«Μια χαρά στην ώρα μου είμαι.» γύρισα τα μάτια μου και του κούνησα το ρολόι του κινητού μου μπροστά στα μούτρα του.
«Τουλάχιστον ντύθηκες ανθρώπινα. Μπορώ να σε κυκλοφορήσω.» μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
«Πρόσεχε μόνο μην δαγκώσεις την γλώσσα σου και πνίγεις με το δηλητήριο σου.» χαμογέλασα ειρωνικά.
«Αν ίσχυε αυτό θα έπρεπε να ήσουν ήδη νεκρή.» χαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο. Θα τον σκοτώσω!
«Vaffanculo!» ψιθύρισα αλλά το άκουσε και μάλλον το κατάλαβε γι' αυτό γέλασε πονηρά. Ίσως τελικά αυτό να είναι πολύ πιο δύσκολο απ' όσο πίστευα...
Φτάνουμε σε ένα εστιατόριο και μόνο από το εξωτερικό κατάλαβα πως είναι ακριβό. Ο Loui μου άνοιξε την πόρτα και χαμογέλασα. Προχωρήσαμε προς τα μέσα όταν είδαμε μερικές κάμερες να τραβάνε.
«Πάλι πρωτοσέλιδο θα είμαι αύριο.» είπε χαρούμενα. Γύρισα τα μάτια μου.
«Αυτό δεν θέλαμε;» ψιθύρισα.
Δεν απάντησε, απλά συνέχισε να περπατάει. Έδωσε το όνομα του σε έναν τύπο στην είσοδο οποίος μας συνόδευσε σε ένα τραπέζι για δυο, δίπλα σχεδόν απο το τζαμί. Είμαι σίγουρη πως επίτηδες καθίσαμε εδώ.
«Είμαι σίγουρος πως επίτηδες μας έβαλαν να κάτσουμε εδώ.» πήρε τον κατάλογο στα χέρια του. Μόλις διάβασε το μυαλό μου; Δεν νομίζω...
«Ναι και εγώ αυτό σκέφτηκα.» ξεφύσησα κοιτάζοντας τον κατάλογο.
«Θα είναι μια μεγάλη βραδιά!» είπε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
«Τι θα πάρετε;» είπε ένας σερβιτόρος χαμογελώντας πλατιά.
«Ένα κοκκινιστό με πατάτες.» είπαμε μαζί. Χαμογέλασα, όμως εκείνος όχι. Κάτι τον προβλημάτιζε.
«Και ένα απο τα καλύτερα κόκκινα κρασιά σας.» συνέχιζε ο Loui. Ο σερβιτόρος έγνεψε ναι και απομακρύνθηκε.
«Όλα καλά;» τον ρώτησα και ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο δικό μου. Τράβηξε το χέρι του απότομα.
«Να μην σε νοιάζει. Απλά κάνε την δουλειά σου.» είπε αυστηρά. Νευρίασα και απλά κοίταξα έξω απο το παράθυρο. Δεν έπρεπε να δείξω πως ενοχλήθηκα.
Το γεύμα μας συνεχίστηκε μέσα στην ησυχία. Κανένας δεν είπε τίποτα. Μόνο δυο τρεις φορές χαμογελούσα γιατί έτσι μου είπε ο Loui, ενώ εκείνος που και που μου έπιανε το χέρι. Δεν μου αρέσει που παίζουνε θέατρο κι κοροϊδεύουμε τόσους ανθρώπους. Ίσως να μπω αύριο στο twitter μου να δω τι γίνεται και πως σχολιάζομαι. Αν και είμαι σίγουρη πως μέχρι το βράδυ οι φωτογραφίες μας θα βρίσκονται σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μόλις τελειώσαμε το γεύμα μας πλήρωσε ο Loui και φύγαμε. Μου έπιασε το χέρι ενώ μου ψιθύρισε "Αναγκαστικά το κάνω." και προχωρήσαμε ως το αυτοκίνητο του. Μου άνοιξε την πόρτα και μπήκα μέσα. Ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο χωρίς να πούμε κουβέντα. Καλύτερα... το πιο πιθανόν ήταν να καταλήξουμε να πετάμε κακίες και σπόντες ή μπηχτές ο ένας στον άλλο. Μέσα μερικά λεπτά είμασταν στο ξενοδοχείο. Μου ανοίγει την πόρτα και βγαίνω χωρίς να τον κοιτάξω.
«Τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω τώρα;» ψιθύρισα καθώς μετατόπιζα το βάρος μου απο το ένα πόδι στο άλλο.
«Δεν ξέρω...» είχε τα χέρια του στις τσέπες του. Η στιγμή ήταν αμήχανη...
Δεν μίλησα απλά τύλιξα τα χέρια μου γύρω απο την μέση του και τον αγκάλιασα. Πάγωσε μερικά δευτερόλεπτα, αλλά και εκείνος τύλιξε τα δικά του γύρω απο τους ώμους μου. Τον φίλησα στο μάγουλο κι τότε άκουσα μια κάμερα. Ωραία! Απομακρύνθηκα και τον κοίταξα.
«Παίζω καλά το ρόλο μου νομίζω.»
«Νομίζεις.» μου χαμογέλασε ειρωνικά.
«Απαξιώ για πάρτη σου.» τον σκούντησα απαλά στον ώμο του.
«Ναι, ότι πεις.» γέλασε ειρωνικά και έφυγε.
Εγώ νευρίασα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου σαν τον σίφουνα. Κοπάνησα την πόρτα πίσω μου και πέταξα την τσάντα μου στο κρεβάτι. Αυτό το παιδί... θα το σκοτώσω!
ΟΠΩΣ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΘΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΠΑΙΝΕΙ. ΘΑ ΒΑΛΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΠΑΝΤΩΣ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΠΑΤΑΤΕ VOTE (⭐️) ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. ΤΑ ΛΕΜΕ<3
YOU ARE READING
Management Relationship
Fanfiction«Ποτέ μην αγνοείς αυτά που νιώθεις. Πράξε όσο είναι νωρίς, γιατί θα χάσεις την ευκαιρία σου & ίσως να μην μπορέσεις να ξανά δοκιμάσεις. Όμως ποιος ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Άσε την τύχη σου να πράξη...»
Κεφάλαιο 5ο
Start from the beginning
