

He grins.

We are both look like an idiot.

Suddenly, he spread his arms wide open, like he is inviting me to be part of his life again. That, he still take good care the seat that I left.

Akala ko naubusan na ako ng luha. But I was wrong. A tear fell, but this time, it is different. There is happiness and finally, freedom.

Mabilis akong lumapit sa kanya at yinakap siya ng mahigpit. Gosh, I miss this. I miss being this close to him. I miss his smell and the warmth of his hug. I miss this. And most importantly, the moment I hug him, I know where I belong.

I belong in this arms, and it scares me.

From now on, I will do my best to cut the strings that my heart made for him. Kung noon, hindi ako nagtagumpay, ngayon, sisiguradohin kong mawawala na ito.

I can't risk our friendship for the second time around. I can't.

"Gosh, I miss you, sissy." He said while hugging me back.

Mas binaon ko ang aking mukha sa dibdib niya. "I miss you too, sissy"

Kumawala siya sa pagkakayakap. Tumingala ako sa kanya, habang siya ay nakayuko para makita ako. He fix my messy hair.

Naman, namiss ko rin ito. Iyong pag-aalaga niya sa akin.

"Lian?" he called my softly.

"Hmm?"

"I'm sorry too."

Kumunot ang noo ko. "Sa saan?"

His eyes soften and there is a glint of guiltiness. "It is because; I can't be a man for you. I can't love you the way you wanted."

Kumirot ang dibdib ko. Alam ko naman eh. Matagal na. "I know. You don't have to be." I said.

Ngayon, siya naman ang nagtaka sa sinagot ko. "What do you mean?"

Umiling lang ako. Muli akong yumakap sa kanya. I want to hug him more.

Alam kong magiging mahirap ito sa amin. Ilang taon rin kaming hindi nagkasama. Alam kong marami nang nagbago. Kaya ang dapat naming gawin ay ang kilalanin muli ang isa't-isa.

"Zaley?" I called him.

"Yes?"

I sighed. "Let's start over again."

###

BITIN. Alam ko iyon. Sorry kung ang liit lang nang update ko. My dog has just passed away yesterday, it wasn't easy for me. Sorry. Babawi lang ako.

Happy reading!