"ဒါေတြက..ဒီလိုေသာက္လို႔ရတယ္ေပါ့....ဝိုး"
ဒီေန႔ ဟန္ငယ္တို႔.ဝိုးလို႔ ၿပီးဦးမလားမသိ။
"ဦးေလးႀကီး...ဒီကိုလာ..."
ျမက္ၾကမ္းေတြ႐ွိတာေၾကာင့္ ေျခသလုံးျဖဴျဖဴတိူ႔ ျမက္႐ွမွာစိုးၿပီး သူထုတ္ဝတ္ေပးထားငည့္ ေတာနင္းဖိနပ္႐ွည္က လူထက္ႀကီးၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း မကာ မကာ သြားေနရသည့္ ဟန္ငယ္ကေလးက ကြတတ။
ေဘာင္းဘီကြာတား..စြပ္က်ယ္အစင္းက်ားေလးေခ်ာင္ကေလာင္ႏွင့္ ဖိနပ္ကိုမႏိုင္မနင္းမကာ..တစ္ဖက္က ေခါင္းက ေကာက္႐ိုးခေမာက္ကို ဖမ္းကိုင္ထားသည့္ ပုံေလးက ေနာက္ကေနၾကည့္ရတာေတာင္ ခ်စ္စဖြယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္။
"လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေသာက္လို႔ရတယ္ေျပာတယ္.ဟီး....ဟန္ငယ္လုပ္ေပးမယ္။"
ေျပာၿပီး ဇိကနဲ လိေမၼာ္သီးကိုညစ္ခ်လိုက္သည္။
ေအာက္ဖက္ကထြက္လာေသာ လိေမၼာ္ရည္ေတြကို ဖန္ခြက္ႏွင့္ခံထားကာ...တစ္ဖက္ကေတာ့ အပင္မွာတြဲေလာင္းျဖစ္ေနသည့္လိေမၼာ္သီးကိုအား႐ွိပါး႐ွိညစ္ေနသည္။ အက်င့္မ႐ွိခင္ အျမင္နဲ႔လုပ္ေတာ့ အားေသးေသးမွာ လိေမၼာ္ရည္က ေအာက္ကေန ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းထြက္မလာပဲ အေပၚတစ္ဝက္ေအာက္တစ္ဝက္ေတြျဖစ္ကုန္သည္။
"အ့ဲ..အ့ဲ..."
လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားစီးက်လာသည့္လိေမၼာ္ရည္ေတြက ဟန္ငယ္လက္ဖ်ံအထိေရာက္ကုန္၏။
သူမ်ားေတြအျပည့္နီးပါးရသည့္ လိေမၼာ္ရည္က ဟန္ငယ့္လက္ထဲ ဖင္ကပ္ပဲပါလာသည္။ မ်က္ႏွာေလးက႐ွံု႔႐ွံု႔မဲ့မဲ့။
"ဖင္ကပ္ပဲရတယ္။ ေရာ့.....ေသာက္"
ရယ္ခ်င္လ်က္နဲ႔မရယ္ရဲ။ စိတ္ခုပါက ဖင္ကပ္ပင္မသထာပဲျဖစ္သြားမည္။ တစ္စက္စက္က်ေနေသာ ဟန္ငယ့္လက္သြယ္တို႔မွ..လိေမၼာ္ရည္ေတြကိုၾကည့္ကာ....
"အင့္.."
ဟန္ငယ့္လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ပါသြားၿပီး ဒီအထိအေတြ႔က...
"အိ.."
က်ိဳ႕ထိုးမိေသာ ႏႈတ္ခမ္းကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာ လွ်ာနဲ႔သပ္ခံလိုက္သည့္ လက္ကိုဆြဲယူေတာ့ မလြတ္ေပး။ တစ္ဘက္မွာလူေတြ႐ွိေနေပမ့ဲ လိေမၼာ္ပင္ေတြကာထား၍သာေတာ္ေတာ့သည္။
