Locked by you [Herschrijving]

43.

'Hoe was het?' Vroeg Pieter.

'Hoe was wat?' Kaatste ik verward terug.

'Je ontmaagding.'

'Oh... Euh... Ja, goed...'

'Goed? Gewoon... Goed?'

'Wie hou ik voor de gek? Het was ge-wel-dig!' Loog ik, maar toch geloofden ze het.

'Vertel ons alles!' Drong Luca aan.

'Waar zal ik beginnen?'

'Bij het begin, sukkel!'

'Wel, we lagen beiden naast elkaar. Naakt. Plots fluisterde ze zoete woordjes in mijn oor en vertelde dat ze mijn huid wilde proeven. Voordat ik het wist had ze haar lippen op de mijne gedrukt. We kusten en ze betaste me. Ze wilde meer, dus ik gaf haar meer. Zo is het begonnen.' Verzon ik.

'En hoe is het geëindigd?' Vroeg Luca nieuwsgierig.

'Slecht voor haar. Dat arme ding bekende dat ze zeker een week niet zal kunnen lopen!'

De jongens proestten het uit van het lachen en gaven me klopjes op mijn rug. Eindelijk, na al die jaren, voelde het alsof ik bij hen hoorde. Ik werd steeds uitgelachen, gepest en uitgescholden, maar nu... Nu leken we beste vrienden. Maar toch voelde het vreselijk om zo over Evelien te praten.

En ik kreeg nog meer spijt toen bleek dat ze alles gehoord had.

Ze stond op de laatste traptreden en had m'n T-shirt aan die haar naakte huid bedekte. Ze keek me eerst boos aan, maar grijnsde daarna toch.

'Wat zegt hij hier allemaal?' Vroeg ze en kriebelde kort door mijn haren.

'Hij beweert dat je zei dat je een week niet zal kunnen lopen!' Lachte Luca.

'Is dat zo?' Vroeg ze en keek me al glimlachend aan, al zag ik duidelijk dat haar glimlach vals was.

'Ja, dat heb je me toch zelf toegefluisterd, schatje?' Grinnikte ik en hoopte dat ze het spel zou meespelen, maar Evelien begon een heel ander spel te spelen. Het spel der vernedering.

'Dat kan ik me niet herinneren. Je mag niet liegen tegen je vriendjes, Jocke. Wat ik je gezegd heb was dat ik er meer van had verwacht. Een week niet kunnen lopen? Met jouw prestaties in bed? Beste grap van de eeuw!'

De jongens proestten het uit van het lachen. Het schaamrood kleurde mijn wangen. 'Let de volgende keer op met wat je allemaal zegt, respectloze hond.' Fluisterde ze.

'Het spijt me.' Fluisterde ik terug, maar ze leek me vanaf dan compleet te negeren.

'En toch vind ik het moeilijk om te geloven... Ik hoorde jullie niet hoor.' Zei m'n vader verward.

'Wat verwacht je ook? Jonas overdrijft echt heel erg, geloof me.'

'Je kreunde van genot.' Sprak ik tegen.

'Ik moest wel! Het was de enige manier om je aan te moedigen.'

'Excuseer?!'