Η κρυφή ζωή της Σάντυ {TYS2020 Winner}

Κεφάλαιο 9ο - Όλα στραβά

"Και που υποτίθεται πως θα βρω ρούχα για να αλλάξω; Λες να μου δανείσει η Καρολίνα κάποια δικά της, ή μήπως να πάω να ζητήσω μία αλλαξιά από τον Μπετόβεν;" ρώτησα δισανασχαιτισμένη, και θα ορκιζόμουν πως είδα τις άκρες των χειλιών του να κάνουν μία ελαφρύ καμπύλη.

"Και τα δικά μου θα σου κάνουν νομίζεις;" ρώτησε ενώ ακόμα κάτι ψαχούλευε μέσα στην ντουλάπα.

"Βλέπεις να έχω κι άλλη επιλογή;" του ανταπάντησα και ενώ βρήκε αυτό που έψαχνε, το κράτησε στα χέρια του και μου το πρόσφερε.

"Άλλαξε, και από εδώ και πέρα να είσαι πιο προσεκτική. Το δωμάτιο της Καρολίνας είναι το δεύτερο αριστερά στον πάνω όροφο" έγνεψε αδιάφορα κι εγώ πήρα από τα χέρια του το ρούχο που μου πρόσφερε.

Αφού τον ευχαρίστησα, βγήκα από το δωμάτιο και κατευθύνθηκα προς τον πάνω όροφο με σκοπό να βρω το μπάνιο για να αλλάξω. Άνοιξα την πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου και βρέθηκα σε ένα υπνοδωμάτιο.

Αυτό σίγουρα δεν είναι το μπάνιο! σκέφτηκα, μα πριν κάνω μεταβολή και βγω από εκεί μέσα, η ματιά μου έπεσε πάνω στο τεράστιο στερεοφωνικό που βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου. Πλησίασα πατώντας στις μύτες των ποδιών μου για να μην κάνω φασαρία κι εντυπωσιασμένη από το τεράστιο ηχοσύστημα και τα μεγάλα ηχεία που διακοσμούσαν σχεδόν όλο τον τοίχο, πέρασα τα δάχτυλα μου πάνω του.

Μια γυναικεία φωνή σαν κομπιούτερ ακούστηκε από τα ηχεία και το ηχοσύστημα άναψε. Η οθόνη ήταν touch, και πραγματικά με είχε μαγέψει η εξέλιξη της τεχνολογίας, ακόμα και στα ηχοσυστήματα. Τα λαμπάκια άναψαν και δεν μπόρεσα να κρατηθώ και να μην πατήσω την φωτεινή ένδειξη του PLAY που εμφανιζόταν μπροστά μου.

Μια απαλή μελωδία γέμισε το υπνοδωμάτιο και οι νότες μίλησαν στην καρδιά μου. Ο Μπετόβεν ήταν από τους αγαπημένους μου κλασσικούς συνθέτες, και η σονάτα που ακουγόταν από τα ηχεία, το ίδιο κι αυτή. Αυθόρμητα, τα πόδια μου κινήθηκαν σαν να μην τα έλεγχα εγώ, και πέταξαν τα παπούτσια μου στην άκρη, έτσι ώστε να μπορούν να χορέψουν ελεύθερα. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, και το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν είχα ξεχάσει τίποτα από τα μαθήματα μπαλέτου που έκανα μικρή.

Ακολουθώντας το ρυθμό με ένταση και πάθος και χορεύοντας σαν πούπουλο στις μύτες, ξέχασα τα πάντα. Στην τελευταία νότα και κλείνοντας το κομμάτι με μια πιρουέτα, άκουσα ένα χειροκρότημα. Γύρισα προς το μέρος του, και είδα έξι μάτια να με κοιτάνε. Ο Ιάσονας, η Καρολίνα κι ο Μπετόβεν. Η Καρολίνα ήταν αυτή που με είχε χειροκροτήσει.

Ίσιωσα το κορμί μου και χαμήλωσα το βλέμμα μου στα πόδια μου. Αυτήν τη φορά το είχα παρακάνει, και σίγουρα θα με έδιωχνε.

"Θα με μάθεις κι εμένα να χορεύω έτσι;" η ερώτηση ήρθε από την Καρολίνα η οποία έμοιαζε πολύ χαρούμενη.

Η ματιά μου περιπλανήθηκε στου Ιάσονα, ο οποίος με κοιτούσε δίχως ίχνος συναισθήματος. Όλα στραβά τα έκανα σήμερα, τι με έπιασε;

"Δεσποινίς Κυριακή, συγγνώμη που σας διακόψαμε, αλλά τι θα λέγατε να περνούσατε την μέρα σας με την Καρολίνα σήμερα;" ρώτησε ειρωνικά μα δεν σκόπευα να του ανταπαντήσω.

Χαμήλωσα ξανά το βλέμμα μου και κατευθύνθηκα προς το μέρος τους. "Μάλιστα κύριε Ιάσονα" είπα πλέον δίπλα τους, και σήκωσα το χέρι μου για να πιάσω το χέρι της Καρολίνας. Εκείνη μου έδωσε το δικό της και μου χαμογέλασε, και προχωρήσαμε έξω από το δωμάτιο.

Ο Μπετόβεν μας ακολούθησε ήρεμος, αν και ακόμα φοβόμουν μήπως μου ξαναεπιτεθεί. Μπαίνοντας στο δωμάτιο της Καρολίνας, διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει τα παπούτσια μου στο προηγούμενο δωμάτιο. Χωρίς να χάσω καιρό, πήγα για να τα πάρω και να ξαναγυρίσω στην Καρολίνα.

"Πάλι εσύ;" ρώτησε δυσανασχετημένος ο Ιάσονας και τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι, έχοντας το κινητό στα χέρια του.

"Με συγχωρείς" ήταν το μόνο που είπα και πήρα τα παπούτσια στο χέρι. Δε μου είπε τίποτα άλλο, κι εγώ δε γύρισα να τον ξανακοιτάξω. Βγήκα από το δωμάτιο του και πήγα στης Καρολίνας.

Μπαίνοντας μέσα, είδα μπροστά μου την Καρολίνα ντυμένη με ροζ κορμάκι μπαλέτου και μπεζ πουεντ, και τον Μπετόβεν με μία ροζ κορδέλα στο λαιμό του. Χαμογέλασα στο θέαμα τους και ήξερα πως με τη μικρή θα τα πήγαινα υπέροχα, αφού είχαμε ένα κοινό... Κι εκείνη αγαπούσε το χορό!