De wekker ging. Het was een normale maandag ochtend voor mij. Ik begon aan mijn tweede jaar aan de Royal Academy. Ik woonde in een landhuis afgelegen van de stad. Het had een stuk bos waar je je in kon verstoppen. Ik hield ervan om uit de tuin te ontsnappen en een wandeling door het bos te maken samen met mijn hond Indy. Ik en mijn zusje Anna hebben veel lol met zijn tweetjes. Alhoewel ik moet studeren voor school. Ik houd ook veel van lezen en in mijn vrije tijd schrijf ik liedjes. Ik ben heel populair en ik heb duizenden fans! Ik heb dagelijks aanbidders voor mijn deur staan, maar die zijn binnen drie seconden weg als ik de beveiliging roep.
Ik werd onderbroken door Anna die enthousiast mijn kamer binnen kwam rennen. 'Je eerste dag van school! Wil alsjeblieft proberen om bij het voetbalteam van Royal Academy te komen?'
Had ik al gezegd dat ze dol is op voetbal? Ze wilt heel graag dat ik voetbal voor Royal Academy. 'Ik zal je niks beloven, maar als ik het haal ben je de eerste die het weet!'
'Beloof je het?'
'Voor deze ene keer beloof ik het!'
Anna rende blij naar beneden en ik volgde haar. Het is niet moeilijk om je weg te vinden in het landhuis, maar er zijn zo veel kamers dat we verstoppertje doen als ik er tijd voor heb. Ik liep naar beneden en ging aan de tafel zitten.
'Wat hebben we als ontbijt mam?'
Mama kwam de kamer binnenlopen met eten. 'Hier is jullie favoriete ontbijt, rijstballen!'
'Ja! Dankjewel mam!'
'Graag gedaan lieverd!'
'Mam hoe wist je dat ik van rijstballen hield?'
'Je laatste interview! Ze vroegen naar je favoriete eten en je zei rijstballen.' Mama lachte naar me.
'Nwu hweeft ze wje twe pwakken zus!' zei Anna met haar mond vol.
Ik at mijn ontbijt op en liep naar de deur toe.
'Doei mam! Doei Anna! Ik ga!'
'Doei Eva, mama is bezig. Beloof je dat we gaan voetballen?'
Ik deed de deur gauw dicht en liep naar het metro station. Het is niet dat ik het haat tijd door te brengen met mijn kleine zusje. Het is meer dat ik niet houd van voetbal. Ik was inmiddels in de stad. Ik liep rond hetzelfde tijdstip in dezelfde wijk. Allemaal van tevoren uitgerekend zodat ik nooit te laat kwam. Anna kwam aanrennen met mijn tas.
'Je was hem vergeten,' zei ze.
Ik bedankte haar en liep gauw veder. Het metro station was nu niet ver. Ik keek op het bord en zag naar welk perron ik moest. Ik liep richting de metro als ik een jongen zag. Hij kwam me bekend voor, alleen ik wist niet meer hoe. Ik wist de metro binnen te glippen voordat de deuren dicht gingen. Ik pakte een boek uit mijn tas en begon te lezen.
Oboro liep naar haar hotelkamer toe. Ze keek goed naar haar kamer en zette haar koffer neer. Ze liep het balkon op, kijkend naar het uitzicht op het strand. Maar ze was niet de enige. Een jongen liep op het strand, hij had blond goud haar en blauwe ogen. Opeens stopte hij en keek omhoog. Hij zag een meisje staan, lichte huidskleur zilver haar en oceaan blauwe ogen. Even dacht het dat een spook was. Het meisje keek naar beneden. 'Hallo, mijn naam is Oboro,' zei ze. 'Mijn naam is Leo,' stamelde hij. Hij wist zeker dat dit geen spook was. 'Ik moet weer eens gaan,' zei hij vlot. Voor ze kon antwoorden liep hij weg.
De volgende ochtend keek Leo uit een raam en besefte dat misschien wel een spook had gezien. 'Leo,' één van de jongens naast hem sprak hem aan. 'Je keek zo ver de diepte in dat iemand je'-'Volgende halte: Royal Academy station. Ik herhaal volgende halte: Royal Academy station!'
Ik stopte mijn boek in mijn tas en ging voor de deur staan. Ik liep richting de uitgang van het station. Ik zag meer leerlingen op weg naar Royal Academy. Twee leerlingen zongen zelfs een liedje van mij. Ik voelde me blij terwijl ik naar het grote gebouw toe liep. Ik liep naar binnen en ik zag allemaal eerstejaars op zoek naar hun lokaal. Dit herinnerde me aan mijn eerste jaar op Royal Academy. Ik was heel verlegen en HEEL onhandig, maar toen ontmoette ik mijn mentor en kwam alles goed. Ik keek op mijn rooster wat ik het eerste uur had oftewel WAAR ik het eerste uur had. Royal Academy is niet zo goed in roosters maken. Uiteindelijk had ik het gevonden. Engelse taal op 3.05. Nee dat betekende dat ik drie verdiepingen omhoog moest. Ik zuchtte en liep de trap op.
Ik propte mezelf tussen iedereen door terwijl ik naar mijn lokaal rende. Ik kwam er uiteindelijk en de deur was al open. Ik zocht een plekje achteraan bij het raam. Het zonnetje scheen, net zoals op een normale Augustus ochtend. De docent kwam binnen.
'Dames en heren mag ik jullie aandacht?'
YOU ARE READING
Mijn verhaal: "Het Begin". Door Eva Bos. Inazuma Eleven
AdventureEva Bos is de kleindochter van bekende voetballer Kees Bos. Na een onverwacht ongeluk is ze zo geschokt dat ze niet meer wou voetballen. Na 8 jaar heeft ze niet meer gevoetbald, maar er zijn toch mensen die naar haar jagen voor haar talent.